Συνέντευξη με τον Κυριάκο Λοΐζου
Ο Pop’s Abraham, μια γυναίκα τέχνης και πολιτισμού, είναι αναμφίβολα μια σημαντική προσωπικότητα στον τομέα. Η υποψηφιότητα του ΑΚΕΛ για τις επερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές στη Λευκωσία, η μεγάλη ηθοποιός μίλησε στο “Χαραβί” για την ανάγκη αλλαγής τόσο στον πολιτισμό όσο και σε όλα τα επίπεδα
Είστε υποψήφιος του ΑΚΕΛ στο νησί σε μια περίοδο πολιτικής έντασης. Τι πιστεύετε ότι το ΑΚΕΛ μπορεί να αλλάξει αυτή τη στιγμή;
Για τα κυπριακά δεδομένα, περνάμε μια άνευ προηγουμένου περίοδο ατιμωρησίας, διαφθοράς, αλαζονείας, αλαζονείας και εμπλοκής. Έχουμε βιώσει οργανωμένη, βίαιη βία εναντίον ειρηνικών, ειρηνικών νεαρών διαδηλωτών, τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η ελευθερία της έκφρασης, έχουν αρνηθεί και έχουν ληφθεί όλα τα μέτρα υγιεινής. Δεν υπάρχει ίχνος ευθυγράμμισης ή μέτρησης. Η επιδημία αντιμετωπίστηκε από το μηδέν. Πολλές φορές δεν άκουσαν τις συστάσεις των επιδημιολόγων, αλλά η κυβέρνηση ενήργησε αναλόγως, οδηγώντας σε ένα ξέσπασμα της επιδημίας. Ακόμα και στην περίπτωση των ηρεμιστικών, οι ιδιαιτερότητες, οι πρακτικές και η εφαρμογή κάθε αδυναμίας αγνοήθηκαν. Το Κυπριακό έχει καταρρεύσει και οι συνομιλίες για μια λύση δύο κρατών αναπτύσσονται. Οι επόμενες εκλογές θα πρέπει να στείλουν ένα μήνυμα αλλαγής, να απαλλαγούμε από τον λαό, χωρίς να ανησυχείτε για την Κύπρο – το όραμα του λαού της :.
Πολιτισμός և πολιτεία – πολιτεία. Τι νομίζετε ότι πρέπει να αλλάξει, πού θα πάτε αν κάνετε την επιλογή σας;
Έχουμε δει μια επιδημία απίστευτης δυσφήμισης όλων των ανθρώπων του πολιτισμού. Η απόλυτη άγνοια του Υπουργείου Πολιτισμού, του αρμόδιου υπουργείου και της κυβέρνησης, εξέθεσε την γυμνή του βασιλιά. Μας έχουν δείξει ότι δεν ενδιαφέρονται για τίποτα που δεν τους αποφέρει οικονομικό κέρδος. Μετά τις συνεχιζόμενες παρεμβάσεις μας, τις κινητοποιήσεις, αφού συντάξαμε μια λίστα με άμεσα εξαρτώμενους υπαλλήλους στον τομέα της κουλτούρας, κυριολεκτικά «πέταξαν» πολύ λιγότερα χρήματα για εμάς από ό, τι κάθε εργαζόμενος δικαιούται το ελάχιστο ποσό ,, διαδικασία, πάντα μετά τις έντονες παρεμβάσεις μας , δήλωσαν τον πολιτισμό για τη δημιουργία υπουργείου. Αυτό οδήγησε σε πολλά λανθασμένα βήματα, χωρίς να ληφθούν υπόψη τα ενεργά άτομα στον τομέα, γνωρίζοντας τα πρακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, τις ιδιαιτερότητες του επαγγέλματός μας, καθώς δεν υπάρχει μόνιμη εργασία, κάλυψη κοινωνικών παροχών, υποχρέωση επιδότησης. θέατρα για την παροχή του ελάχιστου μισθού, παροχών και ωρών εργασίας. Επομένως, πρέπει επαγγελματικά να λάβουμε υπόψη τις ιδιαιτερότητες και τις προφανείς δυσκολίες της περιοχής μας, προκειμένου να διασφαλίσουμε τις συνθήκες εργασίας της ύπαρξής μας, την αδιαχώριστη δημιουργική μας λειτουργία προς όφελος του πολιτισμού και της κοινωνίας μας.
Έχετε μια κατά προσέγγιση ενέργεια. Πείτε λίγα λόγια γι ‘αυτό το σχόλιο στο Κυπριακό.
Από το 1987, είμαστε σε επαφή με το Τουρκοκυπριακό Θέατρο στη Λευκωσία, στο Σατίρικο, όπου δεν ήμουν μόνο ηθοποιός αλλά και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Ανταλλάξαμε απόψεις, ιδέες, ανησυχίες, φόβους και ελπίδες για την εθνική μας υπόθεση. Η «Ειρήνη στη σάτιρα» του Αριστοφάνη, αλλά από τη δική τους παράσταση στο θέατρο μας, φάνηκε πόσο συγκινητικό η αντίδραση των ανθρώπων. Η δίψα και η φλόγα της επανένωσης της πατρίδας μας και των συναισθημάτων μας ήταν τόσο δυνατά που ένιωσα ότι αυτός ήταν ο μόνος λόγος που άξιζα να γίνω ηθοποιός. Αργότερα συνεργαστήκαμε σε κοινές παραστάσεις όταν μια από αυτές δόθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το αποκορύφωμα της συνεργασίας μου ήταν τα Lisistrata του Aristophanes της Κύπρου, σε σκηνοθεσία Christos Zan Anos, με ολόκληρη την ομάδα του Τουρκοκυπριακού Δημοτικού Θεάτρου στη Λευκωσία, στα Τούρκικα, και στη συνέχεια εκτελέσαμε όλο το χειμώνα στην κατεχόμενη Λευκωσία. Και, φυσικά, η συμμετοχή μου στο Dervis imime στο “Shadows և Faces”, όπου όλοι μιλήσαμε δύο γλώσσες, οι οποίες ασχολήθηκαν με τα γεγονότα του 63-64. Όλες αυτές οι επαφές με τους Τουρκοκύπριους ομολόγους μας – όχι μόνο με ζύμωση – έχουν δημιουργήσει μια ισχυρή πεποίθηση ότι εμείς είμαστε αυτοί που ορθώς ορίζουμε αυτό το μέρος, μόνο μέσω μιας διπολικής δικοινοτικής ομοσπονδίας μπορούμε να ελπίζουμε για ένα ειρηνικό, αισιόδοξο μέλλον. Μέχρι τότε, ωστόσο, πρέπει να καλλιεργήσουμε ένα πνεύμα συνεργασίας και συνύπαρξης μεταξύ των νέων μέσω της εκπαίδευσης και του πολιτισμού μας, ώστε να μην μεγαλώνουμε παιδιά με ρατσιστικές, ξενοφοβικές και φασιστικές τάσεις.
