Πριν από μια δεκαετία, η Τουρκία συνόψισε την εξωτερική πολιτική της ως «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες». Σήμερα, η εξωτερική της πολιτική είναι γεμάτη προβλήματα.
Αυτή η αλλαγή βασίζεται στην επιθυμία του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για την Τουρκία να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή και στρατηγική προβολή. Το σχέδιο είναι πολύπλευρο, ένα μέρος του είναι ότι η Άγκυρα θα λυγίσει τους μυς της κατά την άσκηση των ισχυρισμών της για οικονομικά συμφέροντα.
Τα τελευταία χρόνια, η πιο σημαντική εκδήλωση αυτού ήταν η επιδίωξη μεριδίων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο – που το έθεσαν σε πορεία σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πορεία αυτής της διαμάχης δείχνει ότι η Ευρώπη βρίσκεται στο πίσω μέρος, προσφέροντας ενδείξεις μελλοντικής δράσης.
Η Τουρκία ισχυρίζεται ότι επειδή έχει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Ανατολική Μεσόγειο, η κυριαρχία της και η μελλοντική εκμετάλλευση υποθαλάσσιων πόρων δεν πρέπει να περιορίζονται στον Κόλπο της Αττάλειας. Το πρόβλημα είναι, ενώ η μεγάλη ακτογραμμή της δεν αμφισβητείται, η ακτογραμμή δεν βρίσκεται πολύ μακριά από αυτήν των άλλων κρατών.
Ανεξάρτητα από ερωτήσεις σχετικά με το μέγεθος της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης της, η Τουρκία διεξάγει εξερευνητικές δραστηριότητες σε περιοχές που συνορεύουν με την Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτό έχει προσελκύσει την οργή της Αθήνας και της Λευκωσίας, προσελκύοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι μακροπρόθεσμες προθέσεις της Άγκυρας – τουλάχιστον όσον αφορά το υποθαλάσσιο φυσικό αέριο – στην πραγματικότητα μπορεί τελικά να είναι να τραβήξουν τα παράκτια κράτη στην κοινή εκμετάλλευση των πόρων. Η ανάπτυξη πεδίων φυσικού αερίου και η κατασκευή υποδομής εξαγωγής είναι πολύ δαπανηρή. Τελικά, ένα τέτοιο σχέδιο έχει νόημα και υπάρχουν προηγούμενα στην περιοχή που αφορούν το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Κύπρο.
Η Τουρκία, στην πραγματικότητα, έχει δώσει περιστασιακά μηνύματα τέτοιας πρόθεσης. Ωστόσο, η Αθήνα αρνήθηκε μέχρι στιγμής να μελετήσει τις συνομιλίες, εκτός εάν η Άγκυρα κηρύξει μορατόριουμ για εξερευνήσεις. Και από την πλευρά της, η Τουρκία επέμεινε ότι δεν πρέπει να υπάρχει προϋπόθεση για την έναρξη συνομιλιών.
Και έτσι οδηγούμαστε στην τρέχουσα κατάσταση στην οποία οι δραστηριότητες γεώτρησης και σεισμικής έρευνας της Τουρκίας οδήγησαν σε εκκλήσεις κυρώσεων στην ΕΕ. Η Ελλάδα, η Κύπρος και η Γαλλία θέλουν σκληρά μέτρα εναντίον της Τουρκίας.
Φοβούμενος ότι οι κυρώσεις θα ήταν καταστροφικές για την οικονομία της – ήδη επιδεινωμένη ως αποτέλεσμα της υψηλής ανεργίας, του υψηλού χρέους και της απότομης υποτίμησης του νομίσματος – η Τουρκία έχει δείξει προθυμία για συνεργασία. Πρόσφατα, επέστρεψε το σεισμικό ερευνητικό σκάφος του Ορουκ Ρις στο λιμάνι.
Έτσι, μέχρι τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ τον Δεκέμβριο, αυτή η φαινομενική χαλάρωση της στάσης και η διαφωνία μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ σχετικά με τον τρόπο εναντίον της Τουρκίας, επέτρεψαν στην Άγκυρα να αποφύγει τη σφαίρα. Το μπλοκ ανέβαλε τη δυνατότητα νέων κυρώσεων μέχρι τον Μάρτιο.
Στην ουσία, επέλεξε να περιμένει και να δει πώς η εισερχόμενη αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Τζο Μπάιντεν θα μπορούσε να αποφασίσει να ενεργήσει σε μια σειρά από άλλα ζητήματα που αφορούν την Τουρκία, συμπεριλαμβανομένης της αμφισβητούμενης αγοράς του ρωσικού πυραυλικού συστήματος άμυνας S-400. (Αμφιλεγόμενος, επειδή η Τουρκία είναι τελικά μέλος του Οργανισμού Συνθήκης του Βόρειου Ατλαντικού.)
Ωστόσο, ενώ μια συγκεκριμένη «χημεία» μεταξύ του Ερντογάν και του Ντόναλντ Τραμπ επέτρεψε στην Άγκυρα να δραπετεύσει από τα σκληρά μέτρα των ΗΠΑ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, το πρόσφατα εγκεκριμένο αμερικανικό νομοσχέδιο για τις αμυντικές δαπάνες περιλαμβάνει γλώσσα που υποχρεώνει τις ΗΠΑ να επιβάλουν κυρώσεις για το S-400. Υπάρχει, επιπλέον, μεγάλη πιθανότητα ο Μπάιντεν να ακολουθήσει ακόμη πιο σκληρή γραμμή με την Τουρκία.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι η Τουρκία θα πρέπει να περιμένει να μπλοκάρει περισσότερο. Αλλά αντί να υποχωρεί, διπλασιάζεται, αν και προσεκτικά.
Στις 21 Δεκεμβρίου, ο τουρκικός στρατός ξεκίνησε ναυτικές ασκήσεις – με το όνομα Tiger’s Claw – στη Μεσόγειο. Την επόμενη μέρα, η Τουρκία εξέδωσε συμβουλευτική υπηρεσία ναυτιλίας, που ονομάζεται Navtex, για τους επόμενους έξι μήνες που περιλαμβάνει την αναμενόμενη τοποθεσία και δραστηριότητα του Ορουκ Ρις.
Ένα Navtex μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προειδοποιήσει την αποστολή από μια συγκεκριμένη περιοχή της θάλασσας, μια σιωπηρή αξίωση κυριαρχίας. Σε αυτήν την περίπτωση, ωστόσο, το Ορουκ Ρις θα πραγματοποιήσει σεισμικές δοκιμές σε αδιαμφισβήτητες τουρκικές περιοχές του Κόλπου της Αττάλειας.
Φυσικά, η Ελλάδα μπορεί ακόμη να επιλέξει να κλιμακωθεί εκδίδοντας το δικό της Navtex. Σε αυτήν την περίπτωση, η Τουρκία σίγουρα θα ανταποκριθεί. Αυτό θα ήταν δημοφιλές στην εγχώρια αγορά, δεδομένης της καλλιέργειας του Ερντογάν για την εθνικιστική πολιτική τα τελευταία χρόνια.
Οι τουρκικοί εμπειρογνώμονες πολιτικής πιστεύουν επίσης ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους διαρθρωτικούς περιορισμούς της ΕΕ προς όφελός τους. Η απαίτηση ομοφωνίας στις αποφάσεις της ΕΕ δεν είναι εύκολη υπόθεση σε ένα σύνολο 27 χωρών με μια σειρά συμφερόντων. Η τουρκική στρατηγική θα περιλαμβάνει την επένδυση χρόνου και την προσπάθεια εισαγωγής αποκλίσεων στα κράτη μέλη της ΕΕ σε οποιοδήποτε θέμα στο οποίο η Τουρκία έχει συμφέρον.
Η Άγκυρα μπορεί επίσης να παίξει το προσφυγικό φύλλο. Στο πλαίσιο συμφωνίας με την ΕΕ, η Τουρκία φιλοξενεί περισσότερους από 3,5 εκατομμύρια μετανάστες. Θα μπορούσε να απομακρύνει τυχόν εμπόδια στις προσπάθειές τους να περάσουν στην Ευρώπη, απελευθερώνοντας έτσι ένα κύμα μεταναστών που κατευθύνονταν προς τα σύνορα των κρατών της ΕΕ.
Ταυτόχρονα, η Τουρκία, όπως και η Ρωσία, συνεχίζει να εντάσσεται στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, από τη Συρία έως τη Λιβύη. Η ΕΕ πρέπει να είναι απρόθυμη για οποιαδήποτε πρωτοβουλία που θα μπορούσε να ενθαρρύνει στενότερους δεσμούς μεταξύ της Άγκυρας και της Μόσχας, οι οποίες θα δημιουργούσαν κινδύνους για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Οι Βρυξέλλες μπορεί να ελπίζουν ότι μια κυβέρνηση Μπάιντεν θα περιορίσει την ικανότητα της Τουρκίας να δράσει. Όμως, η Ουάσινγκτον του Μπάιντεν αντιμετωπίζει μια σειρά θεμάτων εξωτερικής πολιτικής που απαιτούν επείγουσα προσοχή, για να μην πούμε τίποτα για το σωρό των εσωτερικών προβλημάτων και την πανδημία Covid-19.
Αντ ‘αυτού, η Τουρκία και η ΕΕ θα κέρδιζαν καλύτερα εξετάζοντας πώς θα μπορούσαν να ευθυγραμμίσουν καλύτερα τα συμφέροντά τους. Και οι δύο χρειάζονται εποικοδομητικό διάλογο, διαφορετικά οι πολλές τρέχουσες αποκλίσεις τους απειλούν να τις απομακρύνουν ακόμη περισσότερο. Και αυτό θα ήταν προς όφελος κανενός.
Αυτό το άρθρο παρέχεται από Γραφείο Syndication, που κατέχει πνευματικά δικαιώματα.