Η εκπαίδευση για το Ολοκαύτωμα είναι για όλους, όχι μόνο για τους Εβραίους

Ma’ariv, Ισραήλ, 8 Απριλίου

Ακριβώς όπως το σύνθημα «ποτέ ξανά» δεν πρέπει να απευθύνεται μόνο στους Εβραίους, έτσι και η εκπαίδευση για το θέμα του Ολοκαυτώματος πρέπει να προορίζεται για όλους. Κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από την πίστη ή τη θρησκεία, πρέπει να καταλάβει πού μπορεί να μας οδηγήσει ο εξτρεμισμός και ο ρατσισμός. Είμαι ο γιος των επιζώντων του Ολοκαυτώματος. Ο πατέρας μου μεγάλωσε στη Ρουμανία. Αφού εντάχθηκε σε ένα σιωνιστικό κίνημα νεολαίας, άφησε το οικογενειακό του σπίτι στην ύπαιθρο και μετακόμισε στο Βουκουρέστι. Εκείνη την εποχή, οι φασίστες ήρθαν στην εξουσία στη Ρουμανία, και ο Ίων Αντόνεσκου, ο ρουμάνος δικτάτορας, εντάχθηκε στις δυνάμεις του Άξονα. Ο πατέρας μου φυλακίστηκε σε στρατόπεδο εργασίας, αναγκάστηκε να εργαστεί και λιμοκτονούσε. Με έναν θαυματουργό τρόπο, κατάφερε να αποκτήσει πλαστά έγγραφα ταυτότητας και δραπέτευσε σε πλοίο για την Τουρκία. Το 1944, έφτασε στην Παλαιστίνη και αργότερα πολέμησε στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Μετά τον πόλεμο, έγινε απεσταλμένος της Εβραϊκής Υπηρεσίας στη Γαλλία και τη Βόρεια Αφρική και πέρασε τις πρώτες μέρες του βοηθώντας τους Εβραίους να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ. Ο πατέρας μου προσπάθησε να ζήσει σε ένα kibbutz, αλλά διαπίστωσε ότι ο συνεταιριστικός τρόπος ζωής ήταν πολύ δύσκολος για αυτόν. Αποφάσισε να αφήσει τους φίλους του και, γεμάτος περιπετειώδες πνεύμα, ταξίδεψε με έναν φίλο του στον Καναδά. Η μητέρα μου, ένα μόνο παιδί, μεγάλωσε επίσης στη Ρουμανία και έζησε κρυμμένη καθ ‘όλη τη διάρκεια του πολέμου. Ο πατέρας της ήταν ράφτης και η μη εβραϊκή του εμφάνιση, όπως περιέγραψε ο παππούς μου, τον βοήθησε να στηρίξει την οικογένειά του κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Το 1947, η οικογένειά της έπλευσε στο Ισραήλ αλλά συνελήφθη από βρετανικές δυνάμεις και στάλθηκε σε στρατόπεδο κράτησης στην Κύπρο, εν αναμονή της δήλωσης του κράτους. Η μητέρα μου ήταν 14 ετών όταν ήρθε στο Ισραήλ. Παρακολούθησε το γυμνάσιο της Jaffa και εγκαταστάθηκε στην νεοσύστατη ισραηλινή κοινωνία, αλλά οι γονείς της δυσκολεύτηκαν να αντιμετωπίσουν το καυτό κλίμα και μετακόμισαν στον Καναδά. Όταν ο πατέρας μου ήρθε στον Καναδά, προσχώρησε στην τοπική ρουμανική εβραϊκή κοινότητα, όπου γνώρισε τη μητέρα μου. Παντρεύτηκαν και μεγάλωσαν τέσσερα παιδιά. Οι γονείς μου ήταν πολύ πραγματικοί για τις εμπειρίες τους κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η μητέρα μου ήταν κορίτσι ενώ κρυβόταν και