Οι Τουρκοκύπριοι γνώρισαν ένα κύμα μετανάστευσης στη δεκαετία του 1950. Αμέσως μετά, πραγματοποιήθηκε η μετανάστευση εκείνων που ήθελαν να σωθούν λόγω των γεγονότων μεταξύ του 1963-1974. Η σχετική βελτίωση της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης μετά την ειρηνευτική επιχείρηση του 1974, την οποία ονομάζουμε λεία περίοδο, η μετανάστευση σταμάτησε. Στη συνέχεια, με την περίοδο του Asil Nadir, η κατάσταση βελτιώθηκε και η μετανάστευση σταμάτησε καθώς και η μικρή μετανάστευση ξεκίνησε. Είμαι ο γιος μιας οικογένειας που ήρθε στη χώρα με τη μετανάστευση αυτών των περιόδων. Ο πατέρας μου πήγε στην Αγγλία τη δεκαετία του 1950 και μετανάστευσε τη δεκαετία του 1980.
Ο Τουρκοκύπριος λαός αντιμετώπισε ένα νέο κύμα μετανάστευσης τη δεκαετία του 1990.
Για πολλά χρόνια, ακούσαμε τις ιστορίες των νέων που προσπάθησαν να αποκτήσουν βίζα στο αεροδρόμιο Heathrow και τους επέστρεψαν στο αεροπλάνο επειδή δεν μπορούσαν.
Με το άνοιγμα των θυρών το 2003, όταν όλοι έγιναν πολίτες της ΕΕ μεμονωμένα, αυτή τη φορά η μετανάστευση στο Ηνωμένο Βασίλειο έγινε πολύ πιο εύκολη. Όταν έγινε ευκολότερο να σπουδάσετε στην Αγγλία, πολλοί από τους νέους μας επέλεξαν να μείνουν εκεί και να κερδίσουν τα προς το ζην. Ο τόπος της οικονομικής μετανάστευσης συνεχίζει τη διαδικασία μετανάστευσης μέσω της εκπαίδευσης.
Ακόμα και οι γονείς είπαν στα παιδιά τους στη διαδικασία που οδήγησε στην αποφοίτηση, “Μείνε εκεί, τι κάνεις εδώ. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ για σένα” και συνεχίζουν να λένε.
Το πρωί, άκουγα το ραδιόφωνο του αδελφού μου Serhat İncirli. Άκουσα ότι ένας καταστηματάρχης από την Αμμόχωστο μόλις κράτησε την πανδημία, έπρεπε να κλείσει τον χώρο εργασίας του και αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Αγγλία.
Θυμήθηκα τι έγραψα παραπάνω, ένα προς ένα.
Ή αφορά την πανδημία και την ανικανότητα και την ανικανότητα εκείνων που μας οδηγούν να διαχειριστούμε αυτήν την πανδημία παράλληλα με την οικονομία; Πρόκειται να χτυπήσει την πόρτα του τουρκοκυπριακού λαού;
Νομίζω ότι θα.
Προσπαθούμε να εξηγήσουμε ότι είμαστε μια πολύ ασφαλής χώρα, ανησυχώ ότι θα φτάσει σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους.
Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μοιράζονται ή αποτελούν παράδειγμα αυτής της ανησυχίας. Σε αυτήν τη διαδικασία, έχω ακούσει σε πολλές συζητήσεις ότι σοβαροί επιχειρηματίες έχουν σκέψεις για την πώληση των υπόλοιπων και την αποχώρηση.
Ο Ferdi Sabit Soyer είχε πει σε μια ομιλία του ότι «τρώμε από το πιάτο των παιδιών μας», δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Νομίζω ότι τα πιάτα των παιδιών έχουν τελειώσει, έχουμε περάσει στα εγγόνια και αυτό τελειώνει.
Δεν μπορούμε πλέον να δώσουμε συμβουλές στα παιδιά μας εκτός από το να λέμε «πάμε και μην έρχεσαι». Όταν επέστρεψαν, δεν αφήσαμε ένα πλήρες πιάτο για να τα βάλουμε μπροστά τους, γιατί δεν το έκαναν.
Επιτρέψτε μου να εκφράσω ότι ντρέπομαι επίσης που γνωρίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται ψωμί, παιδιά που πεινούν και γράφουν για τις μελλοντικές ανησυχίες της επόμενης γενιάς στη χώρα μας.
Αποτύχετε να διαχειριστείτε παράλληλα την υγεία και την οικονομία Η πολυκεφαλία, η έλλειψη οργάνωσης, η έλλειψη επικοινωνίας, η έλλειψη ελέγχου, η απροθυμία και η εχθρότητα την έχουν φέρει σε αυτό.
Κανονικά, κάνω μια πρόταση στο τέλος των άρθρων μου λέγοντας «αυτό πρέπει να συμβεί» ή «αυτό πρέπει να γίνει».
Δεν θα υπάρχει κάτι τέτοιο σε αυτό το άρθρο.
Τα πιάτα των παιδιών και των εγγονιών είναι άδεια. Αυτός που πηγαίνει δεν θα έρθει και αυτός δεν θα παραμείνει