Σχετικό φαινόμενο αφοπλισμού κρίσεων. Επιδημία Κύπρος:
Το φαινόμενο είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει στις συνθήκες του πληθωρισμού, χρησιμοποιείται από την τρέχουσα κυβέρνηση ως χαλί κάτω από το οποίο κρύβονται τα προβλήματα της εποχής. Όποια κι αν είναι η κρίση, αφορά το Κυπριακό, είτε πρόκειται για οικονομικό είτε για υγεία, όπως ζούμε σήμερα. Το κύριο χαρακτηριστικό ολόκληρου του συστήματος ήταν η επιδημία. Κυρίως με έναν τρόπο που έχει χρησιμοποιηθεί για να απαλύνει την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από σκάνδαλα διαφθοράς τους τελευταίους μήνες. Ακόμη χειρότερα, η επιδημική εργαλειοθήκη έχει χρησιμοποιηθεί για την εφαρμογή πολιτικών που κανονικά δεν θα ήταν δυνατές χωρίς απάντηση. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα, γιατί ζούμε σε μια εποχή που όλα παρερμηνεύονται. Δεν υποτιμώ ή υποτιμώ την επιδημία ως δευτερεύον ζήτημα. Άλλωστε, τέτοιες προσεγγίσεις κινούνται στο βασίλειο των συνωμοτικών θεωριών, κάτι που συνεπάγεται. Υπήρχαν πάντα αναφορές για διαφθορά στην ήπειρο, αλλά το βίντεο του AlJazeera βγήκε από την κουρτίνα, που μας δείχνει τον πιο κυνικό και αγενή τρόπο της πολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης του νησιού, αποκλειστικά για προσωπικό κέρδος. Στη συνέχεια ήταν η άνευ προηγουμένου έκφραση θυμού από τους πολίτες, κυρίως μέσω των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η αρχική αντίδραση των πολιτικών αρχών ήταν να αποκρύψουν τα γεγονότα. Οι παραιτήσεις των κύριων χαρακτήρων, οι άχρωμες δηλώσεις της έρευνας, οι προτάσεις των εξεταστικών επιτροπών έγιναν απλά στα μάτια των ανθρώπων. Όπως πάντα, οι φωνές ξεκίνησαν την κρίσιμη στιγμή της επιδημίας, ζητώντας αλληλεγγύη. Ο μέσος πολίτης είναι συνηθισμένος να ακούει αυτές τις φωνές, έχοντας εκπαιδευτεί εδώ και χρόνια μέσω του Κυπριακού. Είναι οι ίδιες ψήφοι που δημιούργησαν κομματισμό, φανατισμό και διχασμό σε όλα τα επίπεδα της κυπριακής κοινωνίας. Μόλις σκοτεινιάσει, στρέφονται σε συναισθήματα – για να απαιτήσουν εθνική ενότητα. Ο θυμός των πολιτών δεν φάνηκε να υποχωρεί τόσο εύκολα όσο στο παρελθόν. Ωστόσο, το ξέσπασμα συνέβη την επόμενη εβδομάδα, μετά την κυκλοφορία του βίντεο, το οποίο ήταν μια σωτήρια γραμμή για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Η κατακραυγή, το κλείσιμο των δύο κρατών και η κινητοποίηση του στρατού για έλεγχο μετατόπισαν την προσοχή. Σε όλα αυτά, ανακοινώθηκε η απαγόρευση των διαδηλώσεων και των συγκεντρώσεων για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας. Φυσικά, η επιδημία ήταν δικαιολογία, οι διαδηλώσεις έξω από το κοινοβούλιο, παρά το μικρό τους μέγεθος, φάνηκαν να ενοχλούν τους κρατούμενους. Τέτοιες διαδηλώσεις είναι αρκετά σπάνιες στην Κύπρο, δεδομένου του μεγάλου αριθμού προηγούμενων σκανδάλων. Στο παρελθόν, οποιαδήποτε μεγάλη διαδήλωση είχε πολιτικά κίνητρα, ποτέ μια αυθόρμητη δημόσια αντίδραση. Οι διαδηλώσεις του βίντεο Al aze Azira ήταν διαφορετικής φύσης, φαίνεται να προκάλεσαν ανησυχία. Όποιος προσπάθησε να φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα των διαβατηρίων κατηγορήθηκε ότι εκμεταλλεύτηκε