Η κοντόφθαλμη κυπριακή νοοτροπία του «Κύπριου κατακτητή».
Το 2012, ο τότε υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, Abdurrahman Aric, δήλωσε ότι «μπορούμε να εισέλθουμε σε κάθε σπίτι στις τουρκικές τάξεις και να διαδώσουμε τον τουρκικό πολιτισμό. Η τουρκική κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας γενναιόδωρα «κίνητρα» σε Τούρκους παραγωγούς, εκμεταλλεύτηκε την ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΙΠΛΟΜΙΑ και παρουσίασε τη γλώσσα, τα έθιμα, τις παραδόσεις και τα γενικά «μεγάλα επιτεύγματα» του τουρκικού λαού σε εκατομμύρια οθόνες.
Λόγω των διεθνών πωλήσεων և παγκόσμιας προβολής, η Τουρκία κατατάσσεται δεύτερη στη διανομή διεθνών τηλεοπτικών προγραμμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ ταυτόχρονα έχει τεράστιο κοινό στη Ρωσία, την Κίνα, την Κορέα, τη Λατινική Αμερική, αλλού, στην Ελλάδα, στην Ελλάδα Κύπρος, η σειρά συνεχίζει να είναι φανατική.
Φυσικά, ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν επιδοτεί τους Τούρκους παραγωγούς είναι τεράστιος, προσφέροντάς τους την ευκολία να προσφέρουν τις ταινίες και τα τηλεοπτικά τους άρθρα σε τιμές “τι παίρνετε” σε NETFLIX, Amazon, HBO ανώτατα αλλού, τουρκικές τηλεοπτικές σειρές, Η τουρκική κυβέρνηση προσφέρει «να διαφωτίσει» εκατομμύρια ξένους οπαδούς τουρκικών τηλεοπτικών σειρών για το μεγάλο έθνος της Τουρκίας. Διαστρεβλώνοντας την εμπειρία, κάνουν πλύσιμο εγκεφάλου, ανάποδα, προβάλλοντας τις θέσεις των νέων Οθωμανών, κομμένες και ραμμένες στο μέγεθος του προπαγανδιστικού μανιφέστου του Ερντογάν.
Ένα άλλο παράδειγμα εκμετάλλευσης της τουρκικής «πολιτιστικής διπλωματίας» είναι η πρόσφατη υπερπαραγωγή, η οποία γυρίστηκε επί του παρόντος στο νησί μας, με τίτλο «Once Once a Time in Cyprus». Εκεί όπου οι Τούρκοι παραγωγοί με υπέροχες σκηνές και εντυπωσιακά εφέ παρουσιάζουν τις «σφαγές» και διάφορα άλλα αιμοδιψή εγκλήματα που διέπραξαν οι Ελληνοκύπριοι το 1963-1974 εναντίον των Κυπρίων συμπατριωτών τους.
Και τι κάνουμε; Πώς αντιδρούμε; Ποια δραστικά μέτρα λαμβάνουμε για να εξαλείψουμε την άθλια παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα και το ανήθικο κουτσομπολιό των Τούρκων;
Τίποτα Απολύτως τίποτα … Μόλις η σειρά ξεκινήσει να προβάλλεται στο NETFLIX, θα αρχίσουμε να δουλεύουμε αριστερά και δεξιά, όπως συνήθως, στέλνοντας φυλλάδια προς όλες τις κατευθύνσεις. Προσπαθώντας απεγνωσμένα να πείσουν τους οπαδούς της τουρκικής τηλεοπτικής σειράς ότι «ψεύδονται».
Φυσικά, μερικοί από εμάς έχουν δοκιμάσει և συνεχίσουμε να προσπαθούμε να βάλουμε την Κύπρο μας στον έβδομο διεθνή χάρτη της τέχνης. Να προωθήσουμε την ομορφιά του τόπου μας, να διαφωτίσουμε τους ξένους για την ιστορία, τον πολιτισμό μας, τις φρικαλεότητες του Τουρκμενιστάν Ογκουζ, που συνεχίζουν να καταλαμβάνουν το 37% της πατρίδας μας.
Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, έχω αγωνιστεί να μετατρέψω το Poets Never Die σε ταινία. Ένα έργο βασισμένο στο βραβευμένο βιβλίο μου με τον ίδιο τίτλο. Ένα έργο που καταγράφει μέσα από την ιστορία της αγάπης միջոցով αφηγείται την ΑΛΗΘΙΝΗ ιστορία της Κύπρου το 1955-1959. Και αυτό είναι το πιο τραγικό πράγμα. Αφού τελικά θυσίασα και υπέφερα χίλιες φορές, μπόρεσα να ολοκληρώσω το «πακέτο» της ταινίας, όπως ζήτησε ο Πρόεδρος του Paramount Pictures Michael O’Sullivan, συμπεριλαμβανομένου του βραβευμένου από την Ακαδημία βραβείου σε σκηνοθεσία του John von Glenn, σε σκηνοθεσία του James Τζέιμς Μποντ όταν έκανα την ταινία πρότεινα στην επιτροπή να διαχειρίζεται τους περιορισμένους πόρους που προσφέρονται στους Κύπριους σεναριογράφους, παραγωγούς, οι οποίοι «γυρίστηκαν στον ουρανό» μάταια, ότι μια μέρα θα είναι σε θέση να ολοκληρώσουν το όραμά τους, να παρακολουθήσουν γυρίσω στη μεγάλη οθόνη μετά από επτά χρόνια αγώνα, αλλά μετά από επενδύσεις αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων, η πρότασή μου.
Και αν μόνο αυτό. Το 2006, έφερα τον καλό μου φίλο Lee Tomlinson από το Λος Άντζελες στην Κύπρο. Συνιδιοκτήτης έξι μεγάλων κινηματογραφικών στούντιο σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των Culver Studios στο Λος Άντζελες. Συναντηθήκαμε με τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Τάσσο Παπαδόπουλο, όπου ο Lee Tomlinson τον ενημέρωσε ότι ήταν έτοιμος να επενδύσει 120 εκατομμύρια δολάρια για να δημιουργήσει το καλύτερο στούντιο ταινιών στην Ευρώπη στην Κύπρο. Ζήτησε απλώς από την Κύπρο να ενθαρρύνει ξένους παραγωγούς να έρθουν στην Κύπρο για να γυρίσουν τις ταινίες τους αντί για τον Καναδά, την Αγγλία, τη Μάλτα, την Κροατία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και αλλού.
Για άλλη μια φορά, η άγνοια και αδεξιότητα του κρατικού μηχανισμού, εκμεταλλευόμενοι αυτήν τη μοναδική ευκαιρία που μας δόθηκε, έδωσε το «σημείο εκκίνησης» που μας ζήτησε ο Lee Tomlinson: Ένα στούντιο που θα φέρει σε Κύπρους διεθνείς παραγωγούς, διεθνή αστέρια που θα προωθήσουν τις αρετές της Κύπρου σε όλο τον κόσμο.
Και έρχομαι σήμερα. Μετά από χίλιες προσπάθειες, μπορέσαμε να ξυπνήσουμε το ενδιαφέρον των ξένων παραγωγών, δίνοντας τελικά κίνητρα που μπορούν να κάνουν την Κύπρο ανταγωνιστική στον τομέα του κινηματογράφου, προσπαθούμε και πάλι να μας βγάλουμε τα μάτια.