δεν μίλησε πολύ για αυτά τα πέντε χρόνια. Ο πατέρας μου, από την άλλη πλευρά, μίλησε για την ώρα του στο στρατόπεδο εργασίας και περιέγραψε πώς έπρεπε να αναζητήσουν τρόφιμα σαν ζητιάνοι ενώ εργάζονταν όλη μέρα για να βοηθήσουν την πολεμική προσπάθεια στη Ρουμανία. Μου άρεσε πολύ να διηγείται την ιστορία του επικού ταξιδιού του στη θάλασσα. Θα χαμογελούσε και θα αστειευόταν για τις εμπειρίες του. Ο πατέρας μου ήταν ένας αισιόδοξος και προνοητικός άνθρωπος. Παρά το ρουμανικό υπόβαθρο και τη διοίκηση της γλώσσας, οι γονείς μου είδαν τους εαυτούς τους ως Εβραίους και δεν μίλησαν για τη Ρουμανία στοργικά. Το 1992, επιστρέψαμε στη Ρουμανία με τους γονείς μου. Επισκεφτήκαμε ένα σπίτι στο Βουκουρέστι όπου η μητέρα μου έκρυψε καθ ‘όλη τη διάρκεια του πολέμου. Η μητέρα μου είδε μια ηλικιωμένη γυναίκα, και στην τέλεια Ρουμάνα τη ρώτησε αν θυμάται την οικογένεια που ζούσε στο διαμέρισμα. «Ω, ναι», απάντησε η γριά που δεν αναγνώριζε τη μητέρα μου, «μια οικογένεια βρώμικων Εβραίων ζούσαν εκεί». Το να μεγαλώσω στο σπίτι των επιζώντων του Ολοκαυτώματος επηρέασε την προοπτική μου όσον αφορά την μηδενική ανοχή για τον αντισημιτισμό. Βίωσα ελαφρύ αντισημιτισμό καθώς μεγάλωσα. Οι άνθρωποι θα με αποκαλούσαν «βρώμικο Εβραίο». Μπήκα σε περισσότερους από έναν αγώνες και υπερασπίστηκα την τιμή μου, αλλά δεν ήμουν ποτέ σε κίνδυνο για τη ζωή. Το σύνθημα «ποτέ ξανά» δεν πρέπει να απευθύνεται μόνο στους Εβραίους. Υποτίθεται ότι είναι «ποτέ ξανά» περίοδος. Υποτίθεται ότι ήταν μια παγκόσμια αξία. Πιστεύω ότι το εθνικιστικό συναίσθημα μπορεί να είναι μια δύναμη για το καλό. Τι θα μπορούσε να είναι πιο ενοποιητικό από το να πανηγυρίζεις στη χώρα όπου ζεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Αλλά έχουμε επίσης δει τι μπορεί να συμβεί όταν αυτό το συναίσθημα φτάσει στο άκρο και τι βλάβη μπορεί να γίνει όταν μετατραπεί σε ξενοφοβία. Μεγάλωσα σε μια σιωνιστική οικογένεια, με γονείς που είδαν να μιλούν άπταιστα εβραϊκά και είδαν το εβραϊκό κράτος να χτίζεται. Αγαπούσαν να έρχονται στο Ισραήλ και να επισκέπτονται φίλους και συγγενείς. Για μένα, η μετανάστευση στο Ισραήλ πριν από πέντε χρόνια μου επέτρεψε να έρθω σε πλήρη κύκλο. Ολοκλήρωσε το ταξίδι που είχαν ξεκινήσει οι γονείς μου. Ο πατέρας μου πέθανε πέρυσι σε ηλικία 100 ετών. Η ανθεκτικότητα και η δύναμη της γενιάς του είναι μοναδικά στην ιστορία. Αυτή θα είναι η πρώτη Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος και η πρώτη Ημέρα Ανεξαρτησίας που θα σηματοδοτήσω από το θάνατό του, και θα το σκεφτώ περισσότερο από ποτέ φέτος. –Sylvan Adams (μεταφράστηκε από τον Asaf Zilberfarb)