Πιθανώς πιστεύει ότι μπορεί να παραμείνει πρωθυπουργός. Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά αποτελέσματα των κοινοβουλευτικών εκλογών της Βουλγαρίας στις 4 Απριλίου, το συντηρητικό κόμμα GERB του Μπόικο Μπορίσοφ κέρδισε το μεγαλύτερο μερίδιο των ψήφων, με 29%. Η αναζήτηση εταίρων συνασπισμού έχει ξεκινήσει.
Ο μεγαλύτερος νικητής – αν και όχι όσον αφορά τους αριθμούς – ήταν ένα κόμμα διαμαρτυρίας με επικεφαλής τον συντονιστή της τηλεόρασης και τον τραγουδιστή Slavi Trifonov. Με πάνω από 13 τοις εκατό των ψήφων, κάτι που δεν ήταν κακό δεδομένου του τρόπου με τον οποίο ο κοροναϊός εμπόδισε την εκστρατεία, το αποτέλεσμα του κόμματος έδειξε πώς η εκστρατεία κατά της διαφθοράς του Trifonov είχε κερδίσει έλξη.
Οι Βούλγαροι έχουν βαρεθεί με τη διαφθορά της χώρας τους. Είναι επίσης απογοητευμένοι με την αποτυχία της ΕΕ να ασκήσει πίεση στον Μπορίσοφ και τον τρόπο με τον οποίο το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ), το συντηρητικό μπλοκ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο οποίο είναι μέλος του GERB, έχει μόνο επαίνους για τον Μπορίσοφ. Το ΕΛΚ πιστεύει ότι καταπολεμά τη διαφθορά.
Εάν η ΕΕ εκπλήσσεται ποτέ από τον ευρωσκεπτικισμό ή την απογοήτευσή της με την ΕΕ, μην κατηγορείτε πάντα τους λαϊκιστές. Κατηγορήστε την έλλειψη ραχοκοκαλιάς της ΕΕ κατά της διαφθοράς και της υποβάθμισης του κράτους δικαίου και της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης, οι οποίες είναι πλέον όλο και πιο συχνές σε πολλά κράτη μέλη. Οι υπεύθυνοι για την καταπολέμηση της διαφθοράς και εκείνοι που προσπαθούν να προστατεύσουν το κράτος δικαίου συχνά έβλεπαν μάταια την ΕΕ για να υπερασπιστούν τις αξίες που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζουν το μπλοκ.
Επιστροφή στη Βουλγαρία. Μέχρι που ο κοροναϊός τους εμπόδισε να συνεχίσουν τις διαμαρτυρίες τους, οι Βούλγαροι είχαν βγει στις χιλιάδες τους για να εξαερίσουν τον θυμό τους για τη διάβρωση του κράτους δικαίου, τον εκφοβισμό των δικαστών και τις ανεξέλεγκτες καταχρήσεις εξουσίας. Μετά από πολλά χρόνια στην εξουσία, ο Μπορίσοφ μετέτρεψε τη Βουλγαρία σε αυτό που ο νομοθέτης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ονόμασε «κράτος μαφίας». Έτσι περιγράφεται επίσης η Ουγγαρία, με επικεφαλής το κόμμα Fidesz του πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν.
Ρίξτε μια ματιά στην υπόλοιπη περιοχή. Το κυβερνών κόμμα Νόμου και Δικαιοσύνης (PiS) της Πολωνίας συνεχίζει να αποδυναμώσει το δικαστικό σώμα, ενώ η κρατική τηλεόραση έχει γίνει επιστόμιο για το PiS. Είναι καταθλιπτική προβολή. Οι πολεμικές, τα παιχνίδια κατηγοριών και η λάσπη κυριαρχούν στον κύκλο ειδήσεων. Η αφήγηση είναι «εμείς εναντίον τους». Το κεντρικό έδαφος είναι όλα εκτός από κατεστραμμένο.
Η Σλοβενία, η οποία αναλαμβάνει την εκ περιτροπής προεδρία του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΕ την 1η Ιουλίου, βγάζει ένα φύλλο από το βιβλίο του Orbán. Ανεξάρτητα και δημόσια μέσα απειλούνται. Αλλά χωρίς αμφιβολία, εκτός από μια ήπια επίπληξη, η ΕΕ θα κλείσει τα μάτια σε αυτήν την τελευταία τάση, αντί να προτείνει τη μεταβίβαση της προεδρίας σε άλλη χώρα. Τώρα αυτό θα είχε αντίκτυπο.
