Ήταν τον Ιανουάριο του 2011 και απόλαυσα τη διδακτική μου θέση σε ένα Πανεπιστήμιο της Βόρειας Κύπρου. Αυτή η πλευρά του νησιού είναι μια μουσουλμανική περιοχή, αλλά είναι επίσης μια νησιωτική κουλτούρα, οπότε είναι ένα ενδιαφέρον μείγμα. Οι περισσότερες από τις γυναίκες δεν καλύπτουν το κεφάλι τους, αλλά μερικές. Στη νέα μου θέση διδασκαλίας, χαμόγελα από τους μαθητές έκαναν τη μέρα μου.
Μια έκπληξη στο διάδρομο
Ένα απόγευμα καθώς πήγαινα στην τάξη, μερικά μουσουλμάνια κορίτσια που είχα διδάξει την προηγούμενη άνοιξη με πλησίασαν στην αίθουσα. Ρώτησαν αν θα προσευχόμουν γι ‘αυτούς. Ήμουν πραγματικά έκπληκτος γιατί δεν θυμήθηκα καθόλου την πίστη μου σε αυτό το μάθημα. Είμαι Χριστιανός και όχι μόνο πολιτιστικός Χριστιανός. Ο Ιησούς τείνει να ξεχειλίζει από το στόμα μου ακόμη και όταν δεν έπρεπε να μιλάω γι ‘αυτόν. Αλλά αυτό ήταν ένα μάθημα προφοράς και δεν είναι τόσο εύκολο να μιλάς για τον Ιησού όταν διδάσκεις πώς να κάνεις έναν ήχο «w». Τέλος πάντων, το τρελό είναι ότι τους χαιρετούσα στην αίθουσα για μήνες, σκέφτοντας πόσο γλυκό φαινόταν και ότι θα ήθελα να τους γνωρίσω καλύτερα. Αυτή η συνάντηση μου έδωσε την ευκαιρία να πάρω τους αριθμούς τους και να τους προσκαλέσω για τσάι.
Καθηγητές και επικεφαλής κασκόλ
Έφτασαν για τσάι και ήταν τόσο ενθουσιασμένοι που είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν μαζί μου. Μου είπαν ότι οι καθηγητές τους ήταν σκληροί και αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν γιατί φορούσαν μαντήλι!
«Βγάλτε το μαντήλι σας και πάρτε ένα φίλο. Τότε ίσως να σε βοηθήσω. ” ένας από τους δασκάλους χτύπησε.
Ένας λόγος για τη θρησκευτική ελευθερία
Ξέρω – ναι, είπα ότι είναι μουσουλμανική περιοχή, αλλά στο πανεπιστήμιο, οι γυναίκες φοβούνται ότι φορούν το μαντήλι. Δεν είμαι μουσουλμάνος, αλλά για χάρη του Πιτ, αν ένα κορίτσι θέλει να φοράει κασκόλ, θα πρέπει να είναι ελεύθερο να φοράει κασκόλ! Και αν το φοράει επειδή θέλει να ευχαριστήσει τον Θεό, τότε αυτός είναι ακόμη περισσότερο λόγος που πρέπει να είναι ελεύθερος να το φορέσει. Και κάθε γυναίκα πρέπει να έχει το δικαίωμα σε ίσες εκπαιδευτικές ευκαιρίες ανεξάρτητα από τη φυλή ή τη θρησκεία. Ο μαχητής ελευθερίας βαθιά μέσα μου μαινόταν όταν το άκουσα. Συγχώρεσέ με γι ‘αυτό. Επιστροφή στην ιστορία.
Η δύναμη των χαμόγελων και των προσευχών
Η απλή πράξη να τους χαμογελάω όποτε τους έβλεπα στις αίθουσες φάνηκε να τους απασχολεί πολύ και με ευχαρίστησαν. Είχαμε μια υπέροχη επίσκεψη για τσάι και κέικ όταν ξαφνικά πήδηξαν και είπαν,
“Είναι ώρα προσευχής.” Έβγαλαν λοιπόν μια φορητή κουβέρτα προσευχής και μια πυξίδα (χωρίς αστεία!) Για να δουν ποιος τρόπος ήταν ανατολικός και πήγαν να προσευχηθούν στο χαλί μας.
«Κυρία, προσευχόμαστε για μήνες!»
Αυτό με ξέσπασε.
Ήταν τόσο ταπεινό να ακούσω ότι προσεύχονταν για μένα. Με συγκίνησε πολύ η όλη εμπειρία. Μου έδωσαν ένα βιβλίο για τις γυναίκες του Ισλάμ, ένα μαντήλι και κάποια καραμέλα.
Με κάποιο τρόπο, απλώς χαμογελώντας σε δύο κορίτσια κολεγίου τους έπεισε ότι θα ήμουν ευτυχής να προσευχηθώ γι ‘αυτά – κάτι που είναι αλήθεια, αλλά με κάνει να αναρωτιέμαι πόση διαφορά μπορεί να κάνει ένα χαμόγελο.
Αργότερα, μετά την επιστροφή του στο Κεντάκι, συναντήσαμε ένα υπέροχο ζευγάρι που είχε έρθει στα κράτη από μια μουσουλμανική χώρα χρόνια πριν από τη συνάντησή μας. Η νεαρή γυναίκα είπε ότι έζησε εδώ δύο χρόνια πριν κανείς χαμογέλασε. Δύο χρόνια! Αυτό ήταν πριν από τις μάσκες προσώπου!
Απαιτείται δημιουργικό “Χαμόγελα”
Τώρα έχουμε όλοι πολλές προκλήσεις και η καλοσύνη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Πρέπει να βρούμε δημιουργικούς τρόπους για να «χαμογελάσουμε» φορώντας μάσκα προσώπου. Θα μπορούσε να κάνει όλη τη διαφορά για κάποιον.
Έχετε δημιουργικές ιδέες για το πώς να δείξετε ευγένεια φορώντας μάσκα προσώπου; Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις προτάσεις σας στα σχόλια!
Είμαι καλλιτέχνης που λατρεύει να γράφει. Εάν θέλετε να με γνωρίσετε καλύτερα, ακολουθήστε με στα κοινωνικά μέσα.
Το ιστολόγιό μου: susanebrooks.com
Instagram @ sebrooks81 (Κυρίως τέχνη)
Facebook, Susan E. Brooks, Καλλιτέχνης,
Twitter @ sebrooks81
YouTube Susan E. Brooks, Καλλιτέχνης