Του Τζον Σολωμού
Λευκωσία [Cyprus]4 Ιανουαρίου (ANI): Στις 29 Δεκεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη, ένας άντρας με την ονομασία Kemal Delbe έβαλε φωτιά στην πρώην φίλη του, Aylin Sozer, λέκτορα στο πανεπιστήμιο Aydin της Κωνσταντινούπολης, ρίχνοντας πάνω της ένα εύφλεκτο υγρό. Ο δολοφόνος της δραπέτευσε από τους γείτονες του Σόζερ όταν κρατήθηκε από την αστυνομία.
Η υπόθεσή της είναι ενδεικτική του σοβαρού προβλήματος της αυτοκτονίας στην Τουρκία, την οποία πρόσφατα προσπάθησε να υποτιμήσει ο ισλαμιστής υπουργός Εσωτερικών Suleyman Soylu λέγοντας ότι οι δολοφονίες γυναικών στη χώρα του είναι υπερβολικές και ότι το 2020 υπήρχαν μόνο 234 γυναίκες που σκοτώθηκαν στην Τουρκία και όχι 353 ως τεκμηριωμένο φυλετικό φύλο “Counter Monument”.
Η γυναικοκτονία ορίζεται από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, θέτοντας το ερώτημα “Εάν το θύμα ήταν άντρας, θα μπορούσε να σκοτωθεί;” Εάν η απάντηση είναι όχι, είναι γυναικεία. Αυτό που προκαλεί ανησυχία είναι ότι η πατριαρχική τουρκική κοινωνία και τόσο ο δεξιός όσο και ο αριστερός τύπος θεωρούν τη βία κατά των γυναικών ως κάτι αποδεκτό, που συχνά δικαιολογεί τη δολοφονία γυναικών ως «θέμα τιμής» ή «εγκλήματα πάθους».
Την ίδια ημέρα, δηλαδή στις 29 Δεκεμβρίου, εκτός από τον Aylin Sozer, τρεις άλλες γυναίκες σκοτώθηκαν. Ήταν η Selda Tas, ο Vesile Donmez και η Betul Tugluk. Όπως επισημαίνει το Counter Monument, “ακόμη και πριν από την ανάπαυση των γυναικών, οι σφαγμένες γυναίκες μετατρέπονται σε στόχους στον Τύπο. Οι σφαγμένες γυναίκες παρουσιάζονται ως ένοχες. Ακόμη και μετά το θάνατό τους, οι γυναίκες αναγκάζονται να αποδείξουν ότι δεν τους άξιζαν. να πεθάνει. Συζητείται αν το άξιζαν ή όχι. ”
Τον περασμένο Νοέμβριο, μια ομάδα δικαιωμάτων των γυναικών με την ονομασία «Θέλουμε να ζήσουμε την πρωτοβουλία» υπέβαλε στο τουρκικό κοινοβούλιο 600.000 υπογραφές που συνέλεξαν απαιτώντας από τις τουρκικές αρχές να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους για τον τερματισμό της βίας κατά των γυναικών και να συμμορφωθούν με τη σχετική Ευρωπαϊκή Σύμβαση και τον Τουρκικό νόμο αριθ. την οικογένεια και την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών. Η Πρωτοβουλία αναφέρει: «Γνωρίζουμε ότι οι γυναικείες αυτοκτονίες και οι βιασμοί αυξάνονται καθώς η ανδρική δικαιοσύνη εκδίδει περισσότερες αποφάσεις που απονέμουν τους δολοφόνους με ατιμωρησία και τιμωρούνται οι γυναίκες που ενεργούν σε αυτοάμυνα».
Σύμφωνα με τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό του Σιάτλ, το Borgen Project Femicide στην Τουρκία βρίσκεται σε άνοδο.
“Η τουρκική κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι δεν τηρεί αρχεία βίας κατά των γυναικών, αλλά η τουρκική φεμινιστική ομάδα” Θα σταματήσουμε τη γυναικοκτονία “ανέφερε ότι 474 γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Τουρκία το 2019, κυρίως στα χέρια συγγενών ή συντρόφων. Αυτοί οι αριθμοί αναμένονται να ανεβεί στα ύψη το 2020 λόγω κλειδώματος του ιού coronavirus …. Οι ανθρωποκτονίες που βασίζονται στο φύλο και οι οικιακές ανθρωποκτονίες αναφέρονται συχνά ως «δολοφονίες τιμής».
Τα γυναικεία αισθήματα είναι βαθιά ριζωμένα στον τουρκικό πολιτισμό. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας και άλλα μέλη της τουρκικής κυβέρνησης έχουν κάνει πολλά σχόλια που υποβαθμίζουν δημόσια τις γυναίκες. Η συνήθης ρητορική είναι ότι οι γυναίκες δεν είναι ίσες με τους άνδρες και ότι οι γυναίκες χωρίς παιδιά είναι ανεπαρκείς. Μέλη της τουρκικής κυβέρνησης έχουν επίσης ενθαρρύνει δημόσια τη λεκτική παρενόχληση των γυναικών που φορούν σορτς. Ο πρώην αντιπρόεδρος της χώρας, Μεχμέτ Σίμσεκ, κατηγόρησε το αυξανόμενο ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες που αναζητούν εργασία. Ο πρώην δήμαρχος της Άγκυρας, δήλωσε ότι οι γυναίκες που πέφτουν θύματα βιασμού πρέπει να πεθάνουν πριν από την έκτρωση. “
Πολλές γυναίκες στην Τουρκία, ειδικά στο δυτικό τμήμα της χώρας, έχουν διοργανώσει διαμαρτυρίες για αυτήν τη φρικτή κατάσταση και απαιτούν προστασία από το κράτος από τις δολοφονίες και τις ταπεινωτικές δηλώσεις πολιτικών κομμάτων και κυβερνητικών αξιωματούχων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η Αστυνομία συλλαμβάνει διαδηλωτές και χρησιμοποιεί δυσανάλογη δύναμη για να τους διαλύσει. Ορισμένοι διαδηλωτές κρατούνται παράνομα, ξυλοκοπούνται και κακοποιούνται.
Είναι ειρωνικό ότι το 2011, η Τουρκία έγινε η πρώτη χώρα που υιοθέτησε τη Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, η οποία ονομάζεται «Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης». Ωστόσο, έκανε πολύ λίγα για να εφαρμόσει οποιαδήποτε από τις διατάξεις της Σύμβασης και πολλοί συντηρητικοί και κυβερνώντες κόμμα AKP πολιτικοί βλέπουν τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης ως «μέσο της Δύσης για να βλάψει την Τουρκία».
Η κυβέρνηση του Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, μαζί με φανατικούς Ισλαμιστές και συντηρητικούς σκέφτονται εάν θα αποσυρθούν από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, υποστηρίζοντας ότι είναι ασυμβίβαστη με τον ηθικό χαρακτήρα της τουρκικής κοινωνίας. Εάν επικρατήσει αυτή η γνώμη, η Τουρκία θα γίνει η πρώτη χώρα που θα υπογράψει και μετά θα αποχωρήσει από τη Συνθήκη. Φυσικά, οι γυναικείες οργανώσεις που απαιτούν ότι το πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών δεν θα παρασυρθεί πλέον κάτω από το χαλί θα αντιδρούσαν έντονα και θα προκαλούσαν μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια σε τέτοια σχέδια.
Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι ο τρόπος με τον οποίο το τουρκικό νομικό σύστημα αντιμετωπίζει περιπτώσεις βίας κατά των γυναικών. Τα δικαστήρια επιτρέπουν στους παραβάτες να λαμβάνουν μειωμένες ποινές εάν εμφανίζουν σημάδια λύπης ή προσπαθούν να βρουν ελαφρυντικές περιστάσεις για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν, ενώ οι δικηγόροι ανδρών, κατά κανόνα, ισχυρίζονται ότι το θύμα προκλήθηκε από το θύμα ή ότι υπερασπίστηκε την τιμή του ή την τιμή της οικογένειάς του.
Η Mina Tumay, ειδική των μέσων ενημέρωσης στο Δίκτυο Ηθικής Δημοσιογραφίας, που εξέτασε τον τρόπο με τον οποίο αναφέρονται τα γυναικεία και βία κατά των γυναικών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Τουρκίας λέει: «Τα μέσα ενημέρωσης που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση και τα αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης είναι και τα δύο ένοχα για ανήθικη αναφορά βίας με βάση το φύλο. μοτίβο εστιασμένων στο θύμα, συγγνώμη για τη δολοφονία, μελοδραματικές μορφές αναφοράς που συχνά αποκαλύπτουν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θύμα και το δευτερεύον κείμενο από τον δράστη, και που αποτυγχάνουν να δώσουν πλαίσιο στα εγκλήματα, ή να δείξουν πώς η γυναικοκτονία είναι η τελευταία πράξη ελέγχου σε σχέση.” (ΕΝΑ I)
Αποποίηση ευθυνών: Οι απόψεις που εκφράζονται στο παραπάνω άρθρο είναι αυτές των συγγραφέων και δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα ούτε αντανακλούν τις απόψεις αυτού του εκδοτικού οίκου. Εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά, ο συγγραφέας γράφει με την προσωπική του ιδιότητα. Δεν προορίζονται και δεν πρέπει να θεωρείται ότι αντιπροσωπεύουν επίσημες ιδέες, στάσεις ή πολιτικές οποιουδήποτε οργανισμού ή ιδρύματος.