Προφανώς, ήταν η χρονιά των Normal People, και η παράσταση αναμφίβολα θα βγει στα βραβεία τους επόμενους μήνες. Σε μια από τις καλύτερες απεικονίσεις της μικρής οθόνης του κορυφαίου κόσμου των οικείων σχέσεων, είδαμε φανταστικές παραστάσεις σε όλο τον γύρο, ειδικά από τον στιγμιαίο megastar Paul Mescal.
Μεταξύ των πολλών άλλων χαρακτηριστικών της σημείωσης ήταν μια προσφορά χρυσού-προτύπου για τον τρόπο δημιουργίας σκηνών σεξ που δεν αισθάνονται πορνογραφικές.
Και ενώ η προσαρμογή του Sally Rooney θα μπορούσε να κολλήσει σε μια κάψουλα χρόνου για να δείξει πώς ήταν η νέα ζωή στις αρχές της Ιρλανδίας του 21ου αιώνα, ο Tiger King κατέλαβε επίσης μια παράξενη γωνιά της Αμερικής. Ένας δελεαστικός συνδυασμός περίεργων ανθρώπων, λυπημένων τίγρων, όπλων, σεξ, ναρκωτικών και συνωμοσιών δολοφονίας – τι δεν θα σας αρέσει;
Σε ένα χρόνο που οι ζωντανές εμφανίσεις ήταν τόσο σπάνιες, δύο ξεχωριστές περιπτώσεις εξακολουθούν να ξεχωρίζουν.
Τον Μάρτιο, λίγο πριν το κλείδωμα, είδα το Girl Band σε μια πολυσύχναστη Λεωφόρο Κύπρου στο Κορκ. Λαμπρή ομάδα και μια αίσθηση σχεδόν παλιού σχολείου για τη συναυλία με ένα μεγάλο πλήθος να μπαίνει «σωστά» σε αυτό.
Τον Σεπτέμβριο όταν μειώθηκαν οι περιορισμοί, ήταν επίσης πολύ καλό να βγούμε από το λουρί για μια νύχτα και να δούμε τη Gemma Dunleavy σε μια καθισμένη συναυλία στο Kino. Περιμένετε μια στιγμή αποκάλυψης, συνειδητοποιώντας ότι δεν πρέπει ποτέ να πάρετε αυτά τα πράγματα ως δεδομένα ξανά.
Είχα ανάμεικτη επιτυχία με τη φαντασία, αλλά το καλύτερο βιβλίο που διάβασα όλο το χρόνο ήταν το The Volunteer, του Jack Fairweather. Μίλησε για την ιστορία του Witold Pilecki, ενός Πολωνού μαχητή αντίστασης που εθελοντικά έστειλε στο Άουσβιτς, ώστε να μπορούσε να δημιουργήσει την έκθεση που πίστευε ότι θα ωθήσει τους Συμμάχους σε δράση.
Όπως και η γενναιότητά του, είναι η αξιοπρέπεια του που λάμπει καθώς βοήθησε στην καλλιέργεια μιας κουλτούρας αλληλεγγύης μεταξύ των κρατουμένων στα πιο βάναυσα περιβάλλοντα. Πιο κοντά στο σπίτι, αυτό το βιβλίο της Old Ireland In Color θα λύσει μερικά ζητήματα αγοράς.
Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, όταν παρακολουθούσαμε δράματα περιόδου, ότι οι άνθρωποι στο παρελθόν δεν είχαν αίσθηση του χιούμορ. Πράγματι, όποιος έχει έρθει στη δουλειά της Jane Austen μέσω ταινιών και τηλεοπτικών προσαρμογών μπορεί να πιστεύει ότι τα μυθιστορήματά της ήταν αδιάκοπα και αντιμετωπίζουν σοβαρά.
Η Έμμα της Φθινοπωρινής ντε Ουάιλντ πηγαίνει κάπως προς αποκατάσταση της ισορροπίας, παρέχοντας ένα όμορφα λεπτομερές δράμα περιόδου που παραμένει πιστό στο αρχικό υλικό, και έτσι ενσωματώνει μια ποιότητα ανατρεπτικού αυτο-κοροϊδεύοντας χιούμορ.
Η Emma Woodhouse (Anya Taylor-Joy) είναι όμορφη, πλούσια, χαλασμένη και επιδοκιμασία καθώς πηγαίνει για ζευγάρωμα για λογαριασμό των πολιτών του Highbury κατά την εποχή της Regency. Ο τελευταίος καλύτερος φίλος της (γνωστός και ως το νέο της σχέδιο για κατοικίδια ζώα) είναι η Harriet Smith (Mia Goth), μια νεαρή γυναίκα χαμηλής καταγωγής, την οποία η Emma είναι αποφασισμένη να παντρευτεί με τον επιλέξιμο εκπρόσωπο, τον κ. Elton (Josh O’Connor).
