Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο δεν καθοδηγείται από υδρογονάνθρακες, αλλά από ρεβιζιονιστές, γεωπολιτικές φιλοδοξίες κυριαρχίας, ανέφεραν οι ερευνητές Zenonas Tziarras και Jalel Harchaoui σε άρθρο για το περιοδικό Foreign Policy την Τρίτη.
Οι εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο δεν μπορούν να θεωρηθούν εκτός από τη μεγαλύτερη δυναμική της περιοχής, η οποία αποτελεί σημείο σύγκρουσης για συμφέροντα μεγάλης δύναμης, σύμφωνα με τον Τζιάρα και τον Χαρχάου. Η ευπάθεια της περιοχής σε αντικρουόμενα συμφέροντα εμφανίστηκε μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, ο οποίος αναδιαμόρφωσε τις προτεραιότητες των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλο τον κόσμο, ανέφεραν.
«Η Άγκυρα αξιοποιεί τους διάφορους θεσμικούς, οικονομικούς και δεσμούς ασφαλείας της με τη Δύση για να ανέβει στην κλίμακα εξουσίας του περιφερειακού συστήματος ενώ αγκαλιάζει τον φιλελευθερισμό στο σπίτι», δήλωσε ο Τζιάρας και ο Χαρουούι. Η εγχώρια πολιτική της χώρας κατευθύνεται προς τον «ισλαμικό λαϊκισμό, τον εθνικισμό και τον αυταρχισμό», ανέφεραν.
Ο Τζιάρας είναι ερευνητής στο Peace Research Institute Oslo Cyprus Center και συνιδρυτής της Γεωπολιτικής Κύπρου. Ο Harchaoui είναι ανώτερος συνεργάτης στο Global Initiative Against Transnational Organized Crime, ένα ινστιτούτο με έδρα την Ελβετία.
Στην εξωτερική πολιτική, η Άγκυρα επιδιώκει να γίνει μια μεγάλη δύναμη όπου είναι δυνατόν στην περιοχή, επενδύοντας σε στρατιωτικό εξοπλισμό, με σκοπό την τροποποίηση της γεωπολιτικής κατάστασης προς όφελός της, ανέφεραν.
Το παγκόσμιο σκεπτικό του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δείχνει ότι μια διαμάχη για το έδαφος στη Μεσόγειο με τους γείτονες Κύπρο και Ελλάδα, η οποία ξέσπασε πέρυσι, δεν αφορά μόνο τους πόρους φυσικού αερίου, αλλά ένα αρχαίο ζήτημα κυριαρχίας, ανέφεραν οι Τζιάρας και Χαρχάουι. Η πολιτική του αγκαλιάζει παλιές και νέες γεωπολιτικές φιλοδοξίες, ανέφεραν.
«Η υλική αύξηση έχει παρακινήσει τον επεκτατισμό της Τουρκίας, αλλά ζωντανεύει επίσης από την ταυτότητα και την ιδεολογία», ανέφεραν οι Τζιάρας και Χαρχάουι.
«Η Τουρκία είναι πλέον ένα ρεβιζιονιστικό κράτος: ξεκινά στρατιωτικές επεμβάσεις και επιδιώκει να ελέγξει ξένα εδάφη, όπως στη Συρία και το Ιράκ. αμφισβητεί τα χερσαία σύνορα και τα θαλάσσια σύνορα, όπως και με την Κύπρο και την Ελλάδα · ασχολείται με τη δημογραφική μηχανική και την πολιτική παρέμβαση, όπως στη Συρία και τη Βόρεια Κύπρο. διατηρεί βάσεις στο εξωτερικό, όπως στη Σομαλία και το Κατάρ · και γαλβανίζει εξαρτημένους αντιπροσώπους, όπως στη Λιβύη, τη βόρεια Συρία και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ », δήλωσαν.
Ο Τζιάρας και ο Χαρχάουι ανέφεραν ότι οι υποστηρικτές του σεβαστού ιδρυτή της Τουρκίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, δεν θα είχαν ξεκινήσει ποτέ τέτοιες επικίνδυνες περιπέτειες.
Αντίθετα, «η κεμαλιστική εξωτερική πολιτική στοιχειωνόταν κυρίως από το φόβο της απώλειας – όχι της απόκτησης – κυρίαρχου εδάφους. Ωστόσο, για τον Ερντογάν και τους οπαδούς του, υπάρχουν πάντα περισσότερα που πρέπει να είναι επιθυμητά », είπαν.