Πρώτον, ο Μητροπολιτικός Δήμος της Σμύρνης ανακοίνωσε ότι θα διοργανώσει το Φεστιβάλ Θεάτρου, το οποίο διοργανώνει τακτικά κάθε χρόνο, τον Μάιο, “ανάλογα με την κατάσταση, θα χρησιμοποιηθούν υπαίθριες σκηνές ή εικονικά περιβάλλοντα”, τότε μια παρόμοια δήλωση ήρθε από τον Δήμαρχο του Μητροπολιτικού Δήμου της Κωνσταντινούπολης.
Πίσω από τις μεγάλες και φανταστικές εξηγήσεις, όπως “το νερό της ζωής” για το θέατρο μας, το οποίο έχει αφεθεί μέχρι θανάτου, η πραγματικότητα της περιοχής δεν μοιάζει με νερό.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτοί οι δύο δήμοι απέχουν πολύ από την πραγματικότητά μας, όπως το Υπουργείο Πολιτισμού του AKP, το οποίο «διανέμει» σχεδόν το ισοδύναμο δύο διαμερισμάτων στις πρώτες μέρες της πανδημίας, σε περίπου 450 θέατρα και εταιρείες που δεν σχετίζονται με το θέατρο.
Οι κουρτίνες έκλεισαν στη χώρα για 13 μήνες, εκατοντάδες θεατρικοί και θεατρικοί εργάτες που παράγουν στον τομέα έχουν μείνει απελπισμένοι.
Υπάρχουν δεκάδες θέατρα στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα και τη Σμύρνη που δεν θα μπορούν πλέον να ανοίξουν τις κουρτίνες τους. Χιλιάδες δημιουργοί που εργάζονται σε αυτά τα θέατρα έχουν υποδουλωθεί στις σκληρές συνθήκες της αγοράς και τις εχθρικές πρακτικές των επιθέσεων AKP-MHP.
Φυσικά, είναι καλό να διοργανώνουμε φεστιβάλ θεάτρου σε όλες τις συνθήκες, αλλά τουλάχιστον, δεν θα μπορούσαν οι εν λόγω δήμοι να λάβουν μέτρα για να αποτρέψουν το κλείσιμο των θεάτρων και να ρυθμίσουν τις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης των δημιουργών τέχνης;
Οποιοδήποτε πλήρωμα του θεάτρου θα πραγματοποιήσει μία παράσταση σε αυτά τα φεστιβάλ, δεν θα επουλωθούν πληγές με αυτό που λαμβάνουν σε αντάλλαγμα, δεν θα αφεθούν στη φτώχεια και τη φτώχεια;
Πόσο σωστό είναι να το βλέπουμε ως λύση;
Ωστόσο, θα ήταν άσχημο αν πληρώνονταν τα ενοίκια, οι λογαριασμοί, οι φόροι και οι μισθοί των μισθωτών εργαζομένων δίνοντας προτεραιότητα σε εκείνους που διοικούσαν την αίθουσα;
Όπως έγραψα προηγουμένως, οι νέοι δημιουργοί εγκαταλείπουν τη ζωή και την παραγωγή τους.
Αυτή είναι μια αναντικατάστατη απώλεια.
Εν τω μεταξύ, είναι παράξενο ότι εκτός από τις δύο δημοτικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται με το όνομα του φεστιβάλ, δεν υπάρχει ήχος από επαρχίες όπως η Adana-Mersin-Antalya, που είναι οι καρδιές της τέχνης στις περιοχές.
Δεν ανέλαβαν αυτοί που είπαν “Κερδίσαμε 11 Μητροπολιτικούς Δήμους” την ευθύνη των καλλιτεχνικών χώρων αυτών των 11 πόλεων;
Γιατί δεν θεωρείται ότι εμποδίζει την εχθρότητα των καλλιτεχνών καλλιτεχνών του AKP-MHP λαμβάνοντας και εφαρμόζοντας μια κεντρική απόφαση;
Είναι πολύ δύσκολο, δεν έχετε τον προϋπολογισμό ή δεν έχετε το μυαλό να τον εφαρμόσετε;
Όταν έρθει η μέρα και η ζωή ανθίζει ξανά, νομίζετε ότι όσοι κρατούν τα αυτιά τους στις κλήσεις των καλλιτεχνών θα ξεχαστούν, θα εξαπατηθείτε.
***
Αγαπητέ αναγνώστη, στους επόμενους 2,5 μήνες, θα είμαι στο δρόμο για 2 ξεχωριστές ταινίες. Θα ήθελα να οργανώσω τη συνάντησή μου μαζί σας σε αυτόν τον τομέα κάθε 15 ημέρες με την άδειά σας.