Μέχρι το 2020, η Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορούσαν να επιβάλουν σημαντικές ευρωπαϊκές κυρώσεις στην Τουρκία. Λόγω της ανισορροπίας δυνάμεων, η επέκταση του ισλαμικού φασιστικού τουρκικού καθεστώτος θα συνεχιστεί το 2021.
Επειδή η επιβολή σοβαρών οικονομικών και εμπορικών κυρώσεων συνεπάγεται την ομοφωνία των κρατών μελών, ορισμένες χώρες με ισχυρότερη Γερμανία εμποδίζουν την επιβολή κυρώσεων εάν επικρατήσουν τα δικά τους συμφέροντα (για παράδειγμα, οικονομικά, πολιτικά), ενώ η ίδια η ύπαρξή μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Μόνο εάν αντιμετωπίσουν ένα δίλημμα քաղաքական με πραγματική πολιτική πίεση / κόστος, αυτά τα συμφέροντα μπορούν να παραμεριστούν և μπορούμε να περιμένουμε ουσιαστικές κυρώσεις στην Τουρκία. Ωστόσο, αυτό δεν συνέβη, αλλά ο Πρόεδρος της Κύπρου εξέφρασε πρόσφατα την «απόλυτη ικανοποίηση» του.
Ενόψει αυτής της πραγματικότητας, οι προτάσεις των αρμόδιων πολιτικών μας που δραστηριοποιούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο περιορίζονται στη γενίκευση, για παράδειγμα. “Τα ενδιαφέροντα καθορίζουν τις θέσεις των κρατών”, “Η ΕΕ πρέπει να κατανοήσει το πρόβλημα.” Δεν προσθέτουν τίποτα σημαντικό, ειδικά όταν έχουν σχεδιαστεί ως απόσταξη σοφίας, αποκαλύπτοντας έλλειψη νοημοσύνης. Το ερώτημα είναι πώς διαμορφώνουμε το περιβάλλον έτσι ώστε η ΕΕ να μπορεί να κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν και είμαστε εξαντλημένοι, “η ΕΕ πρέπει να κατανοήσει το πρόβλημα”, αυτό σημαίνει ότι δεν κατανοούμε το πρόβλημα – τις ευθύνες μας.
Το διεθνές δίκαιο είναι ένα πλεονέκτημα υπέρ του Ελληνισμού, για παράδειγμα. Πρόσφατα, η Τουρκία έμεινε εντελώς μόνη, έναντι 152 χωρών που ψήφισαν κατά της έκθεσης του ΟΗΕ για την έκθεση περί νόμου. Αν όμως επικρατήσουν συμφέροντα, στην περίπτωσή μας μόνο το διεθνές δίκαιο δεν θα επικρατήσει. Ούτε η «ΕΕ» θα κατανοήσει από μόνη της, καθώς κάθε κράτος μέλος κατανοεί τα συμφέροντά του. Η πολιτική βάσει συμφερόντων δεν είναι η αποκλειστικότητα της ΕΕ προς την Τουρκία, αλλά μια πολιτική δικαιολογία που απαιτεί παρόμοια στρατηγική για την υπονόμευση των μεμονωμένων κρατικών συμφερόντων. Οι απολαύσεις δεν διαμορφώνουν τις διεθνείς σχέσεις, δεν υπονομεύουν τα υπάρχοντα συμφέροντα. Συγκεκριμένα, οι φιλοδοξίες του Ισλαμιστή-φασιστή Ερντογάν να «πείσουν την Τουρκία να επιλύσει το Κυπριακό» και η συνεργασία του μαζί του δεν αποτρέπεται. Ποιος θα προσφέρωνε να πείσει ή να συνεργαστεί με τον Χίτλερ ως σοφός για την αντιμετώπιση του νόμου;
Υπάρχει όμως μια πολιτική εθνικοποίησης. Η αναζήτηση λύσης στο Κυπριακό στο πλαίσιο της ΕΕ, μια συμμαχία με τις δυνάμεις στα κατεχόμενα εδάφη με την ίδια αντίληψη, την ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την αμυντική δύναμη (η οποία είναι γνωστό ότι έχει εγκαταλειφθεί, την οποία ο Πρόεδρος θεωρεί πλεονέκτημα επειδή οι Λιγότερο Ανίσχυροι άνθρωποι αποφεύγουν τη σύγκρουση). – Η συμμαχία της Ελλάδας με χώρες εντός και εκτός της ΕΕ, ιδίως με τη Γαλλία, η οποία επιδιώκει ηγετικό γεωπολιτικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι πολιτικές που αλληλοενισχύονται και δεν αποκλείονται.