Σε:
ΧΡΙΣΤΟΣ:
Οποιοσδήποτε λόγος για χωρισμό μετά το 1974, ο διαχωρισμός δύο κρατών ή ομοσπονδίας θεωρείται πράξη ισοδύναμη με προδοσία. Και δικαίως, διότι μια τέτοια λύση σημαίνει να δώσει στην Τουρκία αυτό που κέρδισε με βία το 1974. Και εδώ είναι η τραγική ειρωνεία. Ένας λαός που θα εξαπατηθεί με πικρό και επαίσχυντο τρόπο, παραδίδοντας στον κατακτητή αυτό που κατάσχεσε βίαια, σκοτώνοντας και καταστρέφοντας. Εν ολίγοις, αυτή η ειδική πράξη ανείπωτης ταπείνωσης και πατριωτικής παρακμής είναι προδοσία.
Οι άνθρωποι αυτού του τόπου, ειδικά οι πρεσβύτεροι που έζησαν τα γεγονότα, ένιωσαν προδομένοι πριν και ειδικά μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974. Ποτέ δεν πίστευαν ότι θα υπήρχε ένας Κύπριος που θα δεχόταν τα αποτελέσματα της κατοχής. Πάντα πίστευε στον ελάχιστο νόμο, το δικαίωμα στα εδάφη της κατεχόμενης πατρίδας, πίστευε ότι ακόμη και ξένες χώρες δεν θα δεχόταν τόσο μεγάλη αδικία. Μεγάλες στιγμές Οι μεγάλες δυνάμεις δεν σκέφτονται λίγα για το ποια θα είναι η λύση εφόσον εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Ευτυχώς, ούτε ο ΟΗΕ ούτε η ΕΕ φαίνεται να είναι υπέρ μιας λύσης δύο κρατών. ούτε η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών σε διεθνές επίπεδο. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι στο μέλλον θα έχουν προβλήματα να καλωσορίσουν οποιαδήποτε λύση, είτε τη διχοτόμηση ολόκληρης της Κύπρου είτε την παράδοσή τους στην Τουρκία, εάν δεν θίγονται τα συμφέροντά τους τότε, εάν οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων έχουν αποδεχθεί το.
Τότε θα υπάρξει προδοσία, ίση ή μεγαλύτερη από τον εφιάλτη της Θεροπύλλας, εάν ο αρχηγός της ελληνικής πλευράς της Κύπρου և ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας προδίδει την εμπιστοσύνη που δίνει ο λαός σε κάθε συνομιλητή և να το υπογράψει χωρίς να σκεφτεί το μέγεθος του αρνητικού αντίκτυπου της θέσης του. Στο όνομα μιας διαιρεμένης συμφωνίας που θα αποκαλύψει, πιστεύει ότι κατάφερε να λύσει ένα πρόβλημα που είναι πολιτικά κουρασμένο και από τις δύο πλευρές.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να έχουμε εκείνους που έχουν υποστεί τις δυσκολίες της εισβολής: πρόσφυγες, αγνοούμενοι, συγγενείς ηρώων, παγιδευμένοι, απλοί πολίτες που θέλουν να απελευθερώσουν, να επανενώσουν την πατρίδα τους και, από την άλλη πλευρά, ευημερούμενους ανθρώπους που σκόπιμα, για τα δικά τους συμφέροντα, ίσως ακόμη και ιδεολογικά Κάτω από την υπεροχή των ιδανικών, θέλουν να παρακάμψουν την ιερότητα του στόχου της επανένωσης, να υποτάξουν κάθε σπινθήρα ελεύθερης σκέψης, μόνο αυξάνοντας το ενδιαφέρον της ομάδας, δηλαδή να βάλουν το “I “πάνω από το” εσύ “. Και το επιτυγχάνουν αυτό με ένα αρκετά κατανοητό εργαλείο με τη βοήθεια ελεγχόμενων μέσων, έτσι ώστε η πράξη προδοσίας κατά της ίδιας της χώρας να φαίνεται συνετή.
Ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Charles de Gaulle είπε: «Στην πολιτική πρέπει να προδώσετε είτε τη χώρα σας είτε τους ψηφοφόρους σας. “Προτιμώ να προδώσω τους ψηφοφόρους.” Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ λίγοι Κύπριοι ψηφοφόροι των οποίων ο υποψήφιος πρέπει να προδώσει για να μην προδώσει την πατρίδα του. Γι ‘αυτό αφήστε τους πολιτικούς να νικήσουν τον Ντε Γκωλ.
Στην αρχαία Ελλάδα, οι δικηγόροι ήταν αδίστακτοι στο φαινόμενο της προδοσίας. Ακόμα κι αν η προδοσία δεν είχε πρακτικό αποτέλεσμα, η πρόθεση από μόνη της ήταν αρκετή για να κάνει την προδοσία να μην έχει θέση στην κοινωνία ή στη ζωή. Θεωρήθηκε «αρουραίος» (το βάρος της χώρας, ένα άχρηστο άτομο), μια ένδοξη ύπαρξη χωρίς ηθικά εμπόδια, μια κοινωνική αηδία. Επιπλέον, θεωρήθηκε απίστευτο να φέρει ένα όπλο για έναν προδότη, καθώς μια υπέρμετρη ντροπή το κράτος είχε το δικαίωμα να τους παραδώσει στους οπλίτες που πολεμούσαν στις πρώτες γραμμές. Και, φυσικά, όχι μόνο εξαφανίστηκε, αλλά και το εφιαλτικό του πνεύμα.
Το πιο λυπηρό πράγμα για την προδοσία είναι ότι δεν προέρχεται ποτέ από τους εχθρούς σας. Ποτέ δεν ήθελα να αποκαλέσω την Κύπρο προδότη. Εκτός από όλους όσους γνωρίζουμε, που προφανώς οδήγησαν τη χώρα σε καταστροφή ή κατοχή από άλλη χώρα. Η χώρα μας υποφέρει από τις συνέπειες μιας μεγάλης προδοσίας, η οποία όχι μόνο δεν διαγράφεται με την πάροδο του χρόνου, αλλά κλονίζεται όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερο καταπιέζεται. Η πατρίδα μας δεν ανέχεται μια δεύτερη προδοσία, μια λύση στη διάσπαση, ανεξάρτητα από το πόσο λεπτή μπορεί να είναι, με οποιοδήποτε πρόσχημα, εάν ο δυνητικός προδότης είναι ντυμένος. Θα είναι το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας, το τέλος του διάσημου πολιτισμού μας, το τέλος της Κύπρου.
