Αυτή η χώρα είναι δική μας, αλλά την ξεριζώνουμε, Kardashian
Πόσο σωστοί είναι οι δύο νέοι Κύπριοι Τούρκοι, η Sise Erdogan και ο Dogan Akdeniz, που διαβάζουν τη δήλωση της πλατφόρμας «Αυτή η χώρα είναι δική μας» στα κατεχόμενα εδάφη; “Όσοι αισθάνονται Κύπριοι, ανεξάρτητα από τη θρησκεία, τη γλώσσα ή τη φυλή τους, που θέλουν να επανενώσουν αυτό το νησί, μας προσκαλούν στις πλατείες”, είπαν.
«Ας ζήσουμε μαζί ως αδέλφια, ας ριζωθούμε μαζί σε αυτά τα εδάφη, ας γίνουν πράσινα με δάκρυα χαράς και όχι θλίψης».
Διοργανώνουν μια εκδήλωση το Σάββατο, την ίδια στιγμή που η εκδήλωση πραγματοποιείται στις ελεύθερες ζώνες, υπέρ της ομοσπονδίας συνεδρίων. Αυτή η χώρα είναι δική μας. Τι εξαιρετικό περιεχόμενο έχει αυτή η φράση; Αλλά σε ποιο βαθμό εμποδίζουν την απόκτηση νοήματος և περιεχομένου; Πραγματικά, ποιος έχει το δικαίωμα να το πει αυτό;
Οι έποικοι λένε επίσης “αυτή η χώρα είναι δική μας”. Ο Enver .ztürk εξελέγη χθες ο νέος Γενικός Γραμματέας του Αναγεννησιακού Κόμματος. Το Κόμμα Επανεγκατάστασης. Ο πρώην πρόεδρος, ο καταζητούμενος Aricli, είναι τώρα “υπουργός”. Και το κόμμα τους είναι επίσης στο κοινοβούλιο. Η πατρίδα τους θα είναι πάντα η Τουρκία, αλλά εδώ ζουν σαν Κύπριοι, μπορούν να πουν “αυτή η χώρα είναι δική μας”. Όχι όπως λέμε εμείς ή οι Τουρκοκύπριοι, όπως λέει ο κλέφτης όταν διαπράττει κλοπές, δεν θέλει να τις επιστρέψει.
Χθες, την προηγούμενη μέρα, ο Ερντογάν έστειλε ένα διάταγμα από την Άγκυρα για αλλαγή της απόφασης του «Ανώτατου Δικαστηρίου», το οποίο δεν του άρεσε, που θα δίδαξε το ουράνιο στους Τουρκοκύπριους. “Αυτή η χώρα είναι δική μου”, είπε ο Ερντογάν. Και το λέει αυτό απειλητικά. Όπως έγραψε πρόσφατα ο Sener Levent: Θεωρεί την Κύπρο την περιουσία του πατέρα του. Περπατάει προς μας με δειλούς συναδέλφους που εμπιστεύεται. Προσβάλλει. Κατάρα. Απειλεί. ” “Είτε αποδέχεστε ότι αυτή η χώρα είναι δική μου είτε τα πλοία μου είναι έτοιμα για δράση”, είπε. Το λέει αυτό στους Ελληνοκύπριους, αλλά το λέει στους Τουρκοκύπριους. Όσοι δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει ότι είναι επίσης όμηροι της Τουρκίας, όπως εμείς. Και εξακολουθούν να «εκλέγουν» τον ηγέτη τους ως πολιτικό που δηλώνει ότι είναι περήφανος που είναι ο άνθρωπος της Τουρκίας στην Κύπρο. Και συνεχίζουν να ανταποκρίνονται μόνο σπασμωδικά նայ με φειδώ στις επεμβάσεις του Σουλτάνου, στην αυξανόμενη παρουσία εποίκων, στον ολοένα και περισσότερο απόλυτο έλεγχο της τουρκοκυπριακής κοινότητας, στο γεγονός ότι η Κύπρος έγινε η επαρχία της Τουρκίας, που κατέλαβε πρώτα και μετά όλα.
Αυτή η χώρα είναι δική μας, ναι. Δεν αρκεί όμως να πούμε ότι πρόκειται να γράψουμε ποιήματα στο φως του φεγγαριού. Ούτε μπορούμε «να ζήσουμε ελεύθερα σε αυτά τα εδάφη, να διατηρήσουμε τον πολιτισμό ζωντανό, να ενωθούμε με τον κόσμο», όπως είπε χθες ο Cisse ող Dogan, έως ότου όλοι καταλάβουν τι μας εμποδίζει να ζήσουμε ελεύθερα «εκείνοι που είναι Κύπριοι που αισθάνονται ανεξάρτητοι» από τη θρησκεία. Και, φυσικά, όχι μόνο οι Τουρκοκύπριοι, αλλά και οι Ελληνοκύπριοι, που φιλοδοξούν να είναι ρομαντικοί ποιητές, γράφουν θρήνους για αυτόν που μας ενώνει (Karsilamads, Halums, Tilliria pastilles). στρατός
Μπορούμε να “ζούμε ελεύθερα σε αυτά τα εδάφη” όταν οι Τουρκοκύπριοι συνεχίζουν να μας ζητούν να κλείσουμε τα μάτια μας και να αγκαλιάσουμε τον ελκυστικό στρατό; Πρέπει να δεχτούμε τις τουρκικές εγγυήσεις; Η ομοσπονδία με διατάξεις που μετατρέπουν τη χώρα μας σε τουρκικό προτεκτοράτο. Έλεγχος των μειονοτήτων αντί του αμοιβαίου σεβασμού για την πλειοψηφία. Πρέπει να χτίσουμε ένα μέλλον μαζί με τους Τούρκους που εξαφανίζονται αντί για τους Τούρκους που δεν θα αισθανθούν ποτέ σαν Κύπριοι; Ας ζήσουμε μαζί ως αδέλφια, ας ριζωθούμε μαζί σε αυτές τις χώρες… Αλλά ας αποφασίσουμε πρώτα ποιοι είμαστε, ποιοι θα ξεριζώσουμε ot ποιος θέλει να μας ξεριζώσει.