Πιασμένος μεταξύ της αποφρακτικής κυπριακής κυβέρνησης και του απορριπτικού ευρωπαϊκού δικαστηρίου
Από την Esat Mustafa
Τον Μάρτιο του 1964, μετά από ενδοκοινοτικές μάχες, εγώ, η οικογένειά μου και 250 άλλοι Τουρκοκύπριοι χωρικοί έφυγαν από το πανέμορφο, καταπράσινο χωριό της Vroisha, στους πρόποδες της περιοχής Τυλλιρία του Δάσους της Πάφου, φοβούμενοι τη ζωή μας.
Το χωριό μας καταστράφηκε αμέσως μετά την εκκένωση, αλλά παρόλα αυτά το 1971, ζητήσαμε την επανεγκατάσταση μέσω των τουρκοκυπριακών αρχών. Αυτό απορρίφθηκε από την κυβέρνηση το 1972 λόγω του ψευδούς λόγου ότι αυτό θα ήταν οικονομικά ανίσχυρο για τους χωρικούς. Η άρνηση τεκμηριώνεται από τα Ηνωμένα Έθνη.
Κατά συνέπεια, πολλοί από εμάς μετανάστευσαν στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία, αναζητώντας μια νέα ζωή.
Τον Μάρτιο του 2004, υπέβαλα αίτηση στο υπουργείο Εσωτερικών της Δημοκρατίας εκ μέρους της Vroisha Association, μιας συλλογικής ομάδας των χωρικών, για να ανακτήσω την κατοχή των νόμιμων εδαφών μας, αλλά αυτό απορρίφθηκε.
Το 2006, το υπουργείο Εσωτερικών έγραψε και εξήγησε ότι όλες οι Τουρκοκυπριακές περιουσίες στο νότο, σύμφωνα με τον Θεματοφύλακα Τουρκοκυπριακής Ιδιοκτησίας, δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με κανέναν τρόπο από εμάς έως ότου επιλυθεί το Κυπριακό. Από αυτό ήταν προφανές ότι δεν υπήρχε εγχώρια νομική λύση για το ορατό μέλλον. Έτσι, το 2008, υπέβαλα αίτηση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) για να μας βοηθήσει να ανακτήσουμε την κατοχή μας.
Δυστυχώς, τον Μάιο του 2010, ενώ η υπόθεσή μου εξεταζόταν από το δικαστήριο, η κυπριακή κυβέρνηση τροποποίησε τον νόμο περί θεματοφυλακής και εισήγαγε μια νέα διαδικασία προσφυγής, δημιουργώντας έτσι μια νέα τοπική οδό προσφυγής και κρίνοντας έτσι την ένσταση μας προς την ΕΣΔΑ απαράδεκτη. Αυτό σήμαινε να επιστρέψουμε στο «τετράγωνο» στον αγώνα μας να κάνουμε χρήση των ακινήτων μας.
Είχα ήδη υποβάλει αίτηση στον Θεματοφύλακα το 2004 και δεν πήρα πουθενά. Ωστόσο, ενήργησα με συνέπεια και συμμορφώθηκα με την απόφαση και το συμπέρασμα του δικαστηρίου και τον Αύγουστο του 2012 υπέβαλα νέα αίτηση στον Θεματοφύλακα, με την απόλυτη ελπίδα ότι θα επανεξετάσουν την υπόθεσή μου σύμφωνα με την απόφαση του ΕΣΔΑ. Αυτό που συνέβη σε αυτήν την εφαρμογή θα μαντέψει εύκολα από εκείνους που έχουν προσπαθήσει ποτέ να ασχοληθούν με τον Custodian πριν: τίποτα!
Έτσι, αφού περίμενα περισσότερα από επτά χρόνια, τον Ιανουάριο του 2020 υπέβαλα αίτηση στην ΕΣΔΑ με μια καταγγελία ότι ο Θεματοφύλακας δεν ανταποκρίθηκε στην αίτησή μου και να ενεργήσει, και ήλπιζα ότι το Ευρωπαϊκό δικαστήριο θα ασχοληθεί αυτή τη φορά με την υπόθεσή μου.
Τον Μάιο του 2020, άνοιξα την ανυπόμονα επιστολή μου από το δικαστήριο. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Ήμουν, και η οικογένειά μου, μετά από 16 χρόνια συνεχούς νομικής πάλης, επιτέλους θα έχω δικαιοσύνη; Θα μου έλεγαν ότι το σύστημα Θεματοφύλακα δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει την υπόθεσή μου και ότι η ΕΣΔΑ θα το ανέλαβε τώρα; Θα έχω τώρα την ευκαιρία να αποκτήσω κατοχή ή αποζημίωση για την περιουσία μου;
Δυστυχώς, το περιεχόμενο της επιστολής αποδείχθηκε ένα μυστήριο εκείνη την ημέρα, και μέχρι σήμερα. Η επιστολή ήταν πολύ σύντομη. Ανέφερε ότι για κάποιο άγνωστο λόγο, το δικαστήριο είχε συνεδριάσει σε έναν δικαστή υπό τη δικαστή Ελένη Κέλερ και είπε: «Το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι η εγχώρια απόφαση που θεωρεί« οριστική »κατά την έννοια του άρθρου 35 § 1 της Σύμβασης ελήφθη περισσότερο έξι μήνες πριν από την ημερομηνία υποβολής των καταγγελιών στο Δικαστήριο. Κατά συνέπεια, οι καταγγελίες έχουν υποβληθεί πολύ αργά. ” Η επιστολή μου είπε επίσης ότι η απόφαση που έλαβαν ήταν οριστική και δεν έχω δικαίωμα προσφυγής.
Τι σημαίνει αυτό το απόσπασμα; Είναι γοητευτικό! Ολόκληρο το σημείο της αίτησής μου ήταν ότι δεν είχε ληφθεί απάντηση ή απόφαση από τον Θεματοφύλακα, ωστόσο ενημερώθηκα ότι δεν έκανα έφεση εντός έξι μηνών από τη λήψη της απόφασης. Αυτό είναι τρελό! Η επιστολή δεν μου παρέχει ημερομηνία, τόπο, αριθμό υπόθεσης ή οτιδήποτε άλλο σχετικά με το πότε ελήφθη αυτή η φανταστική απόφαση!
Λοιπόν, εδώ, μου λένε ότι έπρεπε να ασκήσω ένσταση κατά της ανύπαρκτης «εγχώριας απόφασης» εντός έξι μηνών και δεν το έχω κάνει.
Πώς θα μπορούσε το δικαστήριο του ενός δικαστή να λάβει μια τέτοια απόφαση χωρίς τα αποδεικτικά στοιχεία οποιασδήποτε εγχώριας απόφασης, ή να με ρωτήσει αν γνωρίζω την απόφαση που ελήφθη ή αν υπήρχε απόφαση που εκδόθηκε ενώπιόν της, παραθέτοντας τις λεπτομέρειες της υπόθεσης πίσω σε μένα? Δεν είμαι δικηγόρος, αλλά καταλαβαίνω ότι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση φαίνεται να απαιτεί ότι «Εναπόκειται στο κράτος που βασίζεται στην παράλειψη συμμόρφωσης με την προθεσμία των έξι μηνών για να καθορίσει την ημερομηνία κατά την οποία ο αιτών έλαβε γνώση της τελική εγχώρια απόφαση (Şahmo κατά Τουρκίας (dec.) · Belozorov κατά Ρωσίας και Ουκρανίας, §§ 93-97 ».
Το γνώριζε ο δικαστής; Έγραψα στον Custodian τον Ιούνιο του 2020 ζητώντας ένα αντίγραφο της τελικής απόφασης, η οποία ελήφθη στην περίπτωσή μου, αλλά όπως και η αίτησή μου το 2012, δεν έχω άλλη απάντηση. Μη απάντηση σε ερώτημα σχετικά με μη απόφαση! Έγραψα επίσης στον Robert Spano, πρόεδρο της ECHR και ρώτησα για την απόφαση περί φαντασίας, αλλά έλαβα μια σύντομη απάντηση, όχι από αυτόν αλλά από το δικαστήριο, στην πραγματικότητα, μου είπε να φύγω.
Δεν πρέπει η ΕΣΔΑ να υπερασπίζεται τις θεμελιώδεις αξίες του Συμβουλίου της Ευρώπης και να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα του πολίτη από την κρατικοποίηση και την ανατροπή της δικαιοσύνης μέσω της απάτης; Πώς μπορεί η τουρκοκυπριακή κοινότητα να έχει εμπιστοσύνη στην ΕΣΔΑ με τέτοιου είδους παράλογες αποφάσεις;
Αν και ατελείς και προβληματικοί, οι Ελληνοκύπριοι ιδιοκτήτες ακινήτων στο βορρά έχουν τουλάχιστον κάποια προσφυγή σε αποζημίωση για τα ακίνητά τους μέσω της Επιτροπής Ακίνητης Ιδιοκτησίας. Δεν πρέπει να υπάρχει παρόμοιο σώμα στο νότο και για τους Τουρκοκύπριους;
Η Κυπριακή αλληλογραφία έκανε αρκετές προσπάθειες να επικοινωνήσει με τον κηδεμόνα των Τουρκοκυπριακών περιουσιών στο υπουργείο Εσωτερικών, αλλά κανείς δεν ήταν διαθέσιμος να σχολιάσει την υπόθεση του Esat Mustafa
