Η τουρκική γεννημένη γερμανική ηθοποιός Sibel Kekilli άνοιξε νέο έδαφος στην ταινία “Shutdown” στην οποία πρωταγωνίστησε. Η Kekilli εξέθεσε την ηθοποιία της μόνο σε βιντεοδιάσκεψη στην ταινία που γυρίστηκε σε είδος κωμωδίας. Απαντώντας στις ερωτήσεις του γερμανικού ειδησεογραφικού πρακτορείου σχετικά με το θέμα, ο 40χρονος καλλιτέχνης είπε ότι ένας τέτοιος γύρος ήταν «πολύ κουραστικός στο τέλος».
Η ταινία, σε σκηνοθεσία του Wolfgang Panzer, αφορά την πρώτη περίοδο περιορισμού πριν από ένα χρόνο λόγω της επιδημίας του κοροναϊού. Ο διοργανωτής της εκδήλωσης, Sarah, που έπαιξε ο Kekilli στην εν λόγω ταινία, θέλει να ιδρύσει μια εταιρεία παροχής τροφίμων επειδή είναι εκτός εργασίας, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο λόγω του φίλου της.
Οι λήψεις επηρεάζονται από τη σύνδεση στο Διαδίκτυο
Ο Sibel Kekilli και ο ηθοποιός Kostja Ullmann, ο οποίος έπαιξε τον πρώην φίλο του στην ταινία, είδαν ο ένας τον άλλον μόνο στην οθόνη στην ταινία που γυρίστηκε στο Μόναχο, το Chiemgau και την Ελβετία. Αναφέρεται ότι κατά τη διάρκεια της μαγνητοσκόπησης, ο σκηνοθέτης διαβίβασε μόνο τα αιτήματά του στους ηθοποιούς ψηφιακά και κατά καιρούς υπήρχαν σημαντικά προβλήματα λόγω των προβλημάτων στη σύνδεση στο Διαδίκτυο.
Δεν είναι ακόμη σαφές πού και πότε θα κυκλοφορήσει η ταινία 85 λεπτών με πρωταγωνιστή τον Kekilli, ο οποίος περιγράφει ότι η ταινία γυρίστηκε με αυτόν τον τρόπο ως «συνηθισμένη τρέλα» και δείχνει όλους τους ηθοποιούς μόνο κατά τη διάρκεια βιντεοδιάσκεψης. Αλλά για τον Wolfgang Panzer, το πιο δύσκολο μέρος μόλις ξεκινά: η φάση μετά την παραγωγή όπου αμέτρητες εικόνες θα μετατραπούν σε ταινία.
Παρά τις δυσκολίες του, ο σκηνοθέτης είναι στην ευχάριστη θέση να δοκιμάσει μια τόσο νέα μορφή μαγνητοσκόπησης. “Αυτό ήταν ένα συναρπαστικό πείραμα”, εκφράζει η εμπειρία του ο Panzer.
Η Sibel Kekilli, από την άλλη πλευρά, δηλώνει ότι παρόλο που την υποστηρίζει κατ ‘αρχήν, ανυπομονεί για την ημέρα που θα λήξουν οι περιορισμοί πανδημίας. Όσον αφορά τους περιορισμούς, «Ο κόσμος μου έχει συρρικνωθεί», η καλλιτέχνης με έδρα το Αμβούργο λέει ότι χάνει να πάει σε καφετέριες, ταξίδια, τέχνη, κινηματογράφο και πολιτισμό, προσθέτοντας: «Όλα λείπουν και η ζωή έχει γίνει πιο κρύα, στενή και μοναχική. “