Από την Chrysi Prenza
Στην Κύπρο, η ιδέα της πολιτικής ευθύνης παρανοείται ιδιαίτερα. Τον τελευταίο καιρό, έχω ακούσει συχνά υπουργούς και άλλους κυβερνητικούς αξιωματούχους να δηλώνουν, με το στυλ των χίλιων καρδινάλων, ότι «αναλαμβάνουν πολιτική ευθύνη». Για παράδειγμα, ο Υπουργός Δικαιοσύνης, ο οποίος ανέλαβε την πολιτική ευθύνη δύο φορές την εβδομάδα (η αστυνομία επιτέθηκε στο σπίτι ενός φερόμενου webmaster και υπενθύμισε το νομοσχέδιο κατά της πώλησης). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε το ίδιο στην ομιλία του για τα φαινόμενα της διαφθοράς και της εμπλοκής. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι μια προσέγγιση ρητορικής αποφυγής և επικοινωνίας έως ότου το ζήτημα ξεχαστεί. Κανονικοποίηση Η δήλωση ευθύνης είναι μια τολμηρή πολιτική δράση, ακολουθούμενη από πολιτική συγγνώμη, συγγνώμη ή παραίτηση. Η ανάληψη ευθύνης στη χώρα μας συνοδεύεται από μια προσπάθεια αλλαγής ευθυνών. Είναι καθήκον των προηγούμενων κυβερνήσεων ή είναι μια προσπάθεια να δυσφημιστεί το όνομά της, ή υποθέτουν μια προσπάθεια επίλυσης του εθνικού προβλήματος ή ακόμη και την ευθύνη των πολιτών. Στην ομιλία του, ο Πρόεδρος προτίμησε να επιπλήξει τα κοινωνικά μέσα, ίσως τον μοναδικό χώρο για ελεύθερη έκφραση απόψεων και κριτικών. Ζουν σε μια κατάσταση όπου η διαφθορά είναι βαθιά ριζωμένη στα μέσα ενημέρωσης, τα περισσότερα από τα οποία εξαρτώνται πλήρως από το πολιτικό κατεστημένο μέσω ιδιοκτητών ή κυβερνητικών αξιωματούχων.
Για παράδειγμα, ο τελευταίος εξαναγκασμός να παραιτηθεί ως δημοσιογράφος επειδή έγραψε αυτό που όλοι γνωρίζουν συζητείται. Μετά την ανάληψη ευθύνης, όλα τελειώνουν. Τίποτα δεν τρέχει, χωρίς έξοδα, և ο υπεύθυνος θεωρείται καθαρισμένος, σαν να ομολογήθηκε, έλαβε συγχώρεση αμαρτιών, σαν να βγήκε από την πισίνα του Siloa. Η ανάληψη ευθύνης είναι η βασική φράση. Πες μου να καθαρίσω. Η Κύπρος βρίσκεται επί του παρόντος σε ένα βαθύ κοινωνικοοικονομικό βάθος, διέρχεται μια περίοδο θεσμικού εκφυλισμού, παρακμής, διαφθοράς, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη δημοκρατία. Η συμμετοχή της κυβέρνησης σε σκάνδαλα, η διεθνής παγίδα του κράτους, η αδυναμία επίλυσης των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων που προκύπτουν από την επιδημία μετατρέπουν την πολιτική σε αρένα πολιτικής πολιτικής, εκφοβισμού, σκάνδαλου. Αντί για αυτοκριτική, ταπεινότητα, αλαζονεία, κυνήγι μάγισσας. Κύριοι, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας έως τον τελευταίο διορισμένο αρχηγό κράτους, πρέπει να επιβεβαιώσετε ότι όταν “αναλαμβάνετε την ευθύνη”, αυτό σημαίνει αυτόματα ότι έχετε το βασικό δικαίωμα και αξιοπρέπεια να παραιτηθείτε. Η Κύπρος χαρακτηρίζεται τουλάχιστον από τη φιλολογία της. Απαντώντας σε παράπονα της ΕΕ σχετικά με την καθυστέρηση στην παράδοση εμβολίων από την ιδιωτική φαρμακευτική εταιρεία AstraZeneca, είπε ότι “δεν ήταν υποχρεωμένος να το πράξει” επειδή η σύμβαση που υπέγραψαν ήταν απλώς συμφωνία “καλύτερης προσπάθειας”. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια πιο κυνική απάντηση στην κρίσιμη κατάσταση στην οποία όλη η ανθρωπότητα βασίστηκε στο εμβόλιο. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς άλλες συγκλονιστικές ενδείξεις ότι η προσωπική φύση των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών, σε συνδυασμό με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είναι εξίσου υπεύθυνη για τους θανάτους που προκαλούνται από την επιδημία, όπως και για τους μετέπειτα θανάτους. Βήμα προς βήμα, η εμπειρία όλων είναι το γεγονός που ηχογράφησε ο Mike Davis, καθηγητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες. “Από το 2000, οι υπηρεσίες υγείας έχουν δει επανειλημμένα την κατάρρευση της πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης. Αυτά είναι τα επιτεύγματα του νεοφιλελευθερισμού, του οποίου ο μοναδικός σκοπός ήταν να διατηρηθούν όλα τα ιδιωτικά σανατόρια με κάθε κόστος, δίνοντας προτεραιότητα σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια φάρμακα, όπως ιδιωτικά νοσοκομεία. Η τύχη του κόσμου δεν έχει σημασία. Στον αγώνα κατά των νοσοκομειακών λοιμώξεων, νέες ασθένειες – οι πιο παραδοσιακές θανατηφόρες μολυσματικές ασθένειες – “15 από τις 18 μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες έχουν εγκαταλείψει εντελώς το πεδίο.” «Οι καρδιακές παθήσεις, τα παυσίπονα εθισμού και η θεραπεία για ανδρική ανικανότητα είναι πιο επικερδείς, χρηματοδοτούνται», η ανθρωπότητα πληρώνει υψηλό τίμημα ως αποτέλεσμα των κανόνων του τρέχοντος οικονομικού συστήματος », είπε.« Ήταν μια ευκαιρία για δεκαετίες, αλλά ποτέ μια κερδοφόρα προτεραιότητα. ” Τα εμβόλια δεν αποτελούν προτεραιότητα για τις φαρμακευτικές εταιρείες և επειδή հիվանդ σταματούν τις ασθένειες և και ως εκ τούτου το δυναμικό για ευεργετικά և φάρμακα. Μετά από χρόνια έρευνας σε αυτόν τον τομέα, ισχυρίζονται πλέον ότι ανταποκρίνονται γρήγορα στην ανάπτυξη εμβολίων. Η ανάπτυξή του, ωστόσο, δεν είναι αποτέλεσμα των προσπαθειών κάποιου. Είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών χρηματοδοτούμενων από το κοινό “αφοσιωμένων επιστημόνων που εργάζονται σε πανεπιστήμια και κρατικά ιδρύματα”. Όλες οι μεγάλες αλλαγές στην επιστήμη έχουν γίνει από τις προσπάθειες αφοσιωμένων ανθρώπων που δεν είχαν λίγη σκέψη στο δώρο των χρημάτων. Ο ακαδημαϊκός Μάικλ Ρόμπερτς λέει ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, «η μεγάλη έρευνα εμβολίων διεξάγεται από Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας, Υπουργείο Άμυνας και επιστημονικά εργαστήρια». Τα εμβόλια που αναπτύχθηκαν από την Pfizer և Moderna βασίζονται σε δύο πολύ σε βάθος ανακαλύψεις που έγιναν από έρευνα που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση. «Ενώ η ταχεία ανάπτυξη του εμβολίου δεν έχει καμία σχέση με τις« δεξιότητες »ή τις« προτεραιότητες »ιδιωτικών φαρμακοποιών, αρνούνται τώρα να παράσχουν πληροφορίες ενόψει αυτής της καταστροφής ή ακόμη και του δικαιώματος παραγωγής εμβολίων όπου βρίσκονται. ποιος μπορεί, επικαλούμενη το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. “Το πρόγραμμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, στο οποίο οι φαρμακευτικές εταιρείες αντάλλαξαν οικειοθελώς τις γνώσεις, τις θεραπείες και την τεχνολογία COVID-19 για να καταστούν ευρύτερα διαθέσιμες, δεν είχαν καμία συνεισφορά από το Guardian.” Στην Ευρώπη, αλλά σε όλο τον κόσμο, δεν υπάρχει πιο επείγουσα, δικαιολογημένη απαίτηση για την αριστερά από την εθνικοποίηση των φαρμακευτικών εταιρειών. Η επιδημία COVID-19 και η κήρυξη μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης υπήρξαν για χρόνια μια χρυσή ευκαιρία για όσους αναζητούν μια πλήρη αναθεώρηση των εργασιακών σχέσεων, το μειωμένο κόστος εργασίας και την εισαγωγή νέων ευέλικτων μορφών εργασίας, όπως οι τηλεπικοινωνίες. Καθώς το ΑΚΕΛ, μαζί με την Ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, πάντα προειδοποιούσαμε για τους κινδύνους που ενέχει αυτή η πολιτική, αλλά δυστυχώς έχουμε επιβεβαιωθεί. Παρόλο που η απόσταση παρουσιάστηκε ως «απαραίτητη άμυνα» ενάντια στον κοροναϊό, χιλιάδες τηλεοπτικά πληρώματα υπέστησαν ιδιαίτερα βίαια και δραματικά. Αρχικά, ο εργοδότης χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να ξεκινήσει την ενεργοποίηση της εργασίας, παρατείνοντας τις ώρες εργασίας και τις εργάσιμες ημέρες, εξαλείφοντας τις υπερωρίες, μειώνοντας τις απουσίες λόγω ασθένειας ή άλλων παραγόντων. Οι ευκολίες των εργοδοτών και τα διάφορα λειτουργικά κόστη μεταβιβάστηκαν στη συνέχεια στους εργαζομένους. Αλλά πέρα από το οικονομικό κόστος, οι επιπτώσεις της τηλεργασίας στην υγεία των εργαζομένων, τόσο σωματικών όσο και ψυχικών, ήταν εξίσου οδυνηρές. Οι γυναίκες, από την άλλη πλευρά, έφεραν ένα επιπλέον βάρος, καθώς τους ζητήθηκε να συνδυάσουν την τηλεργασία με άλλες δραστηριότητες που, χάρη στο πατριαρχείο, ήταν δική τους ευθύνη. Αυτό ενίσχυσε περαιτέρω την εκμετάλλευση των γυναικών και την ανισότητα των φύλων. Η αποξένωση των εργαζομένων είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη. Οι τηλεπικοινωνίες επηρεάζουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας, δημιουργούν εμπόδια στην κοινωνική συμμετοχή, αντίστοιχα, στον συνδικαλιστικό οργανισμό των εργαζομένων. Το ψήφισμα που ενέκρινε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 21 Ιανουαρίου καλεί την Επιτροπή να υποβάλει νομοθετική πρόταση που να εγγυάται το δικαίωμα των τηλεργαζομένων να «αποσυνδέονται», δηλαδή να απενεργοποιούν όλα τα εργαλεία που σχετίζονται με την εργασία, να μην ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των εργοδοτών κατά τις εργάσιμες ώρες χωρίς τον κίνδυνο αρνητικών συνεπειών, όπως η εργασία, η απομάκρυνση ή άλλη εκδίκηση. Δυστυχώς, οι μεγάλες πολιτικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, συμπεριλαμβανομένου του EPC: οι Σοσιαλδημοκράτες, για άλλη μια φορά έγιναν το στόμα των εργοδοτών, συμπεριλαμβανομένης μιας αλλαγής που παγώνει την προτεινόμενη άσκηση του δικαιώματος «αποσύνδεσης» για τρία χρόνια, αφήνοντας τις τηλεπικοινωνίες χωρίς κανόνες . Αλλά δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα. Μαζί με την ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε έως ότου το δικαίωμα «αποσύνδεσης» είναι νομικά εγγυημένο σε όλους τους υπαλλήλους. Ωστόσο, το δικαίωμα «απενεργοποίησης» δεν είναι επιδημία. Ο καπιταλισμός և οι φιλελεύθερες πολιτικές του αλλάζουν γρήγορα με τον διαρκή στόχο της χειραγώγησης εις βάρος των εργατών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υποβάλουμε συγκεκριμένες προτάσεις για την επίλυση όλων των προβλημάτων που φέρνει η τηλεοπτική επεξεργασία. Μεταξύ άλλων, ζητούμε ισχυρότερη νομοθεσία και εποπτεία, ώστε οι εταιρείες να μπορούν να εκπληρώνουν όλες τις υποχρεώσεις τους στο πλαίσιο των τηλεπικοινωνιών. Τονίζουμε ότι το κράτος πρόνοιας πρέπει να ενισχυθεί σημαντικά προκειμένου να επιτευχθεί πραγματική ισορροπία μεταξύ οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής. Τονίζουμε ότι η αμέλεια των ηγεμόνων πρέπει επιτέλους να τελειώσει, γεγονός που δημιούργησε μια τραγική κατάσταση στον τομέα της ηλεκτρονικής μάθησης, οδηγώντας τους δασκάλους και τους μαθητές σε ανυπέρβλητα προβλήματα. Ως μια ομάδα European United Lefts, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα της νέας ψηφιακής εποχής, εντείνουμε τον αγώνα για την ενίσχυση των συλλογικών συμβάσεων, την εξάλειψη της ευέλικτης εργασίας, τη διασφάλιση ενός σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας χρησιμοποιώντας λιγότερες ώρες εργασίας, χρησιμοποιώντας σύγχρονες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες . Επανάσταση Συνεχίζουμε τον αγώνα από κάθε γωνιά του αγώνα. Το χρωστάμε σε εκείνους που δώρισαν το αίμα τους για να απαιτήσουν οκτώ ώρες ανθρωπιστικών συνθηκών εργασίας. Το χρωστάμε στη νέα γενιά. * Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του ΑΚΕΛ “Τ.
