Ο Τουρκοκύπριος Esat Mustafa αγωνίζεται για 16 χρόνια για την περιουσία που άφησε στο χωριό Vroişa (Yağmuralan) στην Πάφο. Η αίτησή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ήταν ακόμη ασαφής. Ο Esat Mustafa είπε στο Cyprus Mail για τις εμπειρίες του.
Ο Τουρκοκύπριος Εσατ Μουσταφά, ο οποίος ζει στην Αγγλία, έγραψε για τη νομική του πάλη για την περιουσία που άφησε στο χωριό Vroişa (Yağmuralan) στην Πάφο.
Ο Esat Mustafa, ο οποίος είναι επίσης Πρόεδρος της Ένωσης Vroişa (Yağmuralan), εξήγησε στο άρθρο του με τίτλο “Ο αγώνας για έναν Τουρκοκύπριο για την περιουσία του” που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Cyprus Mail, και εξήγησε πώς και γιατί δεν έλαβε αποτελέσματα από την υπόθεση που άσκησε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αφού οι αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν κατάφεραν να λάβουν αποτελέσματα.
Το άρθρο έχει ως εξής:
Τον Μάρτιο του 1964, μετά από διακοινοτικές συγκρούσεις, η οικογένειά μου και 250 άλλοι Τουρκοκύπριοι αγρότες έφυγαν φοβισμένοι για το πανέμορφο, καταπράσινο χωριό μας Vroisha, στα περίχωρα της περιοχής Tylliria του δάσους Πάφου.
Το χωριό μας καταστράφηκε λίγο μετά την εκκένωση, αλλά παρόλα αυτά ζητήσαμε την επανεγκατάσταση το 1971 μέσω των τουρκοκυπριακών αρχών. Αυτό απορρίφθηκε από την κυβέρνηση το 1972 με το επιχείρημα ότι θα ήταν οικονομικά ανθυγιεινό για τους αγρότες. Η απόρριψη τεκμηριώθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη.
Ως αποτέλεσμα, πολλοί άνθρωποι μετανάστευσαν στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία αναζητώντας μια νέα ζωή.
Τον Μάρτιο του 2004, υπέβαλα αίτηση στο Υπουργείο Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας για να ανακτήσω την κυριότητα της νόμιμης γης μας εκ μέρους της Vroisha Association, μιας συλλογής αγροτών, αλλά αυτό απορρίφθηκε.
Το 2006, το Υπουργείο Εσωτερικών έγραψε και ανακοίνωσε ότι έως ότου επιλυθεί το Κυπριακό, όλες οι τουρκοκυπριακές περιουσίες στο νότο σύμφωνα με τον Κηδεμόνα του Τουρκοκυπριακού Νόμου περί Ιδιοκτησίας δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από εμάς με κανέναν τρόπο. Από αυτό ήταν σαφές ότι δεν υπήρχε εγχώρια θεραπεία για το άμεσο μέλλον. Έτσι, το 2008, υπέβαλα αίτηση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) για να μας βοηθήσει να ανακτήσουμε την περιουσία μας.
“Νόμος περί θεματοφυλακής και μια νέα διαδικασία προσφυγής”
Δυστυχώς, τον Μάιο του 2010, ενώ η εκτίμηση της αίτησής μου από το δικαστήριο ήταν σε εξέλιξη, η κυπριακή κυβέρνηση άλλαξε τον νόμο περί επιτήρησης και ξεκίνησε μια νέα διαδικασία προσφυγής. Έτσι, δημιουργήθηκε μια νέα τοπική λύση και έτσι το ECtHR βρήκε την αίτησή μας απαράδεκτη. Αυτό σήμαινε να επιστρέψουμε “στην αρχή” στον αγώνα μας να χρησιμοποιήσουμε τις ιδιότητές μας.
Είχα ήδη υποβάλει αίτηση στην κηδεμονία το 2004 και δεν έχω αποτελέσματα. Ωστόσο, ενήργησα με συνέπεια και υπάκουα στην απόφαση και το συμπέρασμα του δικαστηρίου, και τον Αύγουστο του 2012 υπέβαλα μια νέα αίτηση για την κηδεμονία, ελπίζοντας ότι θα επανεξετάσουν την υπόθεσή μου σύμφωνα με την απόφαση του ΕΔΑΔ. Αυτό που συνέβη σε αυτήν την εφαρμογή μπορεί να μαντέψει εύκολα από εκείνους που είχαν εμπλακεί στο παρελθόν στην Κηδεμονία: Τίποτα!