Απασχολημένος με την ανάμειξή της, που προκαλεί κάθε είδους θλίψη, η Έμμα δεν καταλαβαίνει ότι ο πατριώτης κ. Knightley (Johnny Flynn) είναι ο τέλειος αγώνας της. Προσαρμοσμένη από τη βραβευμένη συγγραφέα Booker Eleanor Catton, Emma. (δεν έχουμε ακόμα ιδέα για το γιατί η πλήρης στάση ενσωματώνεται στον τίτλο) τσεκάρει όλα τα θεατρικά κουτιά της περιόδου, και κυρίως στα πολυτελή σύνολα και τα κοστούμια της.
Η Anya Taylor-Joy είναι υπέροχα ηθοποιός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και υπάρχουν ισχυρές παραστάσεις από σχεδόν όλο το καστ, συμπεριλαμβανομένων των Bill Nighy ως Mr Woodhouse, Callum Turner ως Frank Churchill, Miranda Hart ως Miss Bates και Tanya Reynolds σε ευχάριστα στρίψιμο ως κυρία Έλτον.
Χωρίς ικανοποίηση με μια εκπληκτικά ακριβή αναπαράσταση του μυθιστορήματος του Austen, οι Eleanor Catton και Autumn de Wilde προσφέρουν μια Emma με μια σύγχρονη συστροφή: έχοντας καθιερώσει την Emma στο ιστορικό της πλαίσιο, η ταινία αρχίζει σταδιακά να επιμένει στη διαρκή σημασία της Jane Austen και στα διαχρονικά της θέματα της εξουσίας και της σεξουαλικής πολιτικής στο πλαίσιο της κοινωνικής ευθύνης.
Είναι αστείο, ασεβές, πιστό στις ρίζες του και υπέροχα κομψό: τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει ένας θαυμαστής της Jane Austen;
δεν θα ήταν η επιλογή μου για την καλύτερη τηλεοπτική εκπομπή οποιαδήποτε άλλη χρονιά. Αλλά το 2020 δεν ήταν άλλο έτος. Πραγματοποιήθηκε πρεμιέρα στο Netflix τον Ιούνιο, καθώς δύο πράγματα έβγαιναν στον λαό της Ιρλανδίας. Το πρώτο είναι ότι δεν θα πηγαίναμε στο εξωτερικό στις διακοπές μας. το δεύτερο ήταν μια αίσθηση ότι θα μπορούσαμε να εξαντλήσουμε τις νέες τηλεοπτικές εκπομπές και τι θα κάναμε τότε στο βροχερό νησί μας;
Δεν ήρθε η ώρα για ένα δραματικό δράμα για τους μαχητές στη Ρώμη ή για μια κομάντο του ισραηλινού στρατού. (Παρόλο και ήταν και οι δύο μεγάλες επιτυχίες στο σπίτι μας.) Αυτό που χρειαζόμασταν τον Ιούνιο ήταν ένα reality show όπου οι υπερβολικά ανυπόμονοι Αμερικανοί προσπαθούν να περιηγηθούν σε ένα δωμάτιο όπου το πάτωμα είναι λάβα. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι θα ήταν κόκκινη λεμονάδα.
Ολόκληρος ο τόνος «αυτό δεν έχει σημασία» είναι το Lava το μετέτρεψε σε νικητή. Η ιδέα ήταν ότι μια ομάδα τριών φίλων, συγγενών, συναδέλφων ή οτιδήποτε άλλο θα προσπαθούσε να πηδήξει, να σκαρφαλώσει και να ταλαντεύεται στην πορεία χωρίς να πέσει στην κόκκινη λεμονάδα, η οποία έριξε λάβα. Ποια ομάδα πήρε και τα τρία μέλη στον ταχύτερο χρόνο μοιράστηκε 10.000 $ και μια λάμπα λάβα Όχι ένα συμβόλαιο ηχογράφησης, ή μια ονειρική δουλειά με τον Λόρδο Sugar, απλώς ωραίες διακοπές και μερίδιο μιας λάμπας λάβας.
Το αποτέλεσμα ήταν πολλά γέλια. Τώρα, μιλάμε για Αμερικανούς εδώ, οπότε μερικοί από αυτούς ήταν πολύ ανταγωνιστικοί. (Κορυφαία συμβουλή – μην πάρετε ποτέ μια αμερικανική μαμά ποδοσφαίρου, μισούν να χάσουν.) Αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν 10 επεισόδια ανοησίας και καλής θέλησης. Υπενθύμισε ότι δεν είναι όλοι οι Αμερικανοί σαν τον Ντόναλντ Τραμπ. Και ήταν ένα απίστευτα επίκαιρο κομμάτι απόδρασης για όποιον κολλήθηκε σε ένα οδυνηρό παραμονή. Η σεζόν 2 κυκλοφόρησε το 2021 και δεν μπορώ να περιμένω.
Υπάρχει κάτι θεραπευτικό για να περπατάτε σε ένα ζευγάρι μπότες με τρακτέρ, ειδικά τη χρονιά που ήταν. Με το COVID-19 να καθορίζει τι φοράμε και πότε το φοράμε (δείτε: πρακτικό και μέσα στα 5 χιλιόμετρα σας), η διαφημιστική τάση γύρω από την πιο καυτή τάση υποδημάτων της μόδας έχει νόημα.
