Τα μηνύματα του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου από τον πρωθυπουργό της Λευκωσίας Νίκο Αναστασιάδη στο Τελ Αβίβ επιβεβαίωσαν χθες τη σημασία της τριμερούς συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου Ο επόμενος γύρος επαφών ֆ Στο πλαίσιο της πενταμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό.
Καθώς αυτά τα δύο γεγονότα συμπίπτουν σχεδόν με την επικείμενη προσέγγιση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την παρακολούθηση μελλοντικών συζητήσεων / αποφάσεων για τις ευρωτουρκικές σχέσεις, είναι καλό να θυμόμαστε πόσο αποφασιστικά μπορούν να είναι για την ανάπτυξη της Ανατολής μας.
Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, ότι η περίοδος προσέγγισης της επίλυσης του Κυπριακού ήταν η περίοδος κατά την οποία ο αείμνηστος Γιαν Άνος Κρανιδιώτης συνέδεσε την Τουρκία με την ΕΕ.
Αν το σχέδιο Ανάν το 2004 Εάν το δημοψήφισμα είχε πάει καλά, ούτε το Κυπριακό ούτε ο μακροχρόνιος σύμβουλος του Νταβούτογλου, Osman Sert, διευθυντής έρευνας στο Ινστιτούτο της Άγκυρας, μια καλύτερη ισορροπία στην ευρύτερη περιοχή, θα παρέμενε άλυτο. Αυτή η δυναμική χάθηκε στις ειδήσεις το περασμένο Σαββατοκύριακο το 2004, և τώρα “τα αστέρια δεν τακτοποιούνται” για μια κοινώς αποδεκτή λύση.
Και πράγματι, θα ήταν μια λύση στο ευρωπαϊκό πλαίσιο εάν η Τουρκία ήθελε να περάσει τις εξετάσεις συμμετοχής της · οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι είχαν μετακινηθεί από τις μέχρι τώρα διχοτόμες θέσεις τους εν αναμονή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και των θεμελιωδών ελευθεριών της.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε πλέον εκεί. Ούτε στο επίπεδο των ευρωτουρκικών σχέσεων. Ούτε στο επίπεδο των γεωστρατηγικών σχέσεων. Οι σχέσεις Ευρώπης-Τουρκίας είναι τώρα ένα μεγάλο, διαφορετικό γεωπολιτικό ζήτημα, όλος ο κόσμος βρίσκεται σε μετάβαση και πάλι, συγχρόνως αναστατώνει την υπάρχουσα ισορροπία.
Ο τρόπος με τον οποίο θα διαμορφωθούν οι νέες ισορροπίες θα εξαρτηθεί περισσότερο από την ανάπτυξη των διατλαντικών σχέσεων, από τον ρόλο που επιθυμεί / μπορεί να παίξει η Ευρωπαϊκή Ένωση στην περιοχή εάν επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά από το αν επιμένει ή όχι η Τουρκία. τη δύναμή του, αποκαθιστώντας την Οθωμανική Αυτοκρατορία, την υπεροχή του πάνω από τις πρώην περιοχές.
Η τύχη της Λιβύης θα είναι ένας καλός δείκτης μετά την αναχώρηση του Σεράζ. Εξίσου καλός θα ήταν ο δείκτης της Τουρκίας για διείσδυση στην υποσαχάρια Αφρική և Κεντρική Αφρική, από την οποία επηρεάζει ο απίστευτος πλούτος An της Άγκυρας.
Ακόμα κι αν, για επικοινωνιακούς λόγους, η Τουρκία, προκειμένου να αποτρέψει την περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεών της με την Ευρωατλαντική Συμμαχία, αποσυρθεί από το ακλόνητο αίτημά της για διευθέτηση δύο ξεχωριστών ανεξάρτητων κρατών της Κύπρου և αποδέχεται, σε αντάλλαγμα για μια προφανή συμφωνία, σύμφωνα με την αρχή της διμερούς ομοσπονδίας. Σύμφωνα με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, ή βάσει του ομοσπονδιακού αλόγου για την αποκατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία φαίνεται να προτιμούν τόσο η Τουρκία όσο και οι σημερινοί Τουρκοκύπριοι (όχι συμπτωματικά) . Μέχρι να το επικυρώσουν οι δύο κοινότητες μέσω δημοψηφίσματος, θα είναι απαραίτητο να αλλάξουν οι γεωπολιτικές συνθήκες և (κυρίως) τα κριτήρια που θα ακολουθήσουν οι Κύπριοι και από τις δύο πλευρές της τρέχουσας πράσινης γραμμής. πληροφορίες
Επιπλέον, όπως ανέφερα χθες σε αυτήν τη στήλη, αυτοί είναι τύποι λύσεων που προτάθηκαν ενώ ο κόσμος περνούσε ακόμη μια διπολική περίοδο στην ιστορία των διεθνών σχέσεων. Δεν είχε ακόμη εισέλθει στην περίοδο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο κατά την περίοδο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Ήταν πολύ μακριά από την τρέχουσα εποχή των πολυμερών υπολειμμάτων, το κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η δυναμικά μεταβαλλόμενη γεωμετρία των διεθνών συστημάτων ασφαλείας και η οικονομική συνεργασία.
