Εικόνα από τον John Sadler www.johnsadlerillustration.com
• Έχοντας ένα ελαφρύ πρωινό στο κρεβάτι μου σε ένα αναπνευστικό θάλαμο Covid-19 υψηλής εξάρτησης στο Νοσοκομείο University College London, βρήκα τον εαυτό μου να διαβάζει κάθε πλευρά ενός πακέτου με κορν φλέικς.
Οι πολλές γλώσσες του με εντυπωσίασαν ως μεταφορά για το προσωπικό του νοσοκομείου, ιατρικούς και άλλους.
Απομονώνοντας στο σπίτι με κάποιο είδος lurgy, δεν ήμουν πόνος, αλλά, μια νύχτα, αυτό άλλαξε σημαντικά.
Συμπλήρωσα ένα έντυπο NHS στο διαδίκτυο τις μικρές ώρες και, μέσα σε μισή ώρα, ένας γιατρός με τηλεφώνησε. Την επόμενη ώρα περίπου δύο παιδιά ασθενοφόρων του Λονδίνου με πήγαν στο A&E.
Στις επτά δεκαετίες μου στον πλανήτη, δεν είμαι πραγματικά άρρωστος και δεν έχω λίγη εμπειρία από το NHS.
Είχα δοκιμαστεί θετικά για τον ιό και πέρασα τις επόμενες 10 ημέρες σε διάφορους θαλάμους αποκατάστασης, μισώ κάθε στιγμή μίας μάσκας οξυγόνου που σφίγγεται στο κεφάλι μου, αλλά μπορούσα να παρατηρήσω το NHS στη δουλειά.
Σε διάφορους θαλάμους συνάντησα το προσωπικό του NHS από τα νησιά μας, κάθε είδους Βρετανούς, μερικούς νέους εδώ ή εγκατεστημένους εδώ και πολύ καιρό από μέρη στο εξωτερικό, και πολλούς άλλους, νοσοκόμες και γιατρούς, μετανάστες από χώρες μακριά.
Μία νοσοκόμα από τις Φιλιππίνες βρισκόταν εδώ μόνο έξι εβδομάδες, άλλη από τη Δυτική Αφρική, την Κύπρο και τις ΗΠΑ, μια άλλη γιατρό από τη Ρωσία.
Η ομαδική εργασία ήταν ξεκάθαρη. Ευχάριστο, συχνά χαρούμενο, άψογο ευγενικό, ήρεμο και φροντίδα και, θεέ μου, σκληρά εργαζόμενος στο περιοριστικό PPE τους, βλέποντας το NHS στην εργασία ήταν προνόμιο.
Η ηρεμία και η κομοδίνο των συμβούλων και του προσωπικού των θαλάμων ήταν υπέροχη. Πόσο τυχερός ήμουν στη φροντίδα του υπέροχου NHS μας – ο UCH είχε σίγουρα μαζί τη δράση του. Ακόμα και το φαγητό του νοσοκομείου ήταν αρκετά καλό.
Το προσωπικό που είδα ήταν, μαζί, σαν ένα από αυτά National Geographic χάρτες αφισών που δείχνουν τα πρόσωπα των ανθρώπων του κόσμου.
Με εντυπωσίασε πόσο απλός, και λάθος, φυσικά, είναι να κακομεταχειρίζεται κανείς από αυτούς τους ανθρώπους που φροντίζουν, ιδιαίτερα για φυλετικούς λόγους και ούτω καθεξής (δεν έχω δει ούτε κάτι τέτοιο ο ίδιος).
Μακάρι να μπορούσαμε να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε όλους στα νησιά μας με την ίδια αξιοπρέπεια και σεβασμό.
Ίσως ένα αποτέλεσμα της πανδημίας να ελπίζουμε μπορεί να είναι όχι μόνο η φροντίδα του πολύτιμου NHS αλλά και η αντιμετώπιση όλων εκείνων που συναντάμε, καθώς προχωράμε στη ζωή μας, σαν να ήταν προσωπικό του NHS. Περίπου ένας στους 48 εργάζεται πράγματι από την Εθνική Υπηρεσία Υγείας.
ΛΕΣΤΕΡ ΜΑΪΟΣ
Κάμντεν Τάουν