Η πίεση στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, ειδικά στο νοσοκομείο Λευκωσίας, έχει αυξηθεί τις τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες. Οι εξαντλημένοι ειδικοί της γραμμής συνεχίζουν να αγωνίζονται, αφήνοντας τις οικογένειές τους πίσω.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ. “Τα πρώτα του λόγια ήταν ότι σε αγαπώ. Τον ακούσαμε στο ραδιόφωνο.”
Η θέση της Μαρίας Φόκα, κλινικής εκπαιδευτής στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, μητέρα δύο παιδιών, είναι συγκλονιστική, περιγράφοντας τα συναισθήματά της λίγο πριν επιστρέψει στο νοσοκομείο.
Το Σάββατο το βράδυ ήταν ίσως η πιο δύσκολη νύχτα στο νοσοκομείο από το ξέσπασμα, ειδικά στη μονάδα εντατικής θεραπείας, καθώς υπήρχε μεγάλη εισροή ασθενών.
Το πρωί έπρεπε να βρεθεί ξανά στο νοσοκομείο για να βοηθήσει τους συναδέλφους του. Έπρεπε να αφήσει για άλλη μια φορά τα παιδιά του wish την επιθυμία του προς τον Θεό ότι η απουσία του δεν θα τους κόστιζε περισσότερο …
Πώς είναι η ανάρτησή του;
“6. 6.30 Κυριακή
Λες και οι υπόλοιποι συμπολίτες μας ήρθαν σε διασωλήνωση … οι μονάδες εντατικής θεραπείας μας είναι γεμάτες …. Ίσως σήμερα θα ανοίξουμε το ICU No. 4 ….
Σήμερα είναι Κυριακή, φεύγω … Σκέφτομαι τα παιδιά μου … εξακολουθούν να κοιμούνται …. Ο Χαράλαμπος θα ξυπνήσει, θα γυρίσει το πρόσωπο που άφησα σήμερα, να πάει στο νοσοκομείο. αλλά δεν παραπονιέται ….. Δεν φάγαμε μαζί χθες ….
Αλλά δεν μπορώ να πάω … Σκέφτομαι τους ασθενείς … οι ασθενείς άρχισαν να έρχονται και να πάνε με την ηλικία μου, νομίζω ….. Πρέπει να πάω για να βοηθήσω τους συναδέλφους μου …..
Αλλά τα παιδιά μου; …. Νομίζω ξανά. ποιος θα τα φροντίσει ……
Όλες οι σκέψεις μπλέκονται στο μυαλό μου ….
Φεύγοντας από το γκαράζ, κοιτάζω την οροφή … Περιστέρι !!! Εκεί, στο κέντρο της οροφής ……
Σαν να πεις, “Πάμε, θα φροντίσω τα παιδιά σου που κοιμούνται” …..
Και νομίζω, “Ο Θεός με ζητούσε, τουλάχιστον όλη αυτή η απουσία μητρότητας δεν θα μου κόστιζε τα παιδιά μου …. Σας ζητώ ως Χάρη, ως ανταλλαγή …”