Έτσι, αν στο μεταξύ η δυναμική του κόσμου επιστρέψει στην τροχιά ενός νέου τύπου διπολικής αντιπαράθεσης, αυτή τη φορά μεταξύ των ευρασιατικών «ευρωατλαντικών συνασπισμών», της «κυπριακής λύσης», της πορείας των ελληνοτουρκικών διαβουλεύσεων. Έχουν γίνει πολύ πιο περίπλοκα իհարկե, φυσικά, μια χρονοβόρα εξίσωση με τον κύριο άγνωστο, στην κύρια κατεύθυνση της οποίας η Τουρκία θα γυρίζει πάντα την πλάτη της.
Τότε ποιοι διεθνείς παράγοντες και σε ποια κατεύθυνση θα είναι σε θέση να είναι έτοιμοι να προωθήσουν τα γεγονότα, επιταχύνοντας τις εξελίξεις;
Και σε ποια κατάσταση θα υπάρχουν τέτοιες διαθέσεις στις εμπλεκόμενες χώρες, ώστε οποιαδήποτε αλλαγή να μην προκαλέσει εθνικιστικές ή εθνοτικές αντιδράσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της περιοχής και την εγχώρια πολιτική ζωή των κρατών της;
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος επιμένει ότι ό, τι κι αν κάνει η Τουρκία, ανεξάρτητα από τον δρόμο που ακολουθεί, η γεωγραφία και η ιστορία της μας αναγκάζουν να κάνουμε διάλογο μαζί της.
Είναι ένα πράγμα να έχουμε έναν διάλογο για να εξοικονομήσουμε χρόνο, είναι άλλο να τον χάνουμε αν η γεωγραφία και η ιστορία δεν μας ενώνουν, αλλά μας χωρίζουν. Εξάλλου, αυτό είναι το πρόβλημα όταν βρίσκεστε στα σύνορα με την Τουρκία και όχι με το Λουξεμβούργο.
Κάτω από το Κεμάλ Ατατούρκ, η Τουρκία προτίμησε να γυρίσει πίσω στη θάλασσα και να γίνει μια σύγχρονη, δυναμική παραλία. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Ερντογάν, ανακάλυψε ότι ήταν δικό του λάθος και το μετανιώνει. Ήθελε να το διορθώσει με ένα δεύτερο λάθος. Αντιτάχθηκε στη Δύση αμφισβητώντας την ευρωπαϊκή κυριαρχία πάνω στη Μεσόγειο και τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτόνων της.
Εάν η τελευταία αλλαγή που έκανε, την τελευταία φορά που «άνοιξε» στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να αποφύγει τις κυρώσεις, στράφηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες για άρση των κυρώσεων, ο διάλογος μαζί του θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικός.
Εάν, ωστόσο, η μετατροπή του είναι φιλόδοξη, ο διάλογος μαζί του θα είναι σίγουρα φιλόδοξος. Γιατί τότε η «γεωγραφία» και η «ιστορία» θα συνεχίσουν να μας χωρίζουν όπως στο παρελθόν.
Σε αυτό το σημείο, δεν υπάρχει ένδειξη ότι ένα καλό σενάριο μπορεί να αποδειχθεί πιο κοινό. Διότι απλά, εάν ο Ερντογάν γυρίσει την πλάτη του στην Ανατολή ξανά, θα εγκαταλειφθεί από τους Ευρασιατικούς πολιτικούς συμμάχους του, η πτώση του είναι θέμα χρόνου. Και μόνο τότε θα δούμε αν η γεωγραφία και η ιστορία μπορούν να συνδυαστούν.