Η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί ενάντια στην απειλή της Χεζμπολάχ – γνώμη

Σπάνια τρομοκρατικές ομάδες πηγαίνουν ατιμώρητες μετά τη χρηματοδότηση θανατηφόρων επιθέσεων σε δημοκρατικές δικαιοδοσίες, αλλά αυτό δυστυχώς συνέβη στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2012. Εκείνη τη χρονιά, κατά τη διάρκεια της θητείας μου ως αναπληρωτή πρωθυπουργού της Βουλγαρίας, ένας βομβιστής αυτοκτονίας σκότωσε πέντε Ισραηλινούς και έναν Βούλγαρο στο μια επίθεση που τραυμάτισε 35 ακόμη αθώους ανθρώπους κοντά στο Μπουργκάς στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας της Βουλγαρίας. Μια ταχεία έρευνα, με τη βοήθεια της Ευρωπόλ και των ΗΠΑ, αποκάλυψε ότι η επίθεση εκτελέστηκε από τρομοκράτες με την υποστήριξη της Χεζμπολάχ. Καθώς καθορίστηκε η πηγή της επίθεσης, η Σόφια κάλεσε την ΕΕ να ορίσει τη Χεζμπολάχ ως ξένη τρομοκρατική οργάνωση, μια τιμωρία που θα απαγόρευε σε κάθε μέλος της Χεζμπολάχ να εισέλθει στην ΕΕ και να έχει πρόσβαση στο χρηματοοικονομικό της σύστημα. Η σκέψη εκείνη την εποχή ήταν ότι η ΕΕ, σίγουρα, θα τιμωρούσε σοβαρά την οργάνωση που διευκόλυνε την ψυχρή δολοφονία εντός των συνόρων της.
Αυτό όμως δεν συνέβη. Το 2013, η ΕΕ χαρακτήρισε μόνο τη στρατιωτική πτέρυγα της Χεζμπολάχ ως τρομοκρατική οργάνωση και άφησε την πολιτική ηγεσία της Χεζμπολάχ – η οποία ελέγχει όλες τις πτυχές της οργάνωσης, συμπεριλαμβανομένου του στρατού – ατιμώρητη. Η Χεζμπολάχ εκμεταλλεύτηκε αυτήν την ανάκτηση ξεπλύνοντας χρήματα μέσω του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος και αποθηκεύοντας υλικό κατασκευής βομβών σε ολόκληρη την ήπειρο. Για τη Χεζμπολάχ, η ηπειρωτική Ευρώπη έχει αποδειχθεί ένα γαλήνιο σκηνικό για μελλοντική αιματοχυσία.
Όχι μόνο οι Ευρωπαίοι πρέπει να αισθάνονται προσβεβλημένοι ότι η ίδια ομάδα που τρομοκρατούσε τους πολίτες της παραμονεύει στις χώρες τους, θα πρέπει επίσης να φοβούνται τις συνέπειες της αδράνειας. Η απειλή μελλοντικής αιματοχυσίας δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερη και για την ασφάλεια των Ευρωπαίων και των ξένων που διαμένουν και επισκέπτονται την ήπειρο, η ΕΕ πρέπει να απαγορεύσει πλήρως τη Χεζμπολάχ. Ο χρόνος για έναν τέτοιο προσδιορισμό φαίνεται να είναι ώριμος. Πέρυσι, η Γερμανία απαγόρευσε στη Χεζμπολάχ αφού έμαθε ότι έβαλε στο έδαφος το νιτρικό αμμώνιο, το ίδιο εκρηκτικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε στον βομβαρδισμό του Μπουργκάς. Η Λιθουανία και η Σλοβενία ​​απαγόρευσαν επίσης την ομάδα και η Εσθονία εμπόδισε τα μέλη της Χεζμπολάχ να εισέλθουν στη χώρα. Αυτές οι νέες ονομασίες είναι ευπρόσδεκτες και ελπίζει κανείς ότι θα επιφέρουν παρόμοιες απαγορεύσεις, αλλά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί έχει πάρει τόσο καιρό. Ο χαρακτηρισμός της Χεζμπολάχ – τρομοκρατικής οργάνωσης – απέχει πολύ από μια νέα ιδέα. Οι ΗΠΑ όρισαν τη Χεζμπολάχ μια τρομοκρατική ομάδα το 1997 μετά από χρόνια τρομοκρατίας που εδρεύει στην Ευρώπη στη Χεζμπολάχ, συμπεριλαμβανομένης της αεροπειρατείας αεροπλάνου της Ρώμης και του βομβαρδισμού της Ισραηλινής Πρεσβείας στο Λονδίνο. Από τότε που ορίστηκε, εκτός από την επίθεση στο Μπουργκάς, η Χεζμπολάχ έχει σχεδιάσει περαιτέρω αιματοχυσία στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης μιας αποτυχημένης επίθεσης στην Κύπρο. Έτσι, με αυτό το ισχυρό περίγραμμα ανάμεικτης τρομοκρατίας, γιατί τα κράτη μέλη της ΕΕ δεν έχουν συγκεντρωθεί για να ορίσουν κατάλληλα τη Χεζμπολάχ; Όπως πολλά πράγματα στην Ευρώπη, όταν μια αλλιώς στοιχειώδης εξίσωση είναι άλυτη, πρέπει να συνεισφέρει στη Ρωσία για να βρει την πραγματική απάντηση.
