Ευρω-τουρκικά. Ο ορθολογισμός προς το μέλλον
Το 2020, η Κύπρος και η Ελλάδα απέτυχαν να επιβάλουν σημαντικές κυρώσεις στην Τουρκία. Λόγω της ανισορροπίας δυνάμεων, η επέκταση του ισλαμικού φασιστικού τουρκικού καθεστώτος θα συνεχιστεί το 2021. “Μόνο εάν αντιμετωπίσουν ένα δίλημμα, μετά από σημαντική πολιτική πίεση και δαπάνες, μπορούν να αφήσουν αυτά τα συμφέροντα στην άκρη, μπορούμε να περιμένουμε ουσιαστικές κυρώσεις στην Τουρκία;” Ωστόσο, αυτό δεν συνέβη, αλλά ο Πρόεδρος της Κύπρου εξέφρασε πρόσφατα την «απόλυτη ικανοποίηση» του.
Στο πλαίσιο της σκληρής πραγματικότητας, οι προτάσεις των αρμόδιων πολιτικών που δραστηριοποιούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο περιορίζονται, για παράδειγμα, σε γενικεύσεις. “Τα ενδιαφέροντα καθορίζουν τις θέσεις των κρατών”, “ΕΕ είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε το πρόβλημα… “. Δεν προσθέτουν τίποτα σημαντικό, ειδικά όταν προέρχονται από αρμόδιους υπαλλήλους ως απόσταξη σοφίας, αποκαλύπτοντας έλλειψη νοημοσύνης. Το ερώτημα είναι πώς διαμορφώνουμε το περιβάλλον έτσι ώστε η ΕΕ να μπορεί να κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν και είμαστε εξαντλημένοι, “η ΕΕ πρέπει να κατανοήσει το πρόβλημα”, αυτό σημαίνει ότι δεν κατανοούμε το πρόβλημα – τις ευθύνες μας.
Το διεθνές δίκαιο είναι ένα πλεονέκτημα υπέρ του Ελληνισμού, για παράδειγμα. Πρόσφατα, η Τουρκία έμεινε εντελώς μόνη, ενάντια σε 152 χώρες που ψήφισαν κατά της έκθεσης σχετικά με τον νόμο περί έκθεσης του ΟΗΕ. Αν όμως επικρατήσουν συμφέροντα, στην περίπτωσή μας μόνο το διεθνές δίκαιο δεν θα επικρατήσει. Ούτε η «ΕΕ» θα κατανοήσει από μόνη της, καθώς κάθε κράτος μέλος κατανοεί τα συμφέροντά του. Η πολιτική βάσει συμφερόντων δεν είναι η αποκλειστικότητα της ΕΕ προς την Τουρκία, αλλά μια πολιτική δικαιολογία που απαιτεί παρόμοια στρατηγική για την υπονόμευση των μεμονωμένων κρατικών συμφερόντων. Οι απολαύσεις δεν διαμορφώνουν τις διεθνείς σχέσεις, δεν υπονομεύουν τα υπάρχοντα συμφέροντα. Συγκεκριμένα, οι φιλοδοξίες του Ισλαμιστή-φασιστή Ερντογάν να «πείσουν την Τουρκία να επιλύσει το Κυπριακό» και η συνεργασία του μαζί του δεν αποτρέπεται. Ποιος θα προσφέρωνε να πείσει ή να συνεργαστεί με τον Χίτλερ ως σοφός για την αντιμετώπιση του νόμου;
Υπάρχει όμως μια πολιτική εθνικοποίησης. Η αναζήτηση λύσης στο Κυπριακό στο πλαίσιο της ΕΕ, μια συμμαχία με τις δυνάμεις στα κατεχόμενα εδάφη με την ίδια αντίληψη, η ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την άμυνα (η οποία είναι γνωστό ότι έχει εγκαταλειφθεί, την οποία ο Πρόεδρος θεωρεί πλεονέκτημα επειδή – Η συμμαχία της Ελλάδας με χώρες εντός και εκτός της ΕΕ, ιδίως με τη Γαλλία, η οποία επιδιώκει ηγετικό γεωπολιτικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι πολιτικές που αλληλοενισχύονται.
* Ευρωπαϊκό Κοινοβουλευτικό DIKO (S&D), Πρόεδρος της Μεσογειακής Πολιτικής Επιτροπής.