Ενώ 13 χιλιάδες 654 σεισμοί με μέγεθος 4 ή περισσότερα σημειώθηκαν παγκοσμίως το 2020, οι ισχυρότεροι από αυτούς καταγράφηκαν στην Αλάσκα των ΗΠΑ με μέγεθος 7,8.
Περίπου 500 χιλιάδες σεισμοί, μεγάλοι και μικροί, συμβαίνουν κάθε χρόνο στον κόσμο, περίπου 100 χιλιάδες από αυτούς γίνονται αισθητοί και 100 προκαλούν ζημιές.
Σύμφωνα με το Κέντρο Γεωλογικής Έρευνας των ΗΠΑ (USGS), το 2020 σημειώθηκαν 13.654 σεισμοί 4 ή μεγαλύτερου μεγέθους παγκοσμίως.
Ο πιο σοβαρός σεισμός σημειώθηκε στις 22 Ιουλίου 2020, με μέγεθος 7,8 στην πολιτεία της Αλάσκας των ΗΠΑ.
Οι ειδικοί του USGS δηλώνουν ότι ο λόγος για τον οποίο καταγράφονται περισσότεροι σεισμοί σήμερα από ό, τι στο παρελθόν είναι ότι λαμβάνουν περισσότερα σεισμικά δεδομένα σταθμών με την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Ενώ υπήρχαν 350 σεισμικοί σταθμοί στον κόσμο για την καταγραφή σεισμών το 1931, σήμερα ο αριθμός αυτός εκφράζεται σε χιλιάδες.
Ενώ οι σεισμοί χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες, δηλαδή τεκτονική, ηφαιστειακή και κατάθλιψη, ανάλογα με την εμφάνισή τους, οι τεκτονικοί τρόμοι ξεχωρίζουν ως ο πιο καταστροφικός τύπος σεισμών όσον αφορά