Η επιδημία δημιουργεί δικαιολογημένους φόβους, αλλά ταυτόχρονα εγείρει δικαιολογημένα ερωτήματα.
Του Ian Anis Armeftis
Υπουργός Υγείας Κ. Ο Ιωάννου δικαιολόγησε το νέο μπλοκ υποστηρίζοντας ότι το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης δεν μπορούσε να ανεχθεί άλλους ασθενείς. Με άλλα λόγια, επειδή δεν έχουμε αρκετούς θαλάμους, το σύστημα θα καταρρεύσει, δεν θέλουμε να φτάσουμε στο σημείο να επιλέξουμε με ποιον ασθενή θα ζήσουμε ή όχι.
Η ερώτησή μου είναι αρκετά απλή. Πόσες νέες μονάδες εντατικής θεραπείας (ICU) έχουμε αποκτήσει από τον περασμένο Μάρτιο; Στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας με ΟΠΑΠ μόνο λίγα που δεν ξεπερνούν τα 17. Όταν ξέσπασε το πρώτο κύμα της επιδημίας, είπαν ότι θα προσθέσουν 50 νέα κρεβάτια. Το πρώτο κύμα πέρασε κατά μέσο όρο 25 περιστατικά την ημέρα, και τώρα που αντιμετωπίζουμε πραγματικά την επιδημία, δέκα φορές περισσότερο, διαπιστώνουμε ότι έχουμε μόνο 17 επιπλέον κρεβάτια.
Εάν με την πάροδο του χρόνου είχαμε αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των κρεβατιών և τον αριθμό των ΜΕΘ (για παράδειγμα, χτίζοντας γρήγορα ένα νοσοκομείο ή ακόμη και νοικιάζοντας ένα ή δύο ξενοδοχεία μετατρέποντάς τα σε ICU για να έχουμε επιπλέον δωμάτια), θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη θέση σήμερα.
Διάβασα ότι ο υπουργός Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου Ματ Χάνκοκ επιβεβαίωσε στον Τύπο στις 13 Ιανουαρίου ότι η κυβέρνηση του NHS «σκέφτεται να μεταφέρει νοσοκομεία από το νοσοκομείο στο ξενοδοχείο για να προσφέρει περισσότερα κρεβάτια για ασθενείς με κρίσιμη ασθένεια». -19 »:
Θα μπορούσαμε να έχουμε τόσο γρήγορες και αποτελεσματικές ρυθμίσεις το καλοκαίρι ή ακόμα και το φθινόπωρο.
Είναι προφανές ότι αν είχαμε δει τις εξελίξεις εγκαίρως, θα είχαμε ενεργήσει σύμφωνα με το σχέδιο σήμερα, θα ήμασταν σε καλύτερη κατάσταση, τα μέτρα που ελήφθησαν θα ήταν πιο ήπια.
Απαιτούνται μέτρα για την καταπολέμηση της επιδημίας, αλλά το ερώτημα είναι ποια μέτρα πρόκειται. Εάν μερικοί άνθρωποι έβλεπαν λίγο πέρα από τη μύτη τους, η οικονομία μας σήμερα θα μπορούσε να λειτουργήσει αρκετά καλά. Με αυτόν τον τρόπο θα σώσουμε χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείνουν το ένα μετά το άλλο σήμερα, και οι εργαζόμενοι χάνουν τα προς το ζην.
Σημειώνω τη μηδενική πρόβλεψη. Πήγαμε σε ένα νέο, γενικό μπλοκ επειδή “δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά.” Στην ανάλυσή μου για τα μέτρα που θα μπορούσαμε να λάβουμε, υποστηρίζω ότι ο αποκλεισμός δεν ήταν κάτι που δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε. Εάν είχαμε ένα πρόγραμμα, և εάν χρησιμοποιούσαμε την εμπειρία άλλων χωρών, θα ήμασταν σε αυτό
καλύτερη κατάσταση. Η αδιαφορία και η αδράνεια οδήγησαν στον νέο αποκλεισμό. Κάθε κυβέρνηση αξιολογείται για το αποτέλεσμα և σε δύσκολες καταστάσεις. Τώρα που έχει φτάσει το πραγματικό ξέσπασμα της επιδημίας, μπορούμε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα.
Ποιος ντρέπεται, ποιος είναι αβοήθητος; Και γιατί καταπατάται;