την αναταραχή και οδηγούσε στην πολιτική σκοπιμότητα. Συνηθισμένοι πολίτες σύρθηκαν ακόμη και σε αστυνομικά τμήματα για να προκαλέσουν διαμαρτυρίες. Οι υποστηρικτές αυτής της λογικής υποστηρίζουν ότι το πρωταρχικό έργο πρέπει να είναι ο τερματισμός της επιδημίας. Είναι σαν να κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα δύο εξίσου σημαντικά θέματα. Στο μεταξύ, ο Andreas Parashos παραιτήθηκε από την Καθημερινή στην Κύπρο και δημοσίευσε ένα βιβλίο του Μακαρίου Δρουζιώτη. Τόσο ο Parashos όσο και ο Drusiotis αναφέρονται στα φαινόμενα της διαφθοράς και της εμπλοκής που φτάνουν στο Προεδρικό Μέγαρο. Οι ειδικές αναφορές, μαζί με το βίντεο Al Jazeera, υποτίθεται ότι προκάλεσαν πολιτικό σεισμό στην Κύπρο, αλλά σαφώς υποτιμήθηκαν. Η διαχείριση της επιδημίας έρχεται στο προσκήνιο. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η οργάνωση της κρίσης δεν είναι πρωτοφανής στην Κύπρο. Το Κυπριακό έχει χρησιμοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο για πολλά χρόνια, ειδικά σε περιόδους σχετικής ευημερίας. 47 χρόνια είναι κρίσιμα, τίποτα δεν γίνεται. Όταν υπήρχε κινητικότητα στο Κυπριακό, οι υπόλοιποι ήταν στη δεύτερη θέση. Φυσικά, η λύση στο Κυπριακό έχει προτεραιότητα έναντι των μακροπρόθεσμων προβλημάτων που δημιουργούνται από το status quo. Η ταραχώδης δραστηριότητα ενός ολόκληρου κράτους μέσω του απαραίτητου νόμου από το 1963 είναι μια από τις ισχυρότερες συνέπειές τους. Ήταν σαφές από την ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό, κάτι για το οποίο δεν υπάρχει αντίστοιχη διάταξη στο Κυπριακό Σύνταγμα. Όμως, κάθε αυγό στην κρίση δεν μπορεί να καλύψει τα πάντα. Μερικοί άνθρωποι θέλουν να κρύψουν τα γεγονότα και τις καταστάσεις τους. Συνήθως αυτοί αναφέρονται στις κρίσιμες στιγμές, είτε σχετίζονται με την επιδημία, το Κυπριακό είτε την πρόσφατη οικονομική κρίση. Φυσικά, η διαμάχη είναι ότι ο μέσος Κύπριος πολίτης πρέπει να διαχειριστεί τα οικονομικά επακόλουθα της επιδημίας, οπότε όταν πρόκειται για επιβίωση, τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερη. Από την άλλη πλευρά, ολόκληρη η κοινωνία είναι μπερδεμένη, γιατί για τόσα χρόνια είναι συνηθισμένο να διαχειρίζεται μόνο ένα σημαντικό ζήτημα, όπως το Κυπριακό, δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί πολλά σοβαρά ζητήματα. Ο συνδυασμός αυτών των δύο γεγονότων, η γενική υποτίμηση, οδηγεί σε κάθε άτομο να κάνει το καλύτερο του. Για τους περισσότερους πολίτες, ο οικονομικός αντίκτυπος της επιδημίας είναι υψίστης σημασίας, και εκεί εστιάζουν. Αυτό ωφελούνται όσοι θέλουν να επικεντρωθούν αλλού. Το κύριο επιχείρημά τους είναι να ξεπεράσουν την κρίση, και μετά αντιμετωπίζουμε τα πάντα. Φυσικά, αρκεί να μην το αντιμετωπίσουμε, το ζήτημα θα εξασθενίσει ή θα ξεχαστεί. Ίσως παραμένει στο προσκήνιο λόγω των πολιτικών χειρισμών των κοινοβουλευτικών εκλογών και όχι για ριζικές αλλαγές που θα μειώσουν τα μπερδεμένα της διαφθοράς. Με βάση την εμπειρία μας, δεν υπάρχει αμφιβολία από προηγούμενες περιπτώσεις ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί με την έκδοση διαβατηρίων.
* Ba κοινωνιολογία / Ma νέα μέσα և κοινωνία