Οποιοσδήποτε διακανονισμός της Κύπρου πρέπει να βασίζεται όχι μόνο στην πολιτική ισότητα, η οποία ορίζεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Κύπρο, καθώς και στο λεγόμενο πλαίσιο Guterres, το οποίο οι Ελληνοκύπριοι επιμένουν ότι πρέπει να αποτελέσουν αφετηρία για οποιαδήποτε νέα διαδικασία συνομιλιών στην Κύπρο. Οι Ελληνοκύπριοι δυσκολεύονται να το αποδεχτούν, ωστόσο, στην πραγματικότητα, η πολιτική ισότητα είναι μια αόριστη περιγραφή. Η σωστή περιγραφή θα πρέπει να είναι η πολιτική ισότητα παρέχοντας στους δύο ιδρυτικούς λαούς του νέου Κυπριακού κράτους αποτελεσματική συμμετοχή στη διακυβέρνηση ως αναγνώριση της «κυριαρχικής τους ισότητας».
Η σημασιολογία είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα και ενοχλητική πτυχή του Κυπριακού. Και οι δύο πλευρές έχουν τις διαφορές τους και μάλιστα αντίθετες περιγραφές της ορολογίας που χρησιμοποιούν τόσο γενναιόδωρα. Η ομοσπονδία, για παράδειγμα, είναι ένας διαφορετικός τρόπος για την τουρκοκυπριακή διοίκηση να πει στους Τουρκοκύπριους ότι μπορεί να υποχωρήσουν στην Κυπριακή Δημοκρατία και να απολαύσουν τα αυτόνομα δημοτικά δικαιώματα στο έπακρο. Ωστόσο, η ίδια λέξη για τους Τουρκοκύπριους ήταν ως επί το πλείστον ένας σοφότερος και πιο ήπιος τρόπος για να προωθήσει το αίτημά τους για μια συνομοσπονδία δύο κρατών σε μια πολύ χαλαρή ομοσπονδία.
Τώρα που τελικά στις 27-29 Απριλίου και η Γενεύη ορίζεται ως η ημερομηνία και ο τόπος διεξαγωγής της άτυπης συνδιάσκεψης πέντε + ένα (και η ΕΕ ως παρατηρητής) «για να καθοριστεί εάν υπάρχει κοινό έδαφος για τα μέρη να διαπραγματευτούν μια διαρκή λύση στο Το κυπριακό πρόβλημα μέσα σε έναν προβλέψιμο ορίζοντα, “θα είναι δυνατόν να ξεκινήσει μια συζήτηση για τον προτεινόμενο χρόνο για να φτάσουμε στην καρδιά του Κυπριακού; Μπορεί να υπάρξει μια βιώσιμη λύση, εκτός από κάποιο είδος διαζυγίου, για τους δύο λαούς του νησιού της ανατολικής Μεσογείου;
Οι Ελληνοκύπριοι δεν θέλουν να μοιραστούν την Κυπριακή Δημοκρατία – ένα κράτος που σφετερίστηκαν αρχικά – με τους Τουρκοκύπριους. Οι Τουρκοκύπριοι δεν θέλουν να γίνουν μια μειονότητα, ακόμη και με περίεργα προηγμένα δικαιώματα, σε ένα ελληνοκυπριακό κράτος. Θέλουν ένα ψήφισμα δύο κρατών, το οποίο θα μπορούσε να είναι είτε ένα πλήρες ξεχωριστό δύο κράτη, δύο κράτη στην ΕΕ, μια de facto έμμεση ομοσπονδία ή μια συνομοσπονδία δύο κυρίαρχων κρατών στην ΕΕ, που φέρει μία διεθνή ταυτότητα. Η τελευταία επιλογή, λίγο πολύ, ακούγεται εξοικειωμένη με τις τελευταίες ιδέες που η Βρετανία κυκλοφορεί ως πιθανός χώρος διαπραγμάτευσης για το επερχόμενο συνέδριο.
Σύμφωνα με τους Ελληνοκύπριους ειδικούς που μοιράζονται την κυριαρχία και συμφωνούν σε ένα σύστημα πολιτικής ισότητας των δύο λαών της Κύπρου, ακόμη και σε αντάλλαγμα για σοβαρές εδαφικές παραχωρήσεις, συμπεριλαμβανομένης της επιστροφής του Βαρόσα, θα ήταν ένα προδοτικό βήμα από τη διοίκηση του Ελληνοκύπριου ηγέτη Νίκου Αναστασιάδη . Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι άνθρωποι με ξεκάθαρη νοοτροπία συμφωνούν ότι εάν δεν προσφέρεται πολιτική ισότητα στους Τουρκοκύπριους, συμπεριλαμβανομένης της αποτελεσματικής συμμετοχής στη διακυβέρνηση και κάποιου είδους συστήματος διακυβέρνησης πέρα από την ομοσπονδία, τότε ενδέχεται να υπάρξει κάποια σοβαρή δαπάνη για τους Ελληνοκύπριους δηλώστε αυτήν τη φορά. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Πιθανώς, όχι άμεση αναβάθμιση του καθεστώτος του τουρκοκυπριακού κράτους, αλλά ίσως να επιτρέπονται ιδιωτικές και ναυλωμένες πτήσεις από και προς το αεροδρόμιο Ercan στη Βόρεια Κύπρο. Προφανώς, η μόνη επιλογή για τους Τουρκοκύπριους δεν μπορεί να είναι η επίτευξη κάποιου είδους συνεργασίας με τους Ελληνοκύπριους.
Είναι γεγονός ότι υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στη διακυβέρνηση στη Βόρεια Κύπρο που οφείλονται στη διεθνή απομόνωση που συνεχίζεται στο βόρειο τρίτο του νησιού και έχει εντείνει τα τελευταία 20 χρόνια. Η τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την ΕΕ έχει επίσης επιβάλει σοβαρούς περιορισμούς στις προσπάθειες της Τουρκίας να μειώσει τις επιπτώσεις της απομόνωσης που επέβαλαν οι Ελληνοκύπριοι. Εάν δεν υπάρχει κανένα σημάδι συμβιβασμού από την ελληνοκυπριακή πλευρά – οι οποίοι πιστεύουν ότι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από έναν διακανονισμό και αρνείται κάθε είδους συμβιβαστική διευθέτηση από την έναρξη των συνομιλιών της Κύπρου το 1968 – εμφανίζεται τον Απρίλιο κατά τη διάρκεια της άτυπης διάσκεψης της Γενεύης, τότε όμως Οι χώρες της ΕΕ μπορεί να μην είναι σε θέση να κάνουν πολλά λόγω της αρχής της αλληλεγγύης του συλλόγου, η Βρετανία που δεν είναι πλέον της ΕΕ και άλλες χώρες, η διεθνής κοινότητα, μπορεί να δείξει στους Ελληνοκύπριους με κάποιες απτές κινήσεις ότι θα υπάρξει τίμημα για να συνεχίσουν ανυπόμονη αδιαλλαξία.