Λείψανα 2000 ετών έχουν βρεθεί σε μερικά πήλινα αγγεία. Μέχρι σήμερα, τα δύο τρίτα της αρχαίας πόλης έχουν ανακαλυφθεί, που χρονολογούνται μόνο στον 16ο αιώνα.
Λήψη ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΩΝ ΚΥΠΡΟΥ ΕΔΩ Android Για Android և ΕΔΩ για iOS
Μετά την έκρηξη του Βεζούβιου το 79, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ρωμαϊκό “γρήγορο φαγητό” στην πόλη της Πομπηίας, θαμμένη σε ηφαιστειακή τέφρα λάβας, διακοσμημένη με ψηφιδωτά ισοδύναμα με ένα σύγχρονο σνακ εστιατόριο.
Ο επωαστήρας, όπως ονομάστηκε, βρέθηκε στον ανασκαφικό χώρο, ο οποίος δεν είναι ανοιχτός στο κοινό, και ακόμη και σήμερα παρουσιάστηκε στα μέσα ενημέρωσης. Σκουπίδια τροφίμων, ηλικίας 2.000 ετών, βρέθηκαν σε κάποια από τα κεραμικά που είχε τοποθετήσει ο ιδιοκτήτης στις βαθιές, κυκλικές τρύπες του καταστήματος.
λαμπρότητα
Το μπροστινό μέρος του μετρητή ήταν διακοσμημένο με πολύχρωμες τοιχογραφίες, μερικές από τις οποίες απεικόνιζαν ζώα με είδη διατροφής, όπως κοτόπουλο και δύο πάπιες που κρέμονται ανάποδα.
Απλώς μας γνώρισε τότε. «Ανασκάψουμε ένα ολόκληρο θερμοκήπιο για πρώτη φορά», δήλωσε ο Massimo Osana, διευθυντής του Αρχαιολογικού Πάρκου της Πομπηίας.
Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει διακοσμημένο χάλκινο κύπελλο, σούπες, κεραμικές σόμπες, αμφορείς και άλλα δοχεία κρασιού.
Η Πομπηία, 23 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Νάπολης, ήταν μια ευημερούσα πόλη 13.000 όταν θάφτηκε κάτω από ηφαιστειακή τέφρα.
“Η πρώτη μας ανάλυση δείχνει ότι οι εικόνες στον πάγκο απεικονίζουν, τουλάχιστον εν μέρει, τον τύπο των τροφίμων και ποτών που πωλούνται εδώ”, εξήγησε η ανθρωπολόγος Valeria Amoretti. Πρόσθεσε ότι τα ερείπια χοίρων, ψαριών, σαλιγκαριών και βοείου κρέατος βρέθηκαν στα βάζα, γεγονός που “μαρτυρεί τη μεγάλη ποικιλία ζωικών προϊόντων που χρησιμοποιούν οι Ρωμαίοι στην κουζίνα τους”.
Μέχρι σήμερα, τα δύο τρίτα της παλιάς πόλης έχουν ανακαλυφθεί, η οποία ανακαλύφθηκε μόνο τον 16ο αιώνα. Οι οργανωμένες ανασκαφές ξεκίνησαν περίπου το 1750.
Η Πομπηία είναι ένα από τα πιο διάσημα ορόσημα στην Ιταλία με τα σπάνια στοιχεία της ελληνορωμαϊκής ζωής και έχει κηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Πηγή: Πρώτο τεύχος