“Ολόκληρη η οικογένειά μου έχει αίσθηση του χιούμορ, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε αν ήθελα να το κάνω επάγγελμα;” ανέφερε την απόφασή του να συνεχίσει την υποκριτική.
Μετά από αυτό, μίλησε για την περιπέτειά του στη Μαλαισία, που του προκάλεσε προβλήματα υγείας.
“Δεν ξέρουν τι το δημιούργησε. Είχε τρύπημα. Όλα τα κόπρανα βγήκαν, όλα τα όργανα μολύνθηκαν, πήρα σηψαιμία. Οκτώ στους δέκα πεθαίνουν, τον έσωσα, δεν ξέρω ποιος είναι ο άλλος.
Έχω ακόμα προβλήματα με την κίνηση, την όραση, την ισορροπία, όλα όσα έχω և τα ενδιαφέροντα. Ήμουν στη Μαλαισία και στη συνέχεια όλη μου η οικογένεια ήρθε στη Μαλαισία. Ονειρευόμουν τι συνέβαινε γύρω μου, άκουσα ασυνείδητα τα πάντα.
Έτσι όταν ξύπνησα, ήξερα πού ήμουν և τι συνέβη, αλλά δεν ήξερα τον δρόμο μπροστά μου, θα μπορούσε να με βοηθήσει…
Από τότε που επέστρεψα στην Ελλάδα, με πήρε ακόμη περισσότερο όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι απλό γιατί δεν βλέπω από κοντά, have πρέπει να πεις στο πιάτο όπου βρίσκεται το κοτόπουλο և όπου βρίσκονται οι πατάτες ή να βρεις πού είναι το στόμα. μου:
Κάποιος πρέπει να είναι δίπλα μου, γιατί έχω επίσης πρόβλημα με την ισορροπία. Κάνω λογοθεραπεία, φυσιοθεραπεία, εργασιακή θεραπεία, το λιώνω στη θεραπεία.
Είμαι ένα άτομο που μπορεί να κάθεται στις πιτζάμες μου όλη μέρα και να μην κάνει τίποτα. “Όταν έχω μια αναπηρία, είδα μια ευκαιρία να σκοντάψω, δεν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να κάνω τόσες πολλές θεραπείες, έπρεπε να εκπαιδεύσω τόσο πολύ”, είπε.
Ωστόσο, αργότερα παραδέχτηκε ότι είχε κάποιες αμφιβολίες για το αν το κοινό θα μπορούσε να αποδεχθεί τη μοναδικότητά του.
«Φοβόμουν, γιατί μπορώ να κάνω τη δουλειά μου καθισμένος, χωρίς να το βλέπω, αλλά δυσκολεύομαι χωρίς να μιλήσω. Με συγκινεί πολύ η αγάπη που έλαβαν οι άνθρωποι και η αποδοχή τους. Αισθάνομαι ότι έχουν γίνει μέρος της πορείας μου για ανάκαμψη. “Η ομιλία μου έχει βελτιωθεί πολύ, η όρασή μου, λίγο ισορροπία, μπορώ να είμαι μόνος για περισσότερο χρόνο.” Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν στη ζωή “, είπε.
Η Κατερίνα Βράνα μίλησε ακόμη και για το τι την εμποδίζει στη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντί της. «Στο δρόμο με βλέπουν να προσπαθώ να περπατήσω, διασχίζουν το στυλ ενός« φτωχού κοριτσιού ». Τι σταυρώνεις, Μαρία; Εγώ έζησα. “Είμαι χαρούμενος γιατί μπορώ να κάνω την αγαπημένη μου δουλειά. Αν μου άρεσε να είμαι υπεύθυνο αυτοκίνητο, θα είχαμε πρόβλημα.”
Όσο για το παρελθόν μας, τον κοραναϊό, είπε. “Δεν θέλω να ακούσω άλλα αστεία σχετικά με την επιδημία, το κλείδωμα ή την καθυστερημένη παράδοση. Δεν με νοιάζει καθόλου, το ζω. Ήμουν πολύ προσεκτικός γιατί οι γιατροί μου με κάλεσαν επειδή δεν θέλω να πεθάνω από τον κοροναϊό. Θα εκνευριστώ, θα μου βάλουν ταφόπλακα. “Πέθανε με οργή.” Έχω περάσει τόσο πολύ και έπαθα τη γρίπη; “