Πηγή φωτογραφίας: ant1.com.cy
Του Μιχάλη Πουργουρίδη
Είναι πλέον σαφές ότι στο πηγάδι և το πηγάδι στο οποίο ζούμε, έχουμε μεγαλώσει և, πιθανότατα θα πεθάνουμε, δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας ή σωτηρίας.
Υπάρχει ένα εύθραυστο σύστημα σε όλα τα ζητήματα, σε όλα τα επίπεδα, σε όλα τα βήματα που προέρχονται από την πολιτική, σχετικά ή “ακατάλληλα” θέματα.
Οι τελευταίες αποκαλύψεις στην περίπτωση των «κυπριακών εφημερίδων», τα επακόλουθα κύματα που έθεσαν αυτό το ζήτημα, η συνέντευξη του PD με τον «Πολίτη» πριν από λίγες μέρες և Η αναγκαστική παραίτηση του σκηνοθέτη «Καθημερινή» Αντρέας Παρασίτσι δεν είναι παρά τρομακτικά βήματα που πάνε σε όλα, που έρχεται σε αντίθεση με τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την ελευθερία του λόγου και, τέλος, την ευημερία.
Και δεδομένου ότι δεν νομίζω ότι είναι πάντα φταίξιμο των άλλων ή του Χατσίπετρη, αλλά η αυτο-κριτική πρέπει να έρθει πρώτα, προσπαθώ πάντα να ανακαλύψω ποιος φταίει για αυτή την καταγωγή, αυτή τη διαίρεση.
Έχουμε ένα μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά; Είναι λάθος μας που κάποτε εμπιστευόμασταν ανθρώπους που μας εξαπάτησαν; Έχουμε κάνει το ίδιο λάθος ξανά και ξανά; Θα κάνουμε το ίδιο ξανά; Θα πειραστούμε ή θα πειραστούμε ξανά; Μετά από όλα, θα “ξεχάσουμε” ξανά όταν πηγαίνουμε στις κάλπες την επόμενη φορά; Θα πούμε ξανά ότι όλοι είναι ίδιοι; Το γεγονός είναι το ίδιο.
Εμείς, ως η σημερινή ηγεσία, ως λαός, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε μεγάλες κρίσεις. Δεν γεννηθήκαμε για να αντιμετωπίσουμε σημαντικά ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά ή οικονομικά γεγονότα ή καταστάσεις. Η ιστορία μας το έδειξε ξεκάθαρα.
Coup և Εισβολή το 1974, Έκρηξη στη Μαρία το 2011, συντριβή αεροπλάνου του Άρ το 2005, Χρηματιστήριο το 1999, Κούρεμα το 2013, Επιδημία το 2020-21. Πότε αντιμετωπίστηκε σωστά σε όλες αυτές τις καταστάσεις; Σε ποιες από αυτές τις περιπτώσεις έχει γίνει δικαιοσύνη; Ποιος τιμωρήθηκε; Πότε οι άνθρωποι ανακουφίστηκαν ότι οι ένοχοι “πλήρωσαν” για τα εγκλήματά τους; ΠΟΤΕ .. !!
Επομένως, αγαπητή Αντρέα, πάρτε το στυλό σας ή, στην περίπτωση αυτή, ένα πληκτρολόγιο, τραβήξτε με αξιοπρέπεια για τη νέα σας επαγγελματική στέγη. Άνθρωποι σαν εσένα δεν χάνονται. Προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι είστε επιφανειακά ανασφαλείς και ανίδεοι. Ό, τι ισχυρίζεστε, μάθετε ή ακούτε είναι η φαντασία σας. Στο τέλος, θα μας πουν ότι διαστρεβλώνετε τα γεγονότα, παραποιείτε τις πληροφορίες ή ψεύτε.
Το σύστημα δεν ανυψώνει τις αλήθειες, δεν σας ανυψώνει αρχικά. Θέλει οι άνθρωποι να είναι άνετοι, “μπερδεμένοι”, “εξυπηρετώντας”, σκύβοντας το κεφάλι τους στις γραμμές μιας προκαθορισμένης πολιτικής.
Και αν σε κάθε μία από τις προαναφερθείσες περιόδους που αναφέρονται σε καθένα από τα προαναφερθέντα γεγονότα, βρήκαμε πάντα έναν τρόπο να σκοντάψουμε, να πάρουμε τα καταστροφικά πράγματα μαζί μας, τότε αυτό που συνέβη στα κυπριακά έγγραφα ήρθε να “συνδεθεί” με το δεύτερο κύμα της καταστροφικής επιδημίας. ,
Τα μέτρα που ελήφθησαν από τα μέσα Οκτωβρίου δεν φέρνουν αποτελέσματα, μετά από τρεις μήνες «πειραματικών διατάξεων» της έναρξης υποθέσεων, την αθέμιτη στοχοθετημένη στάση των κατοίκων της πόλης απέναντι σε άλλους, εξαιρέσεις, για παράδειγμα. Το συνεχές «άνοιγμα και κλείσιμο» τραπεζαρίας σε κυνηγούς ժամ η έγκαιρη άφιξη του εμβολίου είναι περαιτέρω απόδειξη αποδιοργάνωσης, ασυνέπειας, πειραματισμού και επιπόλαιων αποφάσεων.
Ο στόχος είναι ένας και μοναδικός. Φτάστε μας στη δυστυχία, ταπεινώστε μας – φτάστε στο πάτωμα. Μας φέρνουν στη φτώχεια, θέλουν να μας φέρουν στα γόνατά μας οικονομικά, ψυχολογικά. Και δεδομένου ότι θα είμαστε ανοιχτοί στο στόμα ψάχνοντας τρόφιμα όπως τα νεογέννητα πουλιά, θα είναι πολύ εύκολο για αυτούς να μας πουν:
– Θα σας σώσουμε (ξανά) …
Ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης, η αντιπολίτευση δεν υπάρχει, δεν υπάρχει άλλη φωνή, επειδή όλοι εμπλέκονται σε κόλπα, όπου υπάρχουν χρήματα. Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει. Το στόμα και το στομάχι όλων είναι γεμάτα σνακ. Όλοι πνίγονται, είναι στην ευδαιμονία, οι κοιλιές τους είναι γεμάτες. Τίποτα δεν είναι τυχαίο για ό, τι συμβαίνει. Ξέρουν πώς να αμυνθούν. Η τόλμη και η αλαζονεία τους είναι τόσο μεγάλες που στο τέλος θα βγουν καθαροί και ενθουσιασμένοι.
Η ιστορία του Κεμάλ αγγίζει τη θέση μας επίσης. Εξάλλου, είμαστε επίσης “μέρη στην Ανατολή”. Και αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αυτός ο κόσμος, ειδικά σε αυτό το μικρό μέρος, δεν θα αλλάξει τίποτα άλλο.
Μέσα από όλα τα παραπάνω παραδείγματα, κάποτε αισθανθήκαμε ότι σε κάθε μεγάλη κρίση, είτε κρύβεται είτε κανείς δεν θα τιμωρηθεί ξανά, η δικαιοσύνη δεν θα γίνει ποτέ. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ανασφάλεια που μπορεί να νιώσει ένας πολίτης, η μεγαλύτερη αστάθεια που αντιμετωπίζουν συνεχώς οι άνθρωποι στο δρόμο.
Το συμπέρασμα και το συμπέρασμα κάθε ατόμου σκέψης, που κουράζεται να ακούει, να ελπίζει και να περιμένει, δείχνει τον Μ. Ένα άλλο τεύχος που γράφτηκε από τον Burbulis είναι το τραγούδι του 1980 του Ηλία Ανδριόπουλου “The Erunin in the Streets” από το “Laika Proastia”. “Δεν μπορώ να δώσω το αίμα μου σε μια άρρωστη πατρίδα.”
Οι απόψεις που εκφράζονται είναι ιδιοκτησία του συγγραφέα και ενδέχεται να μην αντικατοπτρίζουν απαραίτητα αυτές του καναλιού 6.