Ένας αυστραλιανός ύμνος για το «ένα και δωρεάν»

Υπεργηρώς Neos Kosmos ο συγγραφέας και μαγειρικός doyen Δημήτρης Τσαουρίδης ήταν, τις μέρες πριν από τον πολιτιστικό ευνουχισμό του, δεν ήθελε να μπει σε σούπερ μάρκετ της επιλογής του, να σταθεί μπροστά στο διάδρομο των φρούτων και να ξεκινήσει, υπό το φως του, αισθητικά ευχάριστο βαρύτονο, στα στελέχη του «Αυστραλιανοί Όλοι Ας Χαρούμε … »Στη μυστικοποίηση των συναδέλφων αγοραστών, καθώς, από σύμπτωση ή ουράνιο σχεδιασμό, αυτά τα σούπερ μάρκετ θα προστατεύονταν πάντοτε από νεοαφιχθέντες συμπολίτες που είχαν λιγότερο από μια νευρική γνωριμία με τον ένδοξο εθνικό μας ύμνο. Μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να εισέλθω σε έναν Woolworths χωρίς να μου πιαστεί η ανεπιθύμητη επιθυμία να εξαλείψουμε τη δεύτερη στάση της εθνικής μας ωδίας: αυτή που κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί ποτέ.

Δοκιμάστε όσο μπορούσαν, και το μέγεθος των προσπαθειών τους είναι, βεβαίως, αμφισβητήσιμο, οι διαχειριστές αυτής της μεγάλης ηπείρου, από τότε που ο επίσημος θεσμός του ditty ως επίσημος ύμνος μας από τον Gough Whitlam το 1974, δεν μπόρεσε να χαράξει τις λέξεις του κρατήρα της χώρας μας στις καρδιές των μη αγγλόφωνων πολιτών προέλευσης. Αρκετές αποδείξεις μπορούν να παρασχεθούν στο ετήσιο Φεστιβάλ Αντίποδων, τον Μάρτιο της Ανεξαρτησίας, ή ακόμη και στο Κυπριακό Ράλι, όπου όλοι, ακόμη και Έλληνες-Αυστραλοί τέταρτης γενιάς επιδεικνύουν την ικανότητα να καθαρίζουν κάθε λέξη του Ελληνικού Εθνικού Ύμνου, αλλά κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει ολόκληρα τα λόγια για τον Αυστραλό, εκτός ίσως για την Καίτη Γεωργίου.

Όσοι κατηγορούν την ενορχήστρωση προωθούν ένα εκ πρώτης όψεως εύλογο επιχείρημα. Μετά από όλα, το “Advance Australia Fair” δημιουργήθηκε το 1878, στην εποχή του Music Hall και Gilbert και Sullivan, σχεδόν μια μελωδική κληρονομιά που μοιράστηκαν οι First People, ή μεταπολεμικοί μετανάστες στη χώρα. Ωστόσο, η εξίσου ανόητη μουσική με τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο, συνέθεσε μόνο μια δεκαετία πριν, το 1865, από τον Μάντζαρο, ο οποίος ειδικεύτηκε στις ελαφριές ιταλικές όπερες. Παρά τις αποχρώσεις του Βέρντι, τα στελέχη του ελληνικού ύμνου συνεχίζουν να τραβούν τα χείλη των Ελλήνων του diasporan, όπως κανένα άλλο τραγούδι, εκτός ίσως, ο Υπερμάχω ύμνος στον Θεοτόκο, τα μελισμάτα του οποίου, μπροστά στα μάτια μου, έχουν μειώσει τα τατουάζ με επωνυμία , βροντώ μυώδεις κύριοι με περιορισμένες ορθογραφικές δεξιότητες, σε ευαίσθητους και γεμάτους ευαίσθητους. Και αυτό είναι μόνο τα εφεδρικά φωνητικά.

