Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ECHR) διαπίστωσε ότι η αίτηση του πρώην συμπροέδρου του HDP, Selahattin Demirtaş, με την αιτιολογία ότι το «αίτημά του για συμμετοχή σε κοινωνικές δραστηριότητες με 9 φυλακισμένους απορρίφθηκε χωρίς καμία αιτιολόγηση» είναι απαράδεκτο.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έλαβε ο δημοσιογράφος της AA, ο Demirtaş μεταφέρθηκε στον ίδιο θάλαμο με τον Abdullah Zeydan του HDP, λίγο μετά τη σύλληψή του στις 4 Νοεμβρίου 2016.
Μετά από λίγο, ο Demirtaş υπέβαλε αίτηση στη διοίκηση των φυλακών και ζήτησε κοινωνικές δραστηριότητες με τον φίλο του στο θάλαμο και 8 άλλους κρατούμενους των οποίων δόθηκαν τα ονόματα.
Το αίτημα απορρίφθηκε από τη διοίκηση των φυλακών για λόγους «λόγους ασφαλείας, ασφάλειας των ανθρώπων και του καθεστώτος αυτών των κρατουμένων που δεν επιτρέπεται να συναντηθούν με άλλους κρατούμενους και καταδίκους».
Αναφερόμενος στην ενότητα 3 της εγκυκλίου αριθ. 45/1 του Υπουργείου Δικαιοσύνης, η άρνηση της διοίκησης των φυλακών δήλωσε ότι ο Demirtaş θα μπορούσε να συνεχίσει να κοινωνικοποιείται με τον φίλο του.
Ο Selahattin Demirtaş αντιτάχθηκε στην απόφαση άρνησης της φυλακής. Ο Demirtaş, του οποίου η έφεση απορρίφθηκε από τον δικαστή εκτέλεσης και το ανώτατο ποινικό δικαστήριο, υπέβαλε ατομική αίτηση στο Συνταγματικό Δικαστήριο.
Ο Demirtaş υπέβαλε αίτηση στο ΕΔΑΔ αυτή τη φορά μετά την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου στις 18 Δεκεμβρίου 2019 ότι η καταγγελία σχετικά με την παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού της ιδιωτικής ζωής ήταν σαφώς αβάσιμη. Στην αίτηση, ισχυρίστηκε ότι «εντός του πεδίου εφαρμογής του άρθρου 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η οποία ρυθμίζει το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, του εμποδίστηκε να συναντηθεί με άλλους κρατούμενους βάσει εγκύκλιος του Υπουργείου. χωρίς νομική βάση, και οι αντιρρήσεις του κατά αυτής της απόφασης απορρίφθηκαν για αυθαίρετους και αβάσιμους λόγους “.
Ισχυρίζοντας ότι το μόνο άτομο που είδε ήταν ο σύντροφός του, εκτός από την οικογένειά του, οι δικηγόροι και άλλοι βουλευτές του επέτρεψαν να τον επισκεφθούν, ο Demirtaş ισχυρίστηκε επίσης ότι «οι πρακτικές του καθεστώτος φυλακών παραβιάζουν το τεκμήριο αθωότητας» στην αίτησή του.
“ΔΕΝ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ, ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ Ή ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΕΙΡΑ
Αφού αξιολόγησε την αίτηση, το ΕΔΔΑ έκρινε ομόφωνα την αίτηση του Demirtaş ως απαράδεκτη, διότι ήταν σαφώς αβάσιμη.
Στο σκεπτικό του δικαστηρίου, επισημάνθηκε ότι η απαγόρευση συνάντησης με άλλους κρατούμενους για λόγους ασφάλειας, πειθαρχίας και προστασίας δεν συνιστά από μόνη της μια απάνθρωπη τιμωρία ή μεταχείριση.
“Δεν υπόκειται σε σχετική, αισθητηριακή ή απόλυτη απομόνωση.” Στην απόφαση όπου χρησιμοποιήθηκαν οι δηλώσεις, δηλώθηκε ότι ο Demirtaş μοιράστηκε τον ίδιο θάλαμο με έναν άλλο κρατούμενο κατά τη διάρκεια της εν λόγω περιόδου και ήταν δυνατό για αυτόν να έχει μια κοινή δραστηριότητα με αυτόν τον φίλο του θαλάμου.
Στην απόφαση, η οποία δηλώθηκε στο έντυπο αίτησης που υποβλήθηκε στο δικαστήριο ότι έγινε κατανοητό ότι η επικοινωνία του Demirtaş με τον εξωτερικό κόσμο συνεχίστηκε, “Ο αιτών ισχυρίζεται ότι περιορίστηκε σε σχέση με τις προαναφερθείσες καταστάσεις, αλλά σε αυτό το πλαίσιο, απομόνωση δεν μπορεί να αναφερθεί. ” Είπε.
Στην απόφαση που αναφέρεται στην εγκύκλιο του υπουργείου, τονίστηκε ότι η παρέμβαση στο πλαίσιο της ασφάλειας των φυλακών και της ασφάλειας των ατόμων έχει νομική βάση και επιδιώκει θεμιτό σκοπό, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι οι αποφάσεις απόρριψης που δόθηκαν στις αντιρρήσεις είναι δυσανάλογα.
Στην απόφαση της ΕΣΔΑ, καταγράφηκαν τα ακόλουθα:
“Το Δικαστήριο επαναλαμβάνει ότι οι εθνικές αρχές είναι σε καλύτερη θέση από ό, τι ο διεθνής δικαστής να αποφασίσει για τις τοπικές ανάγκες και το πλαίσιο κατ ‘αρχήν. Τα εθνικά δικαστήρια, από την άλλη πλευρά, υπέβαλαν σε έλεγχο την αξιολόγηση της μεθόδου και των αρχών της αρμόδιας φυλακής. και απέρριψε το αίτημα του αιτούντος, με αποφάσεις που δεν φαίνονταν αυθαίρετες ή προδήλως αβάσιμες στην παρούσα υπόθεση. “
Στην απόφαση του ΕΔΑΔ, δηλώθηκε ότι “εάν σχετίζεται με την εικαζόμενη παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας, οι προϋποθέσεις σχετικά με τα γεγονότα που φέρονται για το καθεστώς των φυλακών δεν μπορούν να θεωρηθούν ως παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας.”