Κατά τη διάρκεια των «ανέμελων» χρόνων των ελληνικών «αθάνατων» ειδήσεων, οι καθημερινές ειδήσεις άφησαν το στίγμα τους. Τυπικές ειδήσεις του συστήματος, ειδικά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ήταν περίπου ημιγυμνοί κολυμβητές από τα ελληνικά νησιά, η τιμή του χρυσού στη Μύκονο, καθώς και οι γάμοι και οι διαιρέσεις του ελληνικού «αστέρι» Η καθημερινή βαθμολογία ειδήσεων περιλάμβανε επίσης θέματα όπως προετοιμασίες για την εποχή του ευρώ, τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, ορισμένα τροχαία ατυχήματα, ατυχήματα, την ανάγκη περιορισμού της τιμής του ψωμιού, του εμφιαλωμένου νερού και πολλά άλλα. Ταυτόχρονα, τα ελληνοτουρκικά δελτία ειδήσεων σχεδόν ποτέ δεν έχουν ξεχάσει την ελληνοτουρκική իհարկե, φυσικά, καθιερωμένες «δηλώσεις» κυβερνητικών αξιωματούχων για διάφορα θέματα.
Η παραπάνω εικόνα επικράτησε στα ελληνικά “ξέγνοιαστα” νέα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 2000. Στη συνέχεια, στο τέλος της τρίτης δεκαετίας της ευρωπαϊκής μετα-αποικιοκρατίας, συνέβη κάτι άνευ προηγουμένου. Η αργή αλλά σταθερή βία, σε όλες τις μορφές και αποχρώσεις της, άρχισε να γίνεται μέρος της καθημερινής ζωής. Πρώτα ξεκίνησαν οι μεγάλες πυρκαγιές, μετά τι ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Στη συνέχεια, τα ελληνικά νέα μονοπωλήθηκαν από τη μεγάλη οικονομική κατάρρευση, φυσικά, από την αντίδραση της κοινωνίας στις συνέπειες της απότομης επιδείνωσης των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών. Το διάσημο κήρυγμα του Γιώργου Ορφανάν Παπανδρέου από το Καστελόριζο, το οποίο ακολούθησε βίαια περιστατικά στην καρδιά όλων των μεγάλων πόλεων της Αθήνας. Κύματα απεργιών και κρατικής καταστολής εξαπλώθηκαν σε όλη την Ελλάδα. Αυτή η σεζόν σηματοδοτήθηκε από το κάψιμο του καταστήματος Marfin και την άδικη απώλεια του λαού μας.
Η «βαλς» της βίας έφτασε στο αποκορύφωμά της το 2010 և ομαλοποίηση των βίαιων ενεργειών των ακραίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Η δολοφονία του ακτιβιστή ζωγράφου Παύλου Φίσσα από την ακροδεξιά ρατσιστική εγκληματική οργάνωση “Χρυσή Αυγή” στην περιοχή του Πειραιά καλύφθηκε από σχεδόν ζωντανά μέσα ενημέρωσης. Σταδιακά, οι κρατικές καταστολές εντατικοποιήθηκαν, οι περιορισμοί αυξήθηκαν και το ευρύ κοινό ανησυχούσε για το μέλλον των θεμελιωδών δημοκρατικών αρχών και ελευθεριών. Όλα αυτά συνέβησαν σε μια κοινωνία που ομήρων από ένα σύστημα «αθάνατων» Ελλήνων πελατών, το οποίο μετράει στην κοινωνική σφαίρα των τελευταίων δεκαετιών, αρκετές πληγές του επιπέδου της δημοκρατίας. Είναι μια κοινωνία που, δυστυχώς, έχει μάθει να ζει με διάφορες μορφές βίας από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 (βία στο δρόμο, ενδοοικογενειακή βία, σχολική βία, πολιτική βία, ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική βία, βία στο χώρο εργασίας κ.λπ. ): .)
Η αύρα του ΕΛΑΣ βγήκε στους δρόμους σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία ήταν στα γόνατά της ενάντια στην πολυεπίπεδη βία, και επιστημονικά άρθρα αφιερώθηκαν στα σύγχρονα άλογα του λαϊκισμού σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Τουρκία. Με άλλα λόγια, σε κοινωνίες που αντιμετωπίζουν σοβαρές κοινωνικοπολιτικές διακυμάνσεις, αντιμετωπίζουν μεγάλα κενά στη δημοκρατική τους δομή. Μπορούμε να τονίσουμε ότι στις προαναφερθείσες χώρες τα δεξιά λαϊκιστικά κινήματα είναι στην εξουσία, τα κόμματα βασίζονται όχι μόνο στον αυταρχισμό, αλλά και στη νεοφιλελεύθερη οικονομία και τη συντηρητική κοινωνία.
Αναφέρω τα παραπάνω στη σκιά του τι συνέβη πριν από λίγες ώρες στους δρόμους της κυπριακής πρωτεύουσας. Με άλλα λόγια, μια χώρα που, όπως η Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 2000, κινείται, ή μάλλον είχε την ψευδαίσθηση ότι κινείται με δημοκρατικό ρυθμό. Κατά τη διάρκεια των ετών οικονομικής κατάρρευσης, το ξέσπασμα οικονομικών σκανδάλων με πολιτικά σκάνδαλα, την αμφισβήτηση των κοινωνικοπολιτικών θεσμών, τη διαδεδομένη «μυρωδιά του αυταρχισμού», την παράνομη «επιτήρηση», αστυνομικές επιδρομές στα σπίτια των πολιτών για δημοσίευση στο Διαδίκτυο και σύντομα. Η αύρα της κυπριακής αστυνομίας εμφανίστηκε στους δρόμους της Λευκωσίας. Τα διάσημα βίαια επεισόδια ήρθαν μαζί του.
Η άποψή μου είναι ότι κάθε πολίτης της Κύπρου με δημοκρατική ευαισθησία πρέπει να σκεφτεί με πολλούς τρόπους την εμφάνιση της κυπριακής αύρας στους δρόμους της Λευκωσίας, ειδικά την «συμφραζόμενη» κοινωνικοπολιτική πολιτική που συνοδεύει αυτήν την εξέλιξη. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραμείνουμε σιωπηλοί προτού η βία γίνει μέρος της καθημερινής ζωής. ” Επιπλέον, στο πλαίσιο της βίας που προέρχεται από έναν θεσμό που εξυπηρετεί συνήθως τη δημοκρατία που υπερασπίστηκε η Κύπρος με το κόστος ενός αιματηρού πραξικοπήματος, την απώλεια του μισού της πατρίδας της και τις οδυνηρές εξελίξεις που ακολούθησαν.