Βεβαίως, οι επαναλήψεις έχουν κάνει τους γύρους εδώ και μερικά χρόνια, αλλά χάρη στα παρόμοια και ενσωματώνοντας παχύτερα και υψηλότερα πέλματα σε παραδοσιακά στιλ της Τσέλσι, από τότε έχουν γίνει φύλακες ντουλαπιών.
Εκφοβίζοντας όπως φαίνονται, η κατάσταση φθοράς τους είναι εγγυημένη. Σε περίπτωση αμφιβολίας, παίξτε στα αντίθετά σας. Ομαδοποιώ το ζευγάρι με το γόνατο (219 €; uterque.com) με οποιοδήποτε και όλα τα φορέματά μου. Στη συνέχεια, προσθέτω κάτι προσαρμοσμένο όπως ένα στρατιωτικό μπουφάν ή ένα παρκέ που αξίζει τον καιρό, όταν η Μητέρα Φύση τραβάει ένα λουρί.
Το καλύτερο κομμάτι; Τα στιλ με υψηλό γόνατο δημιουργούν επιπλέον χρόνο φθοράς από τις μεσαίες σεζόν. Απλά προσθέστε ένα χοντρό μεγάλο πουλόβερ και τελειώσατε. Ενώ βρίσκεστε σε αυτό, εξασκηθείτε πάνω και κάτω στο νέο καουτσούκ σας και κουνώντας τις γροθιές σας στον ουρανό. Φωνάζω “να φύγεις, 2020!” για καλύτερα αποτελέσματα.
Η Βαλτική στο Ντουγκάρβαν, αρχές Φεβρουαρίου, ζοφερή Κυριακή το απόγευμα, “The Covid”, απλά γοητευτικό στατικό φόντο. Ένα υπέροχο δείπνο ψαριού στο , φαντασιώνοντας την επιστροφή στο δείπνο στο κοντινό λιμενικό τείχος, λίγο συνειδητοποιώντας το «al fresco» θα ήταν η μόνη επιλογή – αν μπορούσατε να ταξιδέψετε τόσο μακριά.
, Crosshaven, Μάρτιος, η τέλεια ενθουσιώδης αγκαλιά του μπαρ / εστιατορίου με πλήρες γκάζι αν και ξεδιπλώθηκε με αγνότητα, ένα αποχαιρετιστήριο δείπνο για κανονικότητα με αναπόφευκτο κλείσιμο. Όταν έφτασε, άρχισα να κερδίζω το «Covid Stone» μου, να ψήνω εθιστικά ψωμιά μαγιάς και να τελειοποιώ πίτσες την Παρασκευή.
Επιστρέψαμε για φαγητό στο αγαπημένο , αναζητώντας τον άνετα οικείο σε έναν κόσμο επισκεπτών, απολυμαντικών και κοινωνικής απόστασης. Το νόστιμο μεσημεριανό γεύμα περιελάμβανε το πατέ Carrignavar Duck & Longueville Brandy σε φρυγανισμένη μαγιά.
Το Connemara, ένα οδικό ταξίδι με τροχόσπιτο, καταβροχθίζοντας την πανέμορφη μαύρη σόλα και τις γαρίδες κλωτσιά, αγόρασα στην άκρη του δρόμου, ψητά στο μπάρμπεκιου μας. , Co Clare, η πρώτη μου μπάρα σε εννέα μήνες μαζί με ωραία, μύδια, και ένα φεγγαρόφωτο νυχτερινό καπάκι Dingle single malt στην προκυμαία. Υψηλό καλοκαίρι στο Pilgrim’s, Rosscarbery, μια υπέροχη, αλλόκοτη κερατοειδή, ειδικά τα υπέροχα τοπικά λαχανικά.
Ένα σχεδόν τέλειο γεύμα στη Βαλτιμόρη στο τελωνείο, στο τέλος του καλοκαιριού: βουτιές, τραχιά ρουστίκ ξινή θεϊκή τουρκική σαλάτα, ένα «όνειρο ντομάτας». Βόειο κρέας μαυρισμένο με μπάρμπεκιου, γελοία καλή πουρέ πατάτας, εμπλουτισμένη με βούτυρο και τετηγμένο λίπος βοείου κρέατος. Το γεύμα μου της χρονιάς μέχρι πριν από δύο εβδομάδες.
Το Lockdown 2.0 φαινόταν πολύ πιο δύσκολο από το πρωτότυπο, οπότε, στο πρώτο «parole» επιστρέψαμε στο Dede για έναν φιλανθρωπικό έρανο που συμμορφώνεται με το Covid. Σε μια αυλή του Christmassy, ο σεφ Ahmet Dede μπάρμπεκιου με λαχταριστά κεμπάπ, όχι τόσο ψηλά όσο το καλοκαιρινό φαγητό, αλλά καρυκεύματα με βαθύ συναίσθημα: να είσαι (συγκριτικά) ελεύθερος και πάλι. στις απολαύσεις του ψωμιού με την οικογένεια και τους φίλους. να υπενθυμίζουμε για άλλη μια φορά πόσο καλή μπορεί να είναι η ιρλανδική φιλοξενία. Με άλλα λόγια, η καλύτερη «εμπειρία φαγητού» της χρονιάς.