Στο διάσημο δοκίμιο του, The Lonely Superpower, που εκδόθηκε το 1999, ο Samuel Huntington προέβλεψε το εγγύς τέλος των Ηνωμένων Πολιτειών ως υπερδύναμη. Έγραψε: «Η παγκόσμια πολιτική λοιπόν έχει μετακινηθεί από το διπολικό σύστημα του Ψυχρού Πολέμου μέσα από μια μονοπολική στιγμή – που τονίζεται από τον Πόλεμο του Κόλπου – και τώρα περνάει μία ή δύο μονοπολικές δεκαετίες προτού εισέλθει σε μια πραγματικά πολυπολική 21αγ αιώνας.” Ο Χάντινγκτον προέβλεψε ότι οι πολιτιστικές και θρησκευτικές ταυτότητες θα είναι η κύρια πηγή συγκρούσεων στον κόσμο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Όταν το φαινόμενο της ισλαμικής τρομοκρατίας αυξήθηκε μετά το 9/11, η Δύση απεικόνισε την Αλ Κάιντα ως πολιτιστική αντιπαράθεση μεταξύ μιας σύγχρονης, προοδευτικής δυτικής κοινωνίας και μιας εξτρεμιστικής, δολοφονικής οντότητας που είχε αναδυθεί ως ουσιαστικό υποπροϊόν του Ισλάμ και της πρόβλεψης του Χάντινγκτον φαινόταν να γίνεται πραγματικότητα. Ακόμα κι αν είναι αλήθεια ότι το Ισλάμ, ο Χριστιανισμός και όλες οι άλλες θρησκείες είχαν πολιτιστικές συγκρούσεις, υπήρξε ένα φαινομενικά παλιό φαινόμενο, όχι ένα που βγήκε αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Και χρειάστηκαν δύο δεκαετίες για την πληγείσα χώρα για να κατανοήσει τους παράγοντες πολέμου τρίτης γενιάς πίσω από την ισλαμική τρομοκρατία και πώς θα μπορούσαν να περιοριστούν.
Αργότερα, συνεχίζοντας από την Αλ Κάιντα και τον Ντάες, άνθισε ένα νέο φαινόμενο, αυτό της Αραβικής Άνοιξης. Η Άνοιξη που φάνηκε να είναι η άνοδος των λαών ενάντια στις δικτατορίες ήταν στην πραγματικότητα, αναδρομικά, μια σειρά από Επανάσταση χρώματος που προσπάθησαν να εξαργυρώσουν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ ειδικά στη Λιβύη και τη Συρία. Και πάλι, εάν αυτό πράγματι συνέβαινε, ήταν μια σύγκρουση μεταξύ του λευκού χριστιανικού πολιτισμού και του αραβικού μουσουλμανικού πολιτισμού, που έπαιξε πλήρως στο έδαφος της Μέσης Ανατολής.
Είναι αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στους Μουσουλμάνους και τη Δύση; Ή υπάρχουν άλλοι πολιτισμοί συνδεδεμένοι σε παράγοντες όπως η ιστορία, η γλώσσα, ο πολιτισμός, η παράδοση και η θρησκεία που έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους; Στην πραγματικότητα, ο Χάντινγκτον περιέγραψε τον ορθόδοξο κόσμο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία, την Κύπρο, την Ελλάδα και τη Ρουμανία ως ξεχωριστό πολιτισμό σε αντίθεση με τον προτεσταντικό κόσμο που ονομάζουμε δυτικό πολιτισμό. Οι Ορθόδοξες εκκλησίες χωρίστηκαν από τους Ρωμαιοκαθολικούς το 1054 μ.Χ., και ήταν πάντα υπέρμαχος των Ρώσων τσάρων, και αργότερα ο Κομμουνισμός απομόνωσε περαιτέρω τις Ορθόδοξες χώρες από τη Δύση.
Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης κατοικούνται από την ινδοευρωπαϊκή φυλή, ενώ η Δυτική Ευρώπη ήταν της φυλής White Europid. Με τον Προτεσταντισμό η Δύση έγινε πιο ανοιχτή σε φιλελεύθερες ιδέες, η οικογενειακή μονάδα συρρικνώθηκε, η βιοτεχνία και η ανταγωνιστικότητα αυξήθηκαν και η βιομηχανική οικονομία αυξήθηκε. Αλλά στην Ανατολική Ευρώπη, τα μεγάλα οικογενειακά συστήματα και η ποιμενική γεωργία αντικαταστάθηκαν μόνο από συλλογικές εκμεταλλεύσεις και βιομηχανίες κρατικής ιδιοκτησίας, καθιστώντας έτσι τις κοινωνίες μη ανταγωνιστικές και ανίκανες να συμβαδίσουν με τους δυτικούς γείτονές τους. Η οικονομική ανισότητα είναι τόσο μεγάλη μεταξύ της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης που εάν το ΑΕγχΠ της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας κυμαίνεται μεταξύ 3.000, 2.000 και 1.000 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αυτά της Λευκορωσίας, της Αλβανίας και της Μολδαβίας κυμαίνονται μεταξύ 40, 10 και 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η Ρωσία άρχισε να επαναβεβαιώνει την επιρροή της στον «μετα-σοβιετικό χώρο» και φαίνεται ότι αυτή η σύγκρουση έχει ξαναρχίσει και η Ρωσία έκανε όλο και πιο δύσκολη τη διείσδυση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.
Ο πολιτισμός της Λατινικής Αμερικής, του οποίου οι ιθαγενείς Αμερικανοί ξυλοκοπήθηκαν από τον αποικισμό της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, είναι ένα άλλο παράδειγμα. Στη δεκαετία του 1990 ο Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας, ο Λούλα ντα Σίλβα της Βραζιλίας και ο Έβο Μοράλες της Βολιβίας αποφάσισαν να μετακινηθούν στο σοσιαλιστικό ιδεώδες και να ξεφύγουν από τις ανοιχτές αγορές και τις ιδιωτικοποιήσεις, τελικά έσπασαν τη Νότια Αμερική από την επιρροή της «συναίνεσης της Ουάσιγκτον». Αν και το κίνημά τους, το Pink Tide, υπέφερε πολύ, ωστόσο παραμένει μια ζωντανή δύναμη που απειλεί τα συμφέροντα και την ασφάλεια της Λευκής φυλής στο Βορρά που είχε φτάσει να τους κυβερνήσει πριν από αιώνες.
Τότε υπάρχει ο αφρικανικός Μαύρος πολιτισμός, ο οποίος κυνηγήθηκε στην τρομακτική εποχή των σκλάβων, από τις αρχές του 1500. και αργότερα, από το 1870 και μετά, αποικιοποιήθηκαν ολόκληρες οι χώρες τους. Μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τα έθνη άρχισαν να αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους, οι Δυτικοί δάσκαλοι διατύπωσαν νεοαποικιακές τακτικές για να τους κρατήσουν υπό τον έλεγχό τους ακόμα και μετά την αποχώρησή τους. Σήμερα, χτυπημένη από μια «κατάρα των πόρων», η Αφρική είναι γεμάτη ανταρτικά κινήματα που χρηματοδοτούνται και οπλίζονται από ξένες πηγές, τα περισσότερα κρατικά σύνορα φιλοξενούν εκατομμύρια πρόσφυγες, τα περισσότερα κράτη έχουν βιώσει τη φρίκη της γενοκτονίας, τα περισσότερα έχουν τεράστιους πληθυσμούς εσωτερικά εκτοπισμένοι άνθρωποι και οι περισσότεροι συγκρούονται με την πείνα και τις ασθένειες. Αν κάποιος είχε ένα όραμα, θα έβλεπε την Αφρική ως ένα τεράστιο καζάνι από ημι-ενθουσιασμένη λάβα, που βράζει εδώ και εκεί όλη την ώρα – και θα χαρακτήριζε την Αφρική ως εξαιρετικά ασταθή και ασταθής – περιμένοντας μια συνειδητοποίηση που οδηγεί σε πραγματική ελευθερία.
Οι Σινικοί, οι Ινδοί και οι Ιάπωνες είναι πολιτισμοί ενός κράτους, από τους οποίους η Κίνα και η Ινδία έχουν τους μεγαλύτερους πληθυσμούς. Αυτό τους δίνει μια πιθανή επιρροή για πολιτικούς και οικονομικούς ελιγμούς, τους οποίους η Κίνα χρησιμοποιεί ήδη στο έπακρο. Ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας είναι επομένως ένας πολιτισμικός πόλεμος μεταξύ των Χαν Κινέζων και των Λευκών (Ευρωπαίων) Αμερικανών, όπου οι τελευταίοι προσπαθούν να βάλουν τους Ινδο-Αριανούς Ινδουιστές εναντίον των Χαν – που ελπίζουμε ότι δεν θα τελειώσουν στην καταστροφή του πολέμου.
Φαίνεται ότι όλα τα φιλελεύθερα ιδανικά και η παγκοσμιοποίηση δεν μπόρεσαν να σβήσουν τους παράγοντες ταυτότητας των εθνοτήτων, των φυλών, της γλώσσας και της θρησκείας. Στην πραγματικότητα, η φυλή, η γλώσσα και η θρησκεία ήταν διασυνοριακοί παράγοντες συνένωσης, αλλά τείνουν να μονώνουν το δικό τους είδος από τους «άλλους». Πράγματι, η ανθρωπότητα θα ήταν πολύ καλύτερη αν ήταν μια ανθρωπότητα, αλλά όσο υπάρχουν ισχυρές οντότητες που τρέφονται με σχισμές για να ικανοποιήσουν τα συμφέροντά τους – τα αντιτιθέμενα συμφέροντα θα είναι πάντα εκεί και η ανθρωπότητα θα παραμείνει σπασμένη.
Ο μόνος τρόπος για μια παγκόσμια αρμονία είναι η ενότητα στην πολυμορφία, η αποδοχή των διαφορών, ο αμοιβαίος σεβασμός της κυριαρχίας όλων και τα κυριαρχικά δικαιώματα με τους δικούς τους πόρους. Μια πραγματική σύγκρουση μεταξύ πολιτισμών θα κοστίσει δυνητικά την ανθρωπότητα μια τιμή που δεν θα είναι σε θέση να πληρώσει!
Δημοσιεύθηκε στο The Express Tribune, 5 Μαρτίουου, 2021.
Αρέσει Γνώμη & Σύνταξη στο Facebook, ακολουθηστε @ETOpEd στο Twitter για να λαμβάνετε όλες τις ενημερώσεις για όλα τα καθημερινά μας κομμάτια.