Με προκαταρκτικές ֆինանսական επιφανειακές οικονομικές αναλύσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τις περίπλοκες πραγματικότητες της κινηματογραφικής βιομηχανίας, με σχεδόν αδικαιολόγητες μαζοχιστικές εμμονές, κοντόφθαλμες αντιλήψεις ateur ερασιτεχνικές δραστηριότητες, πρόκειται να ολοκληρώσουμε την παραγωγή κυπριακών ταινιών. Από την πρώτη ταινία γυρίστηκε στο νησί πέρυσι. Με τη συμμετοχή του Nicola Cage Ji yu το ziun του
Θέλω να τονίσω ότι δεν έχω απολύτως καμία σχέση με την παραγωγή αυτής της ταινίας. Ούτε γράφω αυτό το άρθρο με στόχο να γίνω υπέρμαχος του διαβόλου για κανέναν. Όπως ο καλλιτέχνης που “μελέτησε” αυτήν την τέχνη, ρίχνει “αίμα, ιδρώτα, πολλά δάκρυα” στην προσπάθειά μου να ολοκληρώσω την ταινία μου, θέλω να πιστεύω ότι η άποψή μου είναι ισχυρότερη από οποιαδήποτε ενδελεχή οικονομική μελέτη. Και θα συμβούλευα τους υπεύθυνους για την ανάπτυξη της κινηματογραφικής βιομηχανίας στην Κύπρο να ακούσουν πολύ προσεκτικά τις απόψεις των ανθρώπων που φτύνουν το αίμα πριν μπορέσουν να πάρουν τη θέση τους στο εξωτερικό.
Έτσι, ο Δημήτρης Λογοθέτης, σκηνοθέτης J παραγωγός Ji της Jiu Jitsu, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΙ ΜΑΣ Χρειαζόμαστε τον Δημήτρη Λογοθέτη և όλους τους άλλους ξένους παραγωγούς που μπορούν να φέρουν στην Κύπρο διεθνή, διεθνώς φημισμένα κυπριακά αστέρια.
Ας μην είμαστε υπό την ψευδαίσθηση ότι η Κύπρος είναι η «χαζή χώρα» – η μόνη χώρα που επιδιώκει να προσελκύσει ξένους παραγωγούς. Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Δεν θα αναφέρω την Αμερική ή τον Καναδά, όπου εκατοντάδες ταινίες γίνονται κάθε χρόνο. Θα αναφερθώ στις χώρες που βρίσκονται πολύ πιο κοντά μας. Όπως η Αγγλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Κροατία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Μάλτα και πολλές άλλες χώρες που έχουν πραγματοποιήσει τεράστιες επενδύσεις στον κινηματογράφο, προσφέροντας όχι μόνο κίνητρα σε ξένους παραγωγούς, αλλά και άριστα κινηματογραφικά στούντιο και πολλές άλλες υπηρεσίες.
Είναι ιδιαίτερα ατυχές το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που η Τουρκία κατάφερε να δημιουργήσει μια ακμάζουσα κινηματογραφική βιομηχανία, κατάφερε να ανοίξει τις πόρτες του Χόλιγουντ, του NETFLIX, του Amazon κ.λπ., δείχνοντας τις ομορφιές της Τουρκίας, «διαφωτίζοντας» ξένους με εξωφρενικά ψέματα. the Διαφημιστικά γραφήματα, μουρμουρίζουμε, καθώς πρέπει να αποπληρώσουμε τα οφειλόμενα χρήματά τους σε ξένους παραγωγούς του Ji’s Jiu.
Θα τελειώσω με ένα τελευταίο σχόλιο. Προσωπικά, δεν μπορούσα ακόμα να συγχωρήσω τους κυβερνητικούς αξιωματούχους που, με τους ερασιτεχνικούς χειρισμούς τους, δεν μπορούσαν να επωφεληθούν από τη μοναδική προσφορά του Lee Tomlinson να επενδύσει 120 εκατομμύρια δολάρια για να χτίσει ένα «υπέρτατο» κινηματογραφικό στούντιο στην Κύπρο. Ούτε θα μπορέσω ποτέ να δικαιολογήσω την κριτική επιτροπή που απέρριψε την ταινία μου Poets Never Die. Με την υποστήριξη της Paramount Pictures, οκτώ μέλη του καστ που βραβεύτηκαν με Όσκαρ, σε σκηνοθεσία John von Glenn.
Ζητώ από τους υπευθύνους να ολοκληρώσουν τις υποχρεώσεις σας έναντι ξένων παραγωγών προτού να είναι πολύ αργά. Διότι ακόμα κι αν τα πάρουν και φύγουν από την Κύπρο, θα έχουμε μόνο την τουρκική τηλεοπτική σειρά “Vourate Geitoni”.