Η κανονικοποίηση είναι στον αέρα. Τις τελευταίες εβδομάδες ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ανακοίνωσε όχι μόνο ότι θα ήθελε να έχει καλύτερες σχέσεις με το Ισραήλ, αλλά ότι συνεργάζεται με τη Γαλλία σε έναν οδικό χάρτη για την ομαλοποίηση των δεσμών μεταξύ τους.
Δυστυχώς, καμία δήλωση δεν μπορεί να ληφθεί στην ονομαστική της αξία. Δεδομένου ότι ο Ερντογάν έχει από καιρό αποδείξει ότι είναι οι πολιτικές του προτεραιότητες, και οι δύο πρέπει να θεωρηθούν ως μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής που έχει σχεδιαστεί για να ενισχύσει τη στάση της Τουρκίας με τον επερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, και για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη συνεργασία του Ισραήλ με τον αραβικό κόσμο και να εξασθενήσει τους δεσμούς της με Ελλάδα και Κύπρος.
Όσον αφορά τη γαλλική πρωτοβουλία, η Γαλλία και η Τουρκία διαφωνούν, διπλωματικά, εδώ και πολύ καιρό – ακόμη και πριν ο Ερντογάν δεν καταδίκασε τη δολοφονική ισλαμική επίθεση στο σατιρικό περιοδικό της Γαλλίας, Τσάρλι Χέμπντο, το 2015. Οι σχέσεις σίγουρα δεν βελτιώθηκαν τον Οκτώβριο του 2020, όταν Τσάρλι Χέμπντο εκτύπωσε ένα καρτούν στο μπροστινό του εξώφυλλο που χλευάζει τον ίδιο τον Ερντογάν, προκαλώντας μια οργισμένη απάντηση από την Άγκυρα.
Η Γαλλία αντιτάχθηκε σταθερά στις επιθετικές πολιτικές της Τουρκίας. Καταδίκασε έντονα την επίθεση της Τουρκίας το 2019 στη βορειοανατολική Συρία ενάντια στους Σύριους Κούρδους και την κατάσχεση εδάφους, αντιτάχθηκε στις πιο πρόσφατες επιδρομές της Τουρκίας στη Λιβύη και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και οδήγησε σε ώθηση για κυρώσεις της ΕΕ στην Τουρκία για παράνομη εξερεύνηση φυσικού αερίου και πετρελαίου Τα νερά της Κύπρου.
Στις 7 Ιανουαρίου 2021, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Καβούσογλου είπε: «Η Τουρκία δεν είναι κατηγορηματικά εναντίον της Γαλλίας, αλλά η Γαλλία ήταν κατηγορηματικά εναντίον της Τουρκίας από την επιχείρηση Ειρήνη Άνοιξη (εισβολή της Τουρκίας σε κουρδικό έδαφος στη Συρία)».
Αλλά συνέχισε να λέει ότι είχε μια πολύ εποικοδομητική τηλεφωνική συνομιλία με τον Γάλλο ομόλογό του, Jean-Yves Le Drian, “και συμφωνήσαμε ότι πρέπει να εργαστούμε σε έναν χάρτη πορείας για την ομαλοποίηση των σχέσεων.”
Την παραμονή της αμερικανικής προεδρίας του Τζο Μπάιντεν, ο Ερντογάν ίσως υπολόγισε ότι δεν ήταν προς το συμφέρον της Τουρκίας να βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με σύμμαχο του ΝΑΤΟ, ενώ σίγουρα θα ταίριαζε στο βιβλίο του για να εξουδετερώσει έναν επίμονο αντίπαλο εντός της ΕΕ. Εάν θα ήταν διατεθειμένος να μετριάσει τη θέση του σε οποιοδήποτε από τα θέματα στα οποία αντιτίθεται η Γαλλία.
Η δοκιμαστική προσφορά του Ερντογάν στο Ισραήλ για ένα κλαδί ελιάς στερείται εξίσου πεποίθηση.
Τα τελευταία χρόνια ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία για να εκτοξεύσει προσβολές, καταδικάσεις και τρομερές προειδοποιήσεις στο Ισραήλ. Όταν το Ισραήλ κατηγόρησε την Τουρκία ότι έδωσε διαβατήρια σε δώδεκα μέλη της Χαμάς τον Αύγουστο του 2020, η Τουρκία υποστήριξε ότι η Χαμάς είναι ένα νόμιμο πολιτικό κίνημα που εκλέχθηκε δημοκρατικά. Παράλειψε οποιαδήποτε αναφορά για την αιματηρή της Χαμάς Επανάσταση που ανάγκασε την Παλαιστινιακή Αρχή από τη Γάζα το 2007 και εγκατέστησε ένα καθεστώς που προχώρησε σε βροχή χιλιάδων πυραύλων αδιάκριτα στους πολίτες Ισραηλινούς και τις οικογένειές τους.
Αγνοώντας το γεγονός ότι το Ισραήλ βρέθηκε στην κατοχή τεράστιων εκτάσεων εδάφους το 1967, έχοντας αμυνθεί ενάντια στους συνδυασμένους στρατούς της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Συρίας, ο Ερντογάν κατηγορεί συνεχώς το Ισραήλ για κατάσχεση και κατάληψη παλαιστινιακής γης. Φαίνεται να αγνοεί το παλιό ρητό: «Όσοι βρίσκονται σε θερμοκήπια δεν πρέπει να ρίχνουν πέτρες». Το 1974 η Τουρκία εισέβαλε στη βόρεια Κύπρο, κατέλαβε σχεδόν το 40 τοις εκατό του νησιού και ίδρυσε την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου – μια οντότητα που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν διεθνή οργανισμό και από άλλη χώρα εκτός από την ίδια την Τουρκία.
Η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) και δεν αναγνωρίζει την κυβέρνηση της Κύπρου ή τις συμφωνίες θαλάσσιων συνόρων με την Αίγυπτο, το Ισραήλ ή τον Λίβανο. Καθοδηγούμενη από μια παράξενη λογική, η Τουρκία, αφού κατέλαβε και κατέλαβε τη βόρεια Κύπρο, διεκδικεί τώρα ένα μερίδιο στην τεράστια μπονάζα πετρελαίου και υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) που εμφανίστηκε απροσδόκητα στα παράλια της μη αναγνωρισμένης Δημοκρατίας της. Κατά συνέπεια, η Τουρκία γεμίζει εδώ και μερικά χρόνια σε ύδατα που αναγνωρίζονται διεθνώς ως μέρος της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου (ΑΟΖ). Η Τουρκία, φυσικά, έχει μεσογειακή ακτή, αλλά εκτείνεται βόρεια της Κύπρου, ενώ τα αποθέματα φυσικού αερίου βρίσκονται στο λεγόμενο Τρίγωνο Ενέργειας νότια και ανατολικά του νησιού.
Η συμφωνία αγωγών μεταξύ Ελλάδας, Ισραήλ και Κύπρου είναι ο λανθασμένος Ερντογάν. Κάποτε υπήρχε συζήτηση για έναν ισραηλινό-τουρκικό αγωγό για τη μεταφορά ΥΦΑ στην Ευρώπη. Αυτό έπεσε στο δρόμο κατά τη διάρκεια της βραχώδους σχέσης που υποκίνησε ο Ερντογάν, αλλά προσκολλάται στην ελπίδα να γίνει αγωγός φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Η ναυτιλιακή συμφωνία που συμφώνησε η Τουρκία με την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ κυβέρνηση της Λιβύης τον Νοέμβριο θα έβλεπε τις δύο χώρες να καταρτίσουν μια κοινή Τουρκική-Λιβυκή ΑΟΖ σε όλη τη Μεσόγειο. Αυτή η συμφωνία, καθώς και η συζήτηση του Ερντογάν για συμφιλίωση με το Ισραήλ, στοχεύει να διαταράξει ή να υπονομεύσει την τριμερή εταιρική σχέση του Ισραήλ με την Ελλάδα και την Κύπρο.
Σε μια προσπάθεια να βρει καλή σχέση με τον επερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ο Ερντογάν μόλις διόρισε τον Ουφούκ Ουλούτας ως πρεσβευτή στο Ισραήλ. Υποστηρίζοντας έντονα την παλαιστινιακή υπόθεση, ο Ουλούτος έχει αποστείλει στο Ισραήλ να μιλήσει ειρήνη «με διχαλωτή γλώσσα». Αναμφίβολα, θα κάνει ό, τι μπορεί για να αντιμετωπίσει την πραγματική ομαλοποίηση που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ του Ισραήλ και του αραβικού κόσμου – μια διαδικασία που, ακόμη και τώρα, αρχίζει να δείχνει θετικά αποτελέσματα για όλους τους εμπλεκόμενους.
Τον Νοέμβριο του 2020 το περιοδικό Al-Monitor ανέφεραν ότι οι εξελίξεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό αναγκάζουν τον Ερντογάν να αναζητήσει νέους τρόπους για να απελευθερώσει την Τουρκία από την οικονομική της χαρά και την πολιτική απομόνωση στη Δύση. Άρχισε να θεσπίζει χρηματοοικονομικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και έχει ανακοινώσει ότι η διοίκησή του εργάζεται πάνω σε ένα νέο «σχέδιο δράσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα» προκειμένου, όπως το έθεσε, να συμβαδίζει περισσότερο με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες του σημερινού κόσμου. Η ομαλοποίησή του μπορεί να είναι μέρος της νέας στρατηγικής του, αλλά υπό το φως των προηγούμενων ενεργειών του και των σημερινών στάσεών του στην παγκόσμια σκηνή, δεν μπορεί να εκπλαγεί αν τα κίνητρά του αντιμετωπίζονται γενικά από τον κόσμο με υποψία, αν όχι εντελώς δυσπιστία.