Ο Emin Erişirgil (1891-1965) έγραψε ένα βιβλίο για τον Mehmet Akif, ο οποίος τον βοήθησε πολύ στην πρώτη του ζωή στη δημόσια διοίκηση. Ονομα Μυθιστόρημα από έναν ισλαμιστή ποιητή. Ο συγγραφέας δεν είναι κοντά στον Akif από την άποψη της νοοτροπίας. Αλλά θαυμάζει την ειλικρίνεια και τον χαρακτήρα του.
Το Safahat έχει ένα τμήμα που ονομάζεται “Οι φωνές του Θεού”. Εδώ είναι τα ποιήματα του Μεχμέτ Ακίφ, στα οποία έχουν τίτλο μερικοί από τους στίχους του Κορανίου. Φαίνεται ότι υπάρχει κάποια συζήτηση σχετικά με το αν αυτοί οι στίχοι είναι συμβατοί με το περιεχόμενο του ποιήματος. Σε μια περίπτωση, ο Emin Erişirgil αφηγείται το ακόλουθο περιστατικό:
Ένας συνταξιούχος στρατηγός, που έγινε μέλος του κοινοβουλίου στην Οθωμανική Βουλή το 1919, περιγράφει την ακόλουθη περιπέτεια:
Μόλις βγήκα από τον Harbiye, ήμουν αρχηγός του προσωπικού. Η κυβέρνηση εκείνης της εποχής μου είχε διορίσει ένα σύνταγμα που είχε αναλάβει την καταστολή της Κρητικής Εξέγερσης, και πήγα. Η μονάδα μου στεκόταν σε μια βουνοπλαγιά. Η κορυφή του βουνού ήταν στα χέρια των κρητικών συμμοριών. Ήταν απαραίτητο ο στρατιώτης να ανέβει στο λόφο, να αποβάλει τις συμμορίες από το καταφύγιο τους. Αλλά όποτε αυτό έγινε, οι πυρκαγιές των συμμοριών θα αντιμετωπίζονταν και οι στρατιώτες που δεν είχαν υποστεί μαρτύριο θα φύγουν. Τώρα ο στρατιώτης φοβόταν και δεν μπορούσε να ανέβει στο λόφο. Έτρεχαν από εκεί όταν τους διατάχθηκαν να ανέβουν.
Μια μέρα ο διοικητής μας, Ömer Bey, συγκέντρωσε τους στρατιώτες: «Εάν δεν μπορούμε να καθαρίσουμε αυτόν τον λόφο από τις συμμορίες, θα πρέπει να φύγουμε από το νησί. Δεν ντρέπεστε να αφήσετε αυτήν τη γη, την οποία οι πρόγονοί μας είχαν πάρει χρόνια, στο άπιστοι; Πώς θα κοιτάξεις τα πρόσωπα των συζύγων και των παιδιών σου όταν πεθάνεις; Δεν φοβάσαι επίσης τον στίχο «Tabbat yeda» στο Κοράνι; “
Ο διοικητής είχε μιλήσει πολύ με αυτόν τον τρόπο, προκειμένου να ενεργοποιήσει τα θρησκευτικά συναισθήματα των στρατιωτών. Την επόμενη μέρα στο σκοτάδι έδωσε την εντολή να καθαρίσει τις συμμορίες. Ο στρατιώτης ανέβαινε στο λόφο. Μέσα σε μια μέρα, καθαρίστηκε από συμμορίες. Αυτή ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Όπως εκείνοι, μπήκα στη σειρά συγχαρητηρίων στον διοικητή. “Αλλά, ο διοικητής μου, είπα, πού θυμήθηκες αυτόν τον στίχο του Tabbet Yeda; Δεν υπάρχει κανένα σημάδι του στρατιώτη να δείχνει ηρωισμό σε αυτόν τον στίχο!” Ο Omer Bey χαμογέλασε. “Αγαπητέ μου, είπε, εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα αυτόν τον στίχο. Το μίλησα. Δεν είναι ο σκοπός της ανάγνωσης ενός στίχου;”
Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΙΣΧΥΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΜΑΣ
Όπως καταλαβαίνουμε από την ιστορία, οι Οθωμανοί αξιωματικοί έχουν ένα συγκεκριμένο επίπεδο Κορανικής κουλτούρας. Τουλάχιστον γνωρίζουν ότι το κεφάλαιο “Tabbat” δεν έχει καμία σχέση με τον πόλεμο ως προς το νόημα.
Το πιο σημαντικό είναι ότι οι στρατιώτες μας έδειξαν πόσο αποτελεσματική ήταν η αίσθηση της θρησκείας και του Κορανίου στον κόσμο της πίστης. Χρειάζεται μεγάλο θάρρος να ανέβει εκεί, γνωρίζοντας ότι θα εκτεθεί στην έντονη φωτιά των ελληνικών συμμοριών που βρίσκονται στο λόφο. Κατά τη διάρκεια αυτής της ανάβασης, όπου αντιμετωπίζονται απώλειες κάθε φορά, είναι πιθανό να είναι ο στόχος των σφαιρών. Αλλά εντάξει! Όταν ο Διοικητής Ömer Bey απευθύνει έκκληση στα συναισθήματα των χαμάσετ, της πατρίδας και της θρησκείας των στρατιωτών μας και υποστηρίζει τα λόγια τους με τον στίχο του Κορανίου, ο φόβος του θανάτου χάνει την επίδρασή τους και τους ενθαρρύνει να πίνουν με ευχαρίστηση το μαρτύριο του μαρτυρίου. Αυτή η πίστη και συναίσθημα ενισχύει τον Μεχμέτζι πολλές φορές. Αυτό συνέβαινε πάντα στο Τσανάκκαλε, στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και στην ειρηνευτική επιχείρηση της Κύπρου.