Η Ρωσία συγκαταλέγεται στους άσχημους συμμάχους της Χεζμπολάχ. Δούλεψε μαζί με την τρομοκρατική ομάδα στη Συρία, όπου σταθεροποίησαν επιτυχώς το δολοφονικό καθεστώς Άσαντ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της χώρας. Η μη διέλευση του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ίσως η μόνη εξήγηση για το γιατί ορισμένες κυβερνήσεις αντιστέκονται πλήρως στον χαρακτηρισμό της Χεζμπολάχ ως τρομοκρατικής οργάνωσης. Αυτή η συλλογιστική θα μπορούσε, δυστυχώς, να εξηγήσει γιατί ακόμη και η σημερινή βουλγαρική κυβέρνηση παρέμεινε σιωπηλή για την επίθεση στο Μπουργκάς του 2012. Εκείνοι που έχουν εργαστεί κατά της πλήρους απαγόρευσης της Χεζμπολάχ πρέπει να αναρωτηθούν εάν οποιοδήποτε βραχυπρόθεσμο κέρδος από την αγκαλιάζει τον Πούτιν είναι σημαντικότερο από την πρόληψη τρομοκρατικών επιθέσεων στις χώρες τους. Όπως έδειξε η έρευνα της Βουλγαρίας το 2012, όταν η Χεζμπολάχ καταφέρνει να δολοφονήσει πολίτες, αποτυγχάνει να κρύψει τη συμμετοχή της. Εάν η Χεζμπολάχ επιχειρήσει επιπρόσθετες επιθέσεις στην Ευρώπη, η συμμετοχή της θα αποκαλυφθεί με διαφάνεια και ο Πούτιν δεν θα είναι σε θέση να αποκαταστήσει τη φήμη των χωρών μέσω των οποίων λειτουργούν τα ίχνη της Χεζμπολάχ.

Οι απαγορεύσεις της Χεζμπολάχ για τη Γερμανία, τη Λιθουανία και τη Σλοβενία ​​το 2020 παρέχουν μια έγκαιρη αφετηρία για να κάνουν ό, τι έπρεπε να είχε γίνει πριν από εννέα χρόνια. Η επιλογή να διατηρηθεί η τρέχουσα αραιωμένη ονομασία της Χεζμπολάχ, αντί της πλήρους απαγόρευσης που θα έκανε πιο δύσκολη τη διάπραξη της τρομοκρατίας στην Ευρώπη, είναι ένα ενδεχομένως θανατηφόρο σφάλμα παράλειψης. Μπορεί να διορθωθεί με το στυλό και λίγο πολιτικό θάρρος. Ο συγγραφέας είναι πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών για τη Βουλγαρία, πρόεδρος του Ευρωατλαντικού Κέντρου Ασφαλείας (EASC) στη Σόφια της Βουλγαρίας, και διετέλεσε αναπληρωτής πρωθυπουργός και υπουργός Εσωτερικών της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας 2009-2013.