Πάνω στην Πράγα, ο Τσέχος πρωθυπουργός Αντρέι Μπάμπιτς σαρώνει τα μέσα ενημέρωσης. Στη Σλοβακία, ο νέος πρωθυπουργός ορκίστηκε μετά την παραίτηση του προηγούμενου μετά από μονομερή απόφαση να αγοράσει το ρωσικό εμβόλιο Sputnik coronavirus. Η Ρουμανία αγωνίζεται να καθαρίσει τη δικαιοσύνη της.
Συνολικά, η υγεία της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου σε πολλές περιοχές της ΕΕ – και όχι μόνο στην Κεντρική Ευρώπη και τα Δυτικά Βαλκάνια, όπως δείχνουν η Κύπρος και η Μάλτα – δεν είναι σε καλή κατάσταση. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Ένας παράγοντας είναι ένας συνδυασμός πνευματικής εφησυχασμού και πολιτικής δειλίας. Όταν δέκα χώρες προσχώρησαν στην ΕΕ το 2004, ακολουθούμενη από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία το 2007 και αργότερα από την Κροατία, τα παλιά κράτη μέλη της ΕΕ δεν αντιλήφθηκαν τις δυσκολίες εσωτερικοποίησης μιας σειράς νομοθεσίας της ΕΕ για κοινωνίες και πολιτισμούς που μόλις βγήκαν από κομμουνιστικό παρελθόν. Ούτε οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης εξέτασαν πώς οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές μετά το 1989 είχαν διαμορφώσει τους ανατολικούς γείτονές τους.
Το πιο μακρινό παρελθόν έπαιξε επίσης ρόλο. Η πολιτική κουλτούρα της Ανατολικής Ευρώπης που προηγήθηκε της ναζιστικής κυριαρχίας ήταν σαφώς διαφορετική από αυτήν της Δυτικής Ευρώπης. Με την πάροδο των αιώνων, η Δυτική Ευρώπη είχε τις ρίζες της στη Γαλλική Επανάσταση, τον Άγγλο φιλόσοφο Τζον Λόκ ή τον Γερμανικό φιλελευθερισμό, που διέκοψε πολλούς πολέμους. Οι πολιτικές εμπειρίες της Ανατολικής Ευρώπης ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, εντελώς διαφορετικές – κυρίως λόγω πολλών επαγγελμάτων, του ρόλου της προσγειωμένης κυρίας, μιας αδύναμης αστικής τάξης και μεγάλων αγροτικών πληθυσμών που ξεριζώθηκαν ριζικά μετά το 1945 στην αναζήτηση της ταχείας εκβιομηχάνισης.
Η επιστροφή στην Ευρώπη μετά το 1989 δεν αφορούσε την επιστροφή ως τέτοια, αλλά την τεράστια πρόκληση του συνδυασμού διαφορετικών πολιτικών και κοινωνιολογικών πολιτισμών. Ωστόσο, κατά κάποιο τρόπο, «αυτοί» στη νέα Ευρώπη έπρεπε να συμπεριφέρονται σαν «εμάς» στην παλιά Ευρώπη.
Αυτό δεν δικαιολογεί τις αδυναμίες της ΕΕ στην υπεράσπιση του κράτους δικαίου σε όλα τα κράτη μέλη της. Δεν δικαιολογεί το Βουκουρέστι, τη Βουδαπέστη, τη Λιουμπλιάνα, την Πράγα ή τη Βαρσοβία για το να τρέχουν σκληρές αξίες, διαφάνεια και κράτος δικαίου. Και δεν δικαιολογεί το ΕΛΚ ή τις άλλες ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το να μην μιλήσουν. Για αυτούς, η εξασφάλιση πολιτικής επιρροής στο κοινοβούλιο έχει προτεραιότητα έναντι της υπεράσπισης των αξιών της ΕΕ.
Πάνω απ ‘όλα, όσο μεγαλύτερη είναι η υποβάθμιση του κράτους δικαίου στα κράτη μέλη της ΕΕ, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να αποδυναμωθεί η δημοκρατία. Οι ηγέτες των θεσμικών οργάνων και των κυβερνήσεων της ΕΕ κάνουν τη ζωή εύκολη για τη Μόσχα και το Πεκίνο. Η ΕΕ ευθύνεται μόνο για την επίθεση κατά των δημοκρατιών της Ευρώπης από μέσα.