Ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ Jane Ein Hall Luth συναντήθηκε τη Δευτέρα 11 Ιανουαρίου, στο πλαίσιο πρωτοβουλίας του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτιέρες για τη σύγκληση μιας άτυπης πενταμελούς διάσκεψης για το Κυπριακό για την επανάληψη των συνομιλιών. Κ. Νίκος Αναστασιάδης της Κυπριακής Δημοκρατίας պար Ο κ. Ersin Tatar, ο Τούρκος ηγέτης που καταλαμβάνει την Κύπρο. Η πρωτοβουλία ανακοινώθηκε το περασμένο φθινόπωρο μετά από δύο χρόνια «τουρκικής πειρατείας» στην κυπριακή ήπειρο / ΕΟΚ և ξεκίνησε μετά το συμβάν του Νοεμβρίου στην Αμμόχωστο κατά παράβαση των ψηφισμάτων SA / ΟΗΕ (550 1984 և 789/1992) և προκλητικό Ερντογάν-Τατάρ “Εξοχικές κατοικίες”.
Όπως αποδείχθηκε, το πενταήμερο συνέδριο αναμένεται να πραγματοποιηθεί τον επόμενο Φεβρουάριο, πιθανώς στα κεντρικά γραφεία του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, 2-3 εβδομάδες μετά την ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Μπάιντεν. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ γνωρίζει καλά το Κυπριακό, επισκέφθηκε την Κύπρο τον Μάιο του 2014, συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας για περισσότερο από 2 ώρες, και μάλιστα είχε γεύμα με τον τότε Πρόεδρο του ψευδο-κράτους Αναστασιάδη κ. Έρογλου. Η τρέχουσα ειδική απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Jane Ein Lut, 65 ετών, ήταν η Αναπληρωτής Γραμματέας Εσωτερικής Ασφάλειας για τέσσερα χρόνια όταν ήταν αντιπρόεδρος του Ομπάμα.
Ακόμα κι αν αγνοήσουμε όλα όσα έχει κάνει η Τουρκία μέχρι στιγμής, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό ότι στην επιστολή του για τις λεγόμενες «καλές υπηρεσίες» του, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ / ΟΗΕ δεν αναφέρει καθόλου ποια είναι η λύση. θα λάβω. Φεύγει από τη «γρίπη» χωρίς να αναφέρεται στη λέξη «Ομοσπονδία», αλλά στα 6 κύρια σημεία που παρουσίασε στο Crans Montana (Ιούλιος 2017), φυσικά, όπου τελείωσαν οι διαπραγματεύσεις. Το χειρότερο από όλα, η κύρια ανησυχία της κας Lut είναι η εξασφάλιση κοινής δήλωσης που θα κυκλοφορήσει μετά το συνέδριο. Αυτό το θολό τοπίο μας ανησυχεί.
Από την άλλη πλευρά, ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Έρσιν Τατάρ έχει θέσει δύο πιθανές προϋποθέσεις που είναι πιθανό να εξαλείψουν ολόκληρη τη διαδικασία, πιθανώς απαιτώντας την επανάληψη των συνομιλιών από το μηδέν. Το πρώτο είναι η αποδοχή της κυριαρχικής ισότητας και, πρώτα απ ‘όλα, η νομιμοποίηση της κρατικής οντότητας του ψευδούς κράτους, πράγμα που σημαίνει ότι επιμένει στη λύση των δύο κρατών. Με άλλα λόγια, αντί της συνεργασίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων στην ομοσπονδία, προσφέρει συνεργασία μεταξύ δύο ξεχωριστών κρατών. Ο δεύτερος όρος σχετίζεται με την ένωση της ενέργειας և Τουρκίας թուրք Τουρκοκυπριακής κοινότητας, διότι, όπως σημείωσε ο κ. Τατάρ, η Τουρκία έχει συγκεντρώσει νέα δεδομένα σχετικά με την πολυμερή διάσκεψη που προετοιμάστηκε από τον πάντα χαμογελαστό Πρόεδρο του Συμβουλίου της Ευρώπης. Κύριε Michel, σύμφωνα με την τελευταία παράγραφο των συμπερασμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης στα τέλη Δεκεμβρίου.
Όπως ορθώς επισημαίνει ο καθηγητής Κώστας Ιφαντής στο χθεσινό φιλελεύθερο άρθρο, Άγκυρα թուրք Η τουρκοκυπριακή ηγεσία έθεσε ανοιχτά τα θεμέλια για διχασμό. Δύο πολιτείες που δεν θα είναι μόνο πολιτικά ίσες, αλλά θα έχουν ίση κυριαρχία. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Άγκυρα ξεκινά μια λύση δύο κρατών – έναν «συμβιβασμό» με μια πολύ ελεύθερη συνομοσπονδία, η οποία δεν θα είναι διχαστική μόνο στο όνομα. Θα προσθέσω, ωστόσο, ότι επειδή στην Άγκυρα το βλέπουν ότι επειδή δεν ελέγχουν ολόκληρο το νησί, θα ελέγχουν τουλάχιστον το 38% του συνόλου ունենալ για να «ομήσουν» τα υπόλοιπα, τα οποία θα παραμείνουν στα χέρια των Ελληνοκυπρίων.
