μικρόΕ οι πάγκοι είναι άδειες παιδικές χαρές, τα σημερινά παιδιά που δεν μπορούν να χωρέσουν στα δοχεία τους χωράνε σε τέσσερις τοίχους, μπροστά από τους υπολογιστές τους.
Καθώς κοιτάζω τις ζωές των σημερινών παιδιών σε τεχνολογικά ενυδρεία, λέω αντίο χρόνια και επισκέπτομαι τις ζωγραφικές εκθέσεις της παιδικής μου ηλικίας από καιρό σε καιρό.
***
Μια παραγκούπολη, ξύλινα σπίτια και στις δύο πλευρές μεταξύ τους λίγα μέτρα μακριά.
Ζούσαν σαν 15 οικογένειες.
Τα μέσα του τετάρτου είναι μια παιδική χαρά που προορίζεται για παιδιά και ο σιδηρόδρομος είναι μπροστά μας.
Τα τρένα περνούσαν σαν να τραγουδούν χορωδία. Μια κρήνη του δρόμου στην πλευρά του σιδηροδρόμου. Ειδικά, οι γυναίκες πίνουν και ικανοποιούν τις ανάγκες τους στο νερό που γεμίζουν κάδους νάιλον ή κουβάδες.
Όταν ήμασταν διψασμένοι, όλοι μας έδωσαν τη σειρά τους.
Κάθε φορά που κάποιος έχει ένα ποτήρι νερό, η λέξη “αφήστε το να πάει στις ψυχές των νεκρών σας” έχει μεγάλη σημασία για εμάς και είναι από εκείνες τις μέρες.
***
Όταν ήμασταν παιδιά, ορκίστηκε να γράψουμε το όνομά μας, το οποίο διαγράφηκε από την άμμο από κύματα, σε βιβλία.
Μερικοί από εμάς κράτησαν τον λόγο του, κάποιοι από μας υπέκυψαν στα κύματα της ζωής.
Εκείνα τα χρόνια, οι τράπεζες έδιναν διαμερίσματα στους καταθέτες τους, σιδερένια κουμπαρά στα παιδιά των πατέρων των οποίων τα χρήματα ήταν στην τράπεζα.
Ακόμα και οι τσέπες μας ήταν τρυπημένες σαν τα παπούτσια μας, η κουμπαρά για τι;
Δεν είχαμε αρχίσει να διαβάζουμε τον Σαίξπηρ και τον Ντοστογιόφσκι.
Αλλά τα δάκρυα έχουν στεγνώσει στα βιβλία του Kemalettin Tuğcu στα μαξιλάρια της παιδικής μας ηλικίας.
***
Πήγα στην επιβίβαση στο δημοτικό σχολείο στη Μπουγκαζάδα, με Έλληνα παιδιά που ζουν στο νησί.
Όταν η εκπαίδευσή τους έληξε στις 17, θα πήγαιναν στο σπίτι και θα μείναμε στο σχολείο.
Είχαν μητέρες και πατέρες, είτε είχαμε μητέρες είτε κανέναν από εμάς.
Το όνομα Μακάριος ήταν συνηθισμένο εκείνα τα χρόνια, ήταν σύμβολο μίσους.
Διαβάζαμε και άκουγα ότι βασανίζει τουρκικές οικογένειες στην Κύπρο.
Στο σχολείο μας δίδαξαν ύμνο, “Οι στρατιώτες στο τουρκικό πλοίο με κόκκινους ιστούς είναι λιοντάρι.
Οι στρατιώτες στον μπλε ιστό των Ελλήνων είναι κουνέλι. “Θα μας έκαναν να τραγουδήσουμε τον ύμνο δυνατά περνώντας μπροστά από τα ελληνικά σπίτια.
Τι σχέση είχαν οι ενέργειες του Μακάριου με τους Έλληνες πολίτες που ζούσαν σε αυτά τα σπίτια;
Αφού μεγαλώσαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή είναι η μόνη ήττα των όμορφων δασκάλων μας!
***
Πρέπει να είμαστε πολύ εντυπωσιασμένοι από τη δίωξη του Μακάριου στα μικρά μας χρόνια που ρίξαμε πέτρες στα παράθυρα μιας εκκλησίας με τους 5 φίλους μου από το σχολείο.
Τα παράθυρα ήταν σπασμένα, ο ιερέας της εκκλησίας ήρθε στο σχολείο και μας αναγνώρισε, ο οποίος υπέβαλε καταγγελία.
Ο διευθυντής του σχολείου μας επίσης τιμώρησε να σταθεί στο ένα πόδι κατά τη διάρκεια διαλειμμάτων όλη την ημέρα.
Νομίζω ότι ήταν η πρώτη ήττα της παιδικής μου ηλικίας.
***
Ανεξάρτητα από το πόσο παιδικό λάθος έχω κάνει, αυτή η ήττα παραμένει πάνω μου.
Δεν είναι ο λόγος για τον οποίο κρατήσαμε ζωντανό το εσωτερικό παιδί μας, ούτε καν να διεκδικήσουμε τις ήττες του!
Κάντε κλικ για λεπτομέρειες.