Γι ‘αυτόν τον λόγο έχω συνειδητοποιήσει ότι η παλαιά μου προτροπή, προς τον Αύγουστο Δημήτρη Τσαουρίδη, ότι ίσως οι πατριωτικές του δεξιότητες θα λάβουν καλύτερη υποδοχή μεταξύ της φυλής μας αν ο Αυστραλιανός Εθνικός Ύμνος μεταφραστεί σε εκκλησιαστικά Ελληνικά και φώναζαν ως τροπάριο, ή σε μια πληγή του τέταρτου τόνου επαφής, με τη μορφή που προτείνεται παραπάνω, δεν θα κάνει τίποτα για να κερδίσει τις καρδιές και τα μυαλά του ελληνο-Αυστραλιανού λαού, ακόμα κι αν εμπνέει μέσα τους, επιφανειακά αισθήματα δέους και σεβασμού. Γιατί το πρόβλημα δεν φαίνεται να βρίσκεται μέσα στη μουσική.

Πρόσφατα, ένας στενός φίλος θεώρησε οδυνηρά ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο το “Advance Australia Fair” ή όποιος άλλος ύμνος μπορεί να το αντικαταστήσει στο μέλλον μπορεί να κερδίσει την αποδοχή και να μετακινήσει σωστά αυτούς που δεν ανήκουν στην κυρίαρχη πολιτιστική ομάδα, είναι εάν οι στίχοι του μεταφράζονταν σε κάθε γλώσσα της κοινότητας, συμπεριλαμβανομένου του Modern, σε αντίθεση με το koine Greek (αν και το επιχείρημά μου, ότι περισσότεροι Αγγλο-Αυστραλοί συνομιλούν με το koine, παρά η σύγχρονη μορφή εξακολουθεί να ισχύει), και ότι αυτές οι μεταφράσεις είναι επίσης απέδωσε ισότιμη κατάσταση με την αγγλική έκδοση, έτσι ώστε κάθε ομάδα να μπορεί να νιώθει όπως ο Αυστραλός τραγουδώντας τον ύμνο στη γλώσσα τους. Αυτό, εάν επιτευχθεί, θα ενσωματώνει την ουσία της πολυπολιτισμικότητας, καθώς θα αποδεικνύει ότι οι δρόμοι προς την αυστραλιανή ταυτότητα μπορούν να λάβουν πολλές γλωσσικές μορφές, χωρίς να αποκλείονται ή να προνοούνται. Θα καταλάμβανε επίσης το μυαλό γενεών ευφυών μαθητών, επιφορτισμένων με την επιδίωξη της σύνθεσης πανούργων παρωδιών, στις μητρικές τους γλώσσες.

Neos Kosmos, σε άρθρο της 4ης Ιανουαρίου 2021, ανέφερε μια εύλογη σύγχρονη ελληνική μετάφραση του ύμνου, με την πρόσφατα τροποποιημένη μορφή του: «Αυστραλοί, ας ευφρανθούμε όλοι/ Επειδή είμαστε ενωμένοι και ελεύθεροι/ Έχουμε τη χρυσή γη και πλούτο για την εργασία μας…» Δικαίωμα, αυτή η ελληνική εκδοχή θα πρέπει να μας κάνει να σταθούμε ευθεία, να παραδώσουμε τις καρδιές, τα στήθη μας να πρήζονται υπερήφανα για τη μουσική ένταξή μας στο ευρύτερο πλαίσιο. Και όταν διάβαζα αυτήν τη μετάφραση στη δική μου γλώσσα, όπου ήμουν σε θέση, όπως ποτέ πριν, να εκτιμήσω και να σταθμίσω τη σημασία κάθε λέξης, κατάλαβα τελικά γιατί ο Αυστραλιανός Εθνικός Ύμνος, με έκανε να νιώθω τόσο άβολα κάθε φορά που το ακούω, και τόσο ανησυχητικό, κάθε φορά, είμαι υποχρεωμένος να το τραγουδήσω.

Τα συναισθήματα αυτού του ύμνου, οι φιλοδοξίες του, δεν λένε τίποτα για τους ιθαγενείς λαούς αυτής της χώρας. Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρουν τη βίαιη κατοχή της ηπείρου και την υπόθεση από την κυρίαρχη πολιτιστική ομάδα μιας κυριαρχίας που δεν της παραχωρήθηκε ποτέ, όχι από τους «παραδοσιακούς ιδιοκτήτες» της, σύμφωνα με την ευγένεια που όλοι μας έχουμε εκπαιδευτεί στο στόμα, αλλά μάλλον, από τους νόμιμους ιδιοκτήτες του. Ίσως να μην είμαστε ικανοί ή πρόθυμοι να γυρίσουμε πίσω το ρολόι, αλλά αν πραγματικά συμπαθητούμε με τους Πρώτους Λαούς αυτής της χώρας και αναγνωρίσουμε τόσο τον πόνο τους όσο και την απώλεια τους, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το ενσωματώσουμε στον θεμελιώδη ύμνο μας. Χωρίς να το κάνουμε αυτό, και τραγουδώντας αυτόν τον ύμνο, εμείς, οι συνιστώσες εθνοτικές ομάδες που φτάσαμε σε αυτήν τη χώρα κατόπιν αιτήματος της κυριαρχούσας κυρίαρχης πολιτιστικής ομάδας, και που οργανώνουμε τους εαυτούς μας, εκφράζουμε και εκδηλώνουμε την εθνοπολιτισμική μας κληρονομιά σε μορφές που εξουσιοδοτούνται και καθορίζονται από η ίδια κυρίαρχη πολιτιστική ομάδα, που αναγνωρίζει ως νόμιμη, την κυριαρχία τους σε αυτήν τη γη και ως τέτοια, είναι συνυφασμένη με τον σφετερισμό της ηγεμονίας των Πρώτων Λαών της Αυστραλίας και την απομάκρυνση του βίαιου έθνους αυτής της πράξης, ως συνεχιζόμενη διαδικασία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: Ο δικηγόρος της Κούλλα Ρούσσου, συνήγορος και επιμελητής Καλών Τεχνών των Πρώτων Εθνών είναι ένας γνήσιος

Εξετάζοντας από την προοπτική, το Advance Australia Fair είναι ο καθρέφτης του Ελληνικού Εθνικού Ύμνου. Ενώ ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος αποτελεί επανάληψη της κυριαρχίας ενόψει της βίαιης κατοχής, ο τρέχων Εθνικός Ύμνος της Αυστραλίας είναι αυτός που έρχεται μετά την κατάκτηση, αποδέχοντας μια τέτοια βίαιη κατάκτηση χωρίς να το αναφέρουμε, και στη συνέχεια του, προσκαλώντας όλους και διάφορους συγκεντρώστε και υποστηρίξτε τις φιλοδοξίες του κατακτητή. Αυτά είναι τα συναισθήματα που έρχονται σε αντίθεση με την αντίληψη των Ελλήνων για την εθνικότητα και για να περιμένουμε από εμάς να τους προσυπογράψουμε, είναι να επιβάλουμε σε εμάς, την εντελώς αλλοδαπή κυρίαρχη πολιτιστική οντοπαθολογία, μια που επιδεινώνεται από το γεγονός ότι αυτή η ομάδα έχει, σε συγκεκριμένους χρόνους της ιστορίας μας, αγωνίστηκε επίσης για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Η πρόσφατη τροποποίηση του Advance Australia Fair, είναι επομένως βαθιά ανησυχητική. Στην προηγούμενη (πιο ειλικρινής) έκδοση, η κυρίαρχη πολιτιστική ομάδα δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραδεχτεί ότι ήταν νεοεισερχόμενοι σε αυτήν τη γη, («γιατί είμαστε νέοι και ελεύθεροι»), και χρονολογικά, έτσι και οι υπόλοιπες ομάδες μεταναστών. Η τροποποίηση αυτού του στίχου («γιατί είμαστε ενωμένοι και ελεύθεροι») προϋποθέτει ή μάλλον απαιτεί ομοφωνία κατανόησης σκοπού και συμμετοχής στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό που δεν μπορούμε όλοι να μοιραστούμε. Διευκολύνει το ζήτημα της απαλλοτρίωσης και ασχολείται με έναν διάλογο στον οποίο όλοι οι άλλοι συγκεντρώνονται και εξυπηρετούν αυτόν της κυρίαρχης ομάδας. Αντί να φιλοξενεί και να σέβεται τους Πρώτους Λαούς μας, η νέα διατύπωση επαναφέρει την υποταγή τους και αφοπλίζει οποιαδήποτε από τις αξιώσεις τους για αποκατάσταση, αποκατάσταση ή συμφιλίωση. Σιωπά την ιστορία τους. Κρύβει και περιθωριοποιεί τη δική τους αντίληψη για τη χώρα. Σε αυτόν τον Ύμνο, ο λόγος φαίνεται να διεξάγεται στη γλώσσα του κυρίαρχου πολιτισμού, από τμήματα του κυρίαρχου πολιτισμού, με τους όρους αναφοράς και τις αξίες που αναπτύσσονται και επιβάλλονται από αυτά τα τμήματα του κυρίαρχου πολιτισμού, για τους σκοπούς της διαιώνισης του κυρίαρχη πολιτιστική ηγεμονία, με αυτήν την κυρίαρχη κουλτούρα να καθορίζει, όπως πάντα, ποιος θα συμπεριληφθεί ή θα ενωθεί, του οποίου οι εμπειρίες θα παραμείνουν ανεπίσημες και τι θα σχηματίσουν οποιαδήποτε χειραψία σε εκείνους που έχουν απαλλαγεί και υποταχθεί θα πάρει.

Ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο μυστηριώδης αφού έχει γίνει τόση δουλειά για την αναγνώριση των δεινών της Κλεμμένης Γενιάς και την αναγνώριση του εγγενούς τίτλου σε αυτήν τη χώρα. Υπάρχει μια ευρεία συναίνεση στην Αυστραλία, ότι οι Πρώτοι Λαοί είναι ζωτικής σημασίας και πρέπει να αναγνωριστούν ως τέτοιοι. Η ύπαρξη τέτοιων ζωτικών ζητημάτων στο Εθνικό Ύμνο μας, είναι επομένως μια ανωμαλία. Οι κοινότητες μεταναστών, ειδικά οι δικές μας, των οποίων η σύγχρονη ταυτότητα έχει πλαισιωθεί από την αναγέννηση μετά την βίαιη εισβολή, την κατάκτηση και τη γενοκτονία, βρίσκονται σε μια ενοχλητική θέση. Δεν μπορούμε να είμαστε σύμπρακτοι στη συκοφαντία της ιστορίας, ακόμα κι αν αυτό αναλαμβάνεται από εκείνους που ακύρωσαν τον εαυτό τους το δικαίωμα να μας επιτρέψουν να εγκατασταθούμε εδώ, γιατί γνωρίζουμε ότι αυτό το δικαίωμα ήταν παράνομο. Από αυτήν την άποψη, είναι συναρπαστικό να θεωρούμε ότι η λέξη ἰθαγενής, την οποία χρησιμοποιούμε για «εγγενή» ή αυτόχθονες κυριολεκτικά σήμαινε «ευγενής», στα αρχαία ελληνικά. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είχε έννοιες νομιμότητας, έναν συναρπαστικό σημασιολογικό σύνδεσμο με την εκστρατεία για την αναγνώριση των πρώτων λαών της Αυστραλίας στο σύνταγμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: Νέος Ελληνο-Αυστραλός μοιράζεται το πάθος του να βοηθά άλλους, να συνεργάζεται με αυτόχθονες κοινότητες

Προσβλέπουμε σε μια εποχή που ο ύμνος μας θα αντικατοπτρίζει πραγματικά την ήδη υπάρχουσα ευρεία κοινωνική συναίνεση για το ποιοι είμαστε και την πολυπλοκότητα του πόσο μακριά έχουμε φτάσει, έτσι ώστε ἐν ἀγαλλιάσει ἄσωμεν: Aὐστραλίς, προάγου περικαλλής.