“Τίποτα δεν συγχωρεί, τίποτα δεν σβήνει την ασχήμια των πολιτικοποιημένων”, τονίζει ο ηθοποιός μετά το σωρό των καταγγελιών
“Τίποτα δεν συγχωρεί, τίποτα δεν σβήνει την ασχήμια αυτών που έχουν πολιτικοποιηθεί υπό την ψευδαίσθηση ότι έχουν προνόμιο, μια ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος τους ανήκει σε αυτούς, όπως οποιοδήποτε ανθρώπινο ή άλλο πλάσμα που έχει συμβεί στο δρόμο τους”, είπε: άλλα πράγματα.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ.
Η πλήρης ανάρτηση του ηθοποιού: “Το πλυντήριο χτυπά ξανά σκληρά στις αντεπιθέσεις της αυτοκρατορίας
Ο Γεωργουσόπουλος θυμάται τους ρομαντικούς χρόνους όταν ταύροι ταπεινώθηκαν από ψεύτικους ηθοποιούς, τις παλιές καλές μέρες όταν ο βιασμός δεν ήταν ανώνυμος …
Χριστός Α. Ο Ομηνίδης ανησυχεί τώρα ότι ξαφνικά γινόμαστε ζούγκλα επειδή μερικοί άνθρωποι καταδικάζουν τις προσβολές που έκαναν οι ταλαντούχοι. [και μη ταλαντούχοι]Μπερδεύει το κουτσομπολιό με βασανιστήρια. Θα έλεγα ότι είχε χαθεί αν δεν ήξερα τόσο πολύ [δα] το νέον το έχει.
Οι επάνω όροφοι των καναλιών Als εισβάλλουν στην περιοχή που ήταν καλυμμένη πριν από τα υπόγεια. [τους] φθηνή ψυχαγωγία. [Σε κάποιες περιπτώσεις με αξιοθαύμαστη ανθρωπιά, τα υπόγεια]
Μην φοβάστε, μιλάτε
Μιλάτε όπου νομίζετε ότι θα βρείτε ανοιχτή αυτιά, ψυχική υποστήριξη
Μιλάτε για τα διαθέσιμα μέσα
Μιλήστε τώρα ή αύριο ή όταν νομίζετε ότι μπορείτε να ανεχθείτε να μιλάτε
Μιλήστε με τα συνδικάτα σας և ενώστε τα [το ΣΕΗ φαίνεται σα να βγήκε επιτέλους από το λήθαργο δεκαετιών],
Θα υπάρξει θόρυβος, κοκοφωνία, κουτσομπολιό και κουτσομπολιό και κακές στιγμές
Θα υπάρξει γάγγραινα πολιτικής εκμετάλλευσης, ασχήμια κατάποσης καμήλας όταν κάποιος «δικός μας» τραυματιστεί
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από αυτό που έκανε μερικές φορές σε ευάλωτα άτομα
Τίποτα δεν συγχωρεί, τίποτα δεν σβήνει την ασχήμια εκείνων που κυβερνούσαν υπό την ψευδαίσθηση ότι έχουν προνόμιο, την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος τους ανήκει, όπως έκανε σε οποιονδήποτε άνθρωπο ή άλλο ον που συνέβη σε αυτούς.
Ο νόμος είναι ο νόμος και η κοινωνία είναι η κοινωνία. Το πρώτο υπάρχει για την παρακολούθηση και ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ των μελών του τελευταίου.
Το καταστατικό των περιορισμών είναι ένα δίκαιο μέτρο, αλλά υπάρχει μια ηθική παραμέληση που διατηρεί η κοινωνία για εκείνους που είτε κατά λάθος είτε αποφεύγουν την τιμωρία των θυμάτων είτε από φόβο.
“Άκου με, ήταν πάντα αντίθετα πολλοί”, έγραψε