Η συμμετοχή, αυτή η δύσκολη περίοδος, δημιουργεί διάφορα – μερικές φορές άνευ προηγουμένου – συναισθήματα σε όλους μας.
“Είμαστε σε απώλεια εξαιτίας του κοροναϊού. Όπως και τότε το 1974 », είπε ο καλλιτέχνης εικαστικός / δάσκαλος Poppy Nicolau στην CITY. “Ίσως η τρέχουσα κατάσταση με έκανε να νιώσω αυτήν την απώλεια, με ώθησε να ξεκινήσω αυτό το έργο.
“Ίσως είναι μια κραυγή για αυτό που συνέβη, μια απογοήτευση, μια πίκρα για το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια αυτών των ετών κανείς δεν κατάφερε να κάνει τίποτα για τη διχασμένη πατρίδα μας”, είπε.
Ποπ άφησε τον Βάρο στην πολύ τρυφερή ηλικία των έξι ετών. Φέρει αναμνήσεις για τον Βάρο, τα κατεχόμενα εδάφη, τον πόλεμο, όπως χιλιάδες άλλοι Κύπριοι.
“Αργότερα, στο σχολείο, όταν κρατήσαμε τα σημειωματάρια στα χέρια μας, αισθανθήκαμε μια απώλεια. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχω ισχυρές αναμνήσεις από τη Σαλαμίνα όταν πήγαμε και παίξαμε ως παιδί, όπως έκανε από τη Θάλασσα της Αμμοχώστου.
Σε αυτό το σημείο, όταν το ζήτημα της Αμμοχώστου επανήλθε στο προσκήνιο, νιώθοντας έντονα ότι δεν θα μπορούσε να βρεθεί λύση από εδώ και στο εξής, ήθελα να χτίσω έναν τοίχο (με γυάλινα τούβλα) πάνω στον οποίο θα τοποθετηθεί αυτή η σφραγίδα. Συναισθημα.
Παραβίασα σημειωματάρια με παρείσφρηση και σχεδίαση φωτογραφιών, έως ότου τελικά τα «χτίσω» σε γυάλινα μπλοκ. Επέλεξα το κύπελλο γιατί το διαφανές συμβολίζει / αντιπροσωπεύει το αγαπημένο μας θαλασσινό νερό, αλλά το κρύο που αισθάνεται ένα άτομο όταν αισθάνεται χαμένο. “
Σύμφωνα με την κυρία Poppy Nicholas, το έργο για τα γυάλινα τούβλα θα παρουσιαστεί αργότερα σε μια ατομική έκθεση, μαζί με άλλα έργα στα έργα, όπως γλυπτική, εγκατάσταση, ζωγραφική, εποξειδικό γυαλί, σύρμα, τσιμέντο και διάφορες άλλες αντίκες. όπως έπιπλα κ.λπ.
Παρακάτω είναι ένα δείγμα της πολύ ενδιαφέρουσας δουλειάς του.