“Τα Ευρωπαϊκά Ανθρώπινα Δικαιώματα ξανά …”
Έτσι, αφού περίμενα περισσότερα από επτά χρόνια, τον Ιανουάριο του 2020, έκανα εκ νέου έκκληση στην ΕΣΔΑ, παραπονιζόμενη ότι η κηδεμονία δεν απάντησε στην αίτησή μου και δεν ενήργησε και ήλπιζα ότι το Ευρωπαϊκό δικαστήριο θα ασχοληθεί με την υπόθεσή μου αυτή τη φορά.
Άνοιξα την πολυαναμενόμενη επιστολή μου από το δικαστήριο τον Μάιο του 2020. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος. Μετά από 16 χρόνια αδιάλειπτου νομικού αγώνα, εγώ και η οικογένειά μου θα επιτύχαμε επιτέλους τη δικαιοσύνη; Θα μου έλεγαν ότι το σύστημα Guardian δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την υπόθεσή μου και το ΕΔΑΔ θα αντιμετωπίσει τώρα αυτό το ζήτημα; Θα έχω την ευκαιρία να αποκτήσω ιδιοκτησία ή αποζημίωση για την ιδιοκτησία μου τώρα;
Δυστυχώς, το περιεχόμενο της επιστολής έχει αποδειχθεί ότι είναι μυστικό εκείνη την ημέρα και μέχρι σήμερα. Το γράμμα ήταν πολύ μικρό. Το δικαστήριο είπε για άγνωστο λόγο ότι καθόταν σε μια απόφαση ενός δικαστή υπό την δικαστή Ελένη Κέλερ. Ενημερώθηκα ότι πρέπει να ασκήσω έφεση εντός 6 μηνών το αργότερο μετά την τοπική απόφαση και ότι αυτό δεν έγινε. Στην επιστολή δηλώθηκε επίσης ότι η απόφασή τους ήταν οριστική και δεν έχω δικαίωμα προσφυγής.
“Φανταστική εσωτερική απόφαση”
Τι σημαίνει αυτό το απόσπασμα; Εντός έξι μηνών από την ετυμηγορία, με πληροφόρησαν ότι δεν είχα κάνει ένσταση. Αυτό είναι τρελό! Η επιστολή δεν μου παρέχει ημερομηνία, τοποθεσία, αριθμό υπόθεσης ή οτιδήποτε άλλο σχετικά με το πότε ελήφθη αυτή η πλασματική απόφαση!
Εδώ μου είπαν ότι έπρεπε να ασκήσω έφεση εντός έξι μηνών για την ανύπαρκτη «εσωτερική απόφαση» και δεν το έκανα.
Πώς θα μπορούσε ένα δικαστήριο με έναν μόνο δικαστή να λάβει μια τέτοια απόφαση χωρίς να υποστηρίξει αποδεικτικά στοιχεία οποιασδήποτε τοπικής απόφασης, ή να με ρωτήσει αν γνώριζα την απόφαση που ελήφθη ή αν υπήρχε απόφαση πριν από αυτήν δίνοντας λεπτομέρειες για την υπόθεση;
Έγραψα ένα αντίγραφο της τελικής απόφασης που ελήφθη στην περίπτωσή μου στην κηδεμονία τον Ιούνιο του 2020, αλλά και πάλι, δεν έλαβα απάντηση, όπως έκανα στην αίτησή μου για το 2012. Έγραψα επίσης στον Πρόεδρο της ΕΔΑΔ Ρόμπερτ Σπάνο και ρώτησα για την πλασματική ετυμηγορία, αλλά όχι από αυτόν, αλλά από το δικαστήριο, το οποίο πραγματικά μου είπε να φύγω.
Δεν πρέπει το ΕΔΑΔ να διατηρεί τις βασικές αξίες του Συμβουλίου της Ευρώπης και να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα του πολίτη από την οικοδόμηση ενός τείχους και την απάτη από το κράτος; Πώς μπορεί η τουρκοκυπριακή κοινότητα να εμπιστευτεί την ΕΣΔΑ με τόσο γελοίες αποφάσεις;
Παρά το ότι είναι ελαττωματικά και προβληματικά, οι Ελληνοκύπριοι ιδιοκτήτες ακινήτων στο Βορρά μπορούν να απαιτήσουν τουλάχιστον κάποια αποζημίωση για τα ακίνητά τους μέσω της Επιτροπής Ακίνητης Ιδιοκτησίας. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει παρόμοιο ίδρυμα για τους Τουρκοκύπριους στο νότο; (ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ)