“Μου κακοποιήθηκε, με πέταξε έξω από το σχολείο γιατί δεν …” Δημοσιογράφος Κύπρος

“Όπου κοιτάζετε σήμερα, η παλίρροια του προστατευτισμού αισθάνεται ρέει. Για εμάς, επειδή είμαστε πιο αναγνωρίσιμοι, τουλάχιστον σε ποσοστά, οι άνθρωποι γνωρίζουν όταν μιλούν για κάποιον ότι έχουν κάνει κάτι, ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος. Αυτό δεν σημαίνει ότι ολόκληρη η περιοχή είναι έτσι. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός, ο σεβασμός κερδίζεται, δεν δίνεται σε κανέναν և χωρίς λόγο … Και τώρα υπάρχουν κορίτσια που γνωρίζουμε ότι φορούσαν κάτι αλλά δεν θέλουν να βγουν և να το πούμε. Θα έχουν λόγο. Ευχαριστώ πολύ τη Σοφία Μπεκατόρου, που άνοιξε τη μεγάλη πόρτα, και στη συνέχεια στο πίσω μέρος, που άνοιξε τα παράθυρα για να αφήσει το φως, τελικά να απαλλαγεί από το υπάρχον καλούπι.

Το μυαλό τους είναι άρρωστο αλλά πονηρό. Αν δουν ότι εκτίθενται, θα σταματήσουν. Εάν πιστεύουν ότι έχουν λιγότερες πιθανότητες να ανακαλυφθούν και να είναι πιο επιτυχημένοι, θα το διαδώσουν πιο εύκολα. Πολλές φορές όταν τα παιδιά αυτής της ηλικίας συμβαίνουν σε αυτά σε νεαρή ηλικία, είναι πολύ δύσκολο να διακρίνουν τα όρια. Όταν τελείωσα το σχολείο πολύ σκληρά, σκέφτηκα ότι ο καθαρισμός της σκηνής ήταν μέρος των ευθυνών του μαθητή. Όχι, αυτό δεν συνέβη. Όταν πήγα στη δουλειά, είπαν ότι έπρεπε να καθαρίσουμε τη σκηνή, νόμιζα ότι θα το έκανα. Ήμουν υπό πίεση στο σχολείο. Με εκφοβίστηκαν, νόμιζα ότι ήταν έτσι. Το έφτιαξα, αλλά εξασφάλισα τα μαλλιά μου με λευκή τούφα. Ένα καλοκαίρι, ο Λαζάνης με έδιωξε από το σχολείο γιατί νόμιζα ότι δεν έκανα τίποτα για το θέατρο. Μου βασανίστηκαν για ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Είναι αυτά τα είδη για ένα 19χρονο κορίτσι; Αλλά έτσι έμαθα.

Το θέατρο θέλει θυσίες, αλλά δεν θα πεθάνουμε για το θέατρο. Πρέπει να εγκαταλείψουν τον τόπο για πολλά χρόνια, αλλά δεν τους πειράζει. Δεν θέλω την κόρη μου, γιατί ξέρω ότι βρίσκεται σε τέτοιο μέρος, ή σε οποιοδήποτε άλλο κοριτσάκι. Κανένα νεογέννητο αγόρι δεν θα υποφέρει. Δεν θέλω να περάσει ένα παιδί από αυτό. Πηγαίνετε σπίτι, ζητήστε βοήθεια, τελειώσαμε. Πολλοί ζητούν προστασία, γιατί; Γιατί δεν προστατεύονταν προηγουμένως για την οικογένειά τους;

Ούτε να ακούσω συγγνώμη. Ζητώ συγνώμη για αυτό που έκανα. Κανείς δεν έκλεισε το μωρό στο αποδυτήριο. Τι είναι μια συγγνώμη; Όταν μετανιώνω για αυτό που έκανα, όχι όταν φοβόμουν γιατί ήμουν εκτεθειμένος. Μια άλλη συγγνώμη, μια άλλη πιτυρίδα. Τι δικαίωμα έχετε να παίξετε με την ανθρώπινη ψυχή; Πώς το κάνεις αυτό; Πηγαίνετε και λύστε το, μην πάρετε το λαιμό των παιδιών. “