Η διεθνής πίεση για να κλείσει αυτό το μακροχρόνιο «βαρετό πρόβλημα», εάν είναι δυνατόν, θα γίνει πιο έντονη τους επόμενους μήνες τόσο για την ελληνοκυπριακή (E / C) πολιτική ηγεσία όσο και για την Ελλάδα. Αναμφίβολα, οι Κύπριοι αδελφοί μας έχουν την πρώτη λέξη, expect περιμένουμε ότι αύριο, Πέμπτη, μετά τη σύγκληση του Εθνικού Συμβουλίου, θα εκφραστεί η θέση του κόμματος E / C. Αλλά η Ελλάδα, ως Εγγυητική Δύναμη, ταυτόχρονα ως Εθνικό Κέντρο, πρέπει να διαδραματίσει το ρόλο της, όχι «σιωπή» του αναγκαστικού ρόλου της ιστορίας, των διεθνών συμβάσεων, της γεωπολιτικής κατάστασης στην ευρύτερη περιοχή. Αν και το Κυπριακό είναι ένα διεθνές ζήτημα, η κυβέρνηση, ο πολιτικός κόσμος και ο λαός πρέπει να λάβουν υπόψη ότι η δυσμενής λύση στα συμφέροντα της Ελλάδας στην Κύπρο, είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει αρνητικό αντίκτυπο σε ολόκληρη τη σειρά των λεγόμενων ελληνοτουρκικών ζητημάτων. από την πολιτική ελέγχου της γειτονικής μας χώρας. Και αυτό παρά το γεγονός ότι δεν πρέπει να τα συσκευάσουμε με ευφυΐα.
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνά αυτή την ικανότητα, στην πραγματικότητα διαπραγματεύεται όχι με κανέναν Κύπριο ηγέτη, αλλά με την Τουρκία, η οποία κυβερνά μέρος του εδάφους του ανεξάρτητου κράτους που κυβερνά. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η Τουρκία, η οποία έχει το κλειδί για τη λύση. Ας καταλάβουμε επιτέλους. Το Κυπριακό είναι ένα εθνικό ζήτημα που απασχολεί την ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και 65 χρόνια. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ένας απρόθυμος Έλληνας που δεν θέλει τη λύση του. Αλλά εδώ είναι το κρίσιμο ερώτημα. Ποια είναι η λύση? Ποια είναι η λύση; Θα επαναλάβω κάτι που έγραψε ο αγαπητός μου φίλος Δρ. Χρήστος Κληρίδης, Πρώην Μέλος του Κοινοβουλίου, Πρώην Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου, Πρώην Μέλος της Διαπραγματευτικής Ομάδας ներկայ Τρέχων Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Κύπρου. “Το δίλημμα δεν είναι στη λύση, όχι στη λύση, αλλά στην καταστροφική λύση, στη συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, έως ότου βρεθεί μια σωστή, δίκαιη λύση”, θα προσθέσω μια λύση που θα εγγυάται τα δικαιώματα της πλειοψηφίας των Μεγαλώνων.
Μπορεί κανείς να ρωτήσει: “Γιατί λοιπόν θέλετε να μην πάμε στο συνέδριο;” Καθώς η κατάσταση έχει εξελιχθεί, λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνείς σχέσεις, η ελληνοκυπριακή πλευρά և η Ελλάδα δεν μπορεί να αρνηθεί τη συμμετοχή τους. Ωστόσο, όταν διατυπώνονται οι θέσεις της τουρκικής πλευράς, θα πρέπει να καταδικαστεί σε διεθνές επίπεδο ότι αντιτίθενται στο πλαίσιο του ΟΗΕ, το ίδιο πρέπει να γίνει από τον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα / ΟΗΕ. Ορισμένοι φοβούνται ότι αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε διαχωρισμό. Αλλά αν ήταν προς το συμφέρον της Άγκυρας να το πράξει χωρίς σημαντική «ζημιά», θα είχε ήδη γίνει.
Και καθώς αναπόφευκτα γινόμαστε ύποπτοι, τίθεται το ερώτημα γιατί ο ΟΗΕ / ΟΗΕ κινδυνεύει να συγκαλέσει μια τέτοια διάσκεψη όταν δεν υπάρχει το απαραίτητο «κοινό όραμα», όπως στα λεγόμενα δύο μέρη (είπαμε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία և Η Τουρκία διαπραγματεύεται πραγματικά) υπάρχει μια χαοτική διαφορά. Έτσι, τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν ως έχουν, χωρίς καλλωπισμούς. Υπάρχουν μερικοί στη Μεγαλόνη που μιλούν και για τις δύο πολιτείες, αλλά στην πράξη σημαίνει την πλήρη αποδοχή των πλήρων, έμμεσων ευθυνών που έχει αναλάβει η ελληνική πλευρά μέχρι τώρα, ειδικά σε περίπτωση απόρριψης του «Σχεδίου Ανάν». Στην πραγματικότητα, όταν ένας από αυτούς ήταν ο κ. Αναστασιάδης, ανώτερος υπουργός ատար ηγετικό μέλος του ΔΗΣΥ, τα λόγια του έχουν ιδιαίτερο βάρος. Αναζητά ο κ. Gutierrez ένα «κοινό όραμα» σε αυτό το πλαίσιο; Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο κ. Αναστασιάδης πρέπει αμέσως να διευκρινίσει εάν σκέφτεται επιτέλους μια λύση για τη συνομοσπονδία, ακόμα κι αν βαφτιστεί σε μια ελεύθερη ομοσπονδία, ή την απορρίψει.
Αν και για σχεδόν τέσσερα χρόνια ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών κ. Ένας από τους ισχυρότερους κριτικούς του Νίκου Κότζια, θα κλείσω αυτό το άρθρο αναφερόμενος στο βιβλίο του, το οποίο έγραψε ως «Ελληνική εξωτερική πολιτική στον 21ο αιώνα» (σελ. 333) ως καθηγητής. “Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας θα πρέπει να αντιμετωπίζει το Κυπριακό όχι μόνο ως θέμα αλληλεγγύης με την Κύπρο, αλλά και ως μέρος του τόξου των άμεσων συμφερόντων της Ελλάδας.”