Η νομοθεσία περί διαφάνειας έπεσε κατά λάθος στην Ελισάβετ, η οποία δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την προηγούμενη γνώση της για τους λογαριασμούς για να απελευθερωθεί από την αποκάλυψη των επενδύσεών της.
Η βασίλισσα της Βρετανίας Ελισάβετ Β ‘πίεσε με επιτυχία την κυβέρνηση να τροποποιήσει το νομοσχέδιο για να κρατήσει την προσωπική της περιουσία έξω από το κοινό, σύμφωνα με έγγραφα που κυκλοφόρησε από το Guardian.
Διάφορα κρατικά μνημόνια που διέρρευσαν στο Εθνικό Αρχείο δηλώνουν ότι ο προσωπικός δικηγόρος της Ελισάβετ πίεσε τους υπουργούς να αλλάξουν το νομοσχέδιο για να αποτρέψουν την απελευθέρωση της περιουσίας της Βασίλισσας.
Μετά την παρέμβαση της Βασίλισσας, η κυβέρνηση εισήγαγε ένα νομοσχέδιο που θα απαγόρευε στις εταιρείες που επενδύουν, συμπεριλαμβανομένων των «αρχηγών κρατών», να επενδύουν σε νέα μέσα διαφάνειας.
Ο νόμος, ο οποίος τέθηκε τελικά σε ισχύ τη δεκαετία του 1970, οδήγησε στη δημιουργία μιας κρατικής εταιρείας που, σύμφωνα με την έκθεση, κρατούσε τις επενδύσεις της Βασίλισσας μυστικές έως τουλάχιστον το 2011, τονίζοντας ότι η πραγματική αξία της, εκτιμάται σε εκατοντάδες εκατομμύρια £, δεν ανακαλύφθηκε ποτέ.
Αποδεικτικά στοιχεία για την πίεση της Ελισάβετ στους υπουργούς προέκυψαν ως αποτέλεσμα μιας έρευνας Guardian σχετικά με το πώς η χρήση της «βασιλικής συμφωνίας», η οποία είναι ένα είδος κοινοβουλευτικής διαδικασίας, επηρεάζει το νομοθετικό σώμα της χώρας.
Σε αντίθεση με αυτήν τη δημοφιλή διαδικασία της «βασιλικής συναίνεσης» (που σηματοδοτεί τη στιγμή που ένα νομοσχέδιο γίνεται νόμος), η «βασιλική συναίνεση» απαιτεί τη συγκατάθεση της βασίλισσας προτού ψηφιστεί η νομοθεσία από το κοινοβούλιο.
Στην «Βασιλική συναίνεση», οι υπουργοί υποχρεούνται να ενημερώσουν τη βασίλισσα εάν η προτεινόμενη νομοθεσία μπορεί να επηρεάσει τα βασιλικά προνόμια ή την ιδιωτική τοποθέτηση του κορώνα.
Ο ιστότοπος της βασιλικής οικογένειας περιγράφει τη διαδικασία της «βασιλικής συμφωνίας» ως «μακρόχρονη σύμβαση», ενώ οι μελετητές και οι ιστορικοί τείνουν να την βλέπουν ως ένα αδιαφανές αλλά αβλαβές παράδειγμα μιας παράστασης που περιβάλλει τη μοναρχία.
Ωστόσο, τα έγγραφα που κυκλοφόρησε η Guardian υποδηλώνουν ότι η διαδικασία συνδιαλλαγής, η οποία ενημέρωσε τη Βασίλισσα και τους δικηγόρους της εκ των προτέρων για τους λογαριασμούς που θα έρθουν στο κοινοβούλιο, της επέτρεψε να πιέσει κρυφά για νομοθετικές αλλαγές.
Ο Thomas Adams, εμπειρογνώμονας συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δήλωσε στον Guardian ότι τα έγγραφα αποκαλύπτουν “τη νομοθετική επίδραση που μπορούν να ονειρευτούν μόνο οι επαγγελματίες εκπρόσωποι συμφερόντων”. Μόνο μια «βασιλική συμφωνία» δίνει στη βασίλισσα «σημαντική επιρροή» στους λογαριασμούς που μπορεί να την επηρεάσουν.
Σύμφωνα με τα έγγραφα, το 1973 Τον Νοέμβριο, η βασίλισσα φοβόταν ότι το νομοσχέδιο είχε ως στόχο τη διαφάνεια των εταιρικών μετοχών
Ο Matthew Farrell, αργότερα γνωστός ως Farrer & Co. Συνιδρυτής μιας γνωστής δικηγορικής εταιρείας, επισκέφθηκε τους δημόσιους υπαλλήλους του τότε Υπουργείου Εμπορίου και Βιομηχανίας για να συζητήσει τα προτεινόμενα μέτρα διαφάνειας σε ένα νομοσχέδιο που εκπόνησε η κυβέρνηση του Edward Heath.
Το νομοσχέδιο είχε ως στόχο να αποτρέψει τους επενδυτές από τη δημιουργία κρυφών επιτοκίων σε εισηγμένες εταιρείες αποκτώντας τις μετοχές τους μέσω προθηκών. Οι διατάξεις του περιλάμβαναν την υποχρέωση ταυτοποίησης των μετόχων.
Οι τρεις βασικές σελίδες της αλληλογραφίας των δημοσίων υπαλλήλων του Υπουργείου Εμπορίου δείχνουν πώς, κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, η Farrell έθεσε την αντίρρηση της Βασίλισσας σε έναν νόμο που θα αποκαλύπτει τις ιδιωτικές της επενδύσεις σε εισηγμένες εταιρείες και πρότεινε να αποκλείσει την αξία τους.
Θα χρειαστούν τρία χρόνια από τη στιγμή που θα τεθεί σε ισχύ ο νόμος για την εταιρική διαφάνεια, όταν το 1974 Αρχαιρεσίες: Ο νόμος προέβλεπε την απαλλαγή ορισμένων εταιρειών από την υποχρέωση δημοσιοποίησης των μετόχων τους. Οι εξαιρέσεις περιελάμβαναν αρχηγούς κρατών, κυβερνήσεις, κεντρικές νομισματικές αρχές, επενδυτικά συμβούλια και διεθνείς οργανισμούς που ιδρύθηκαν από κυβερνήσεις.
Πηγή: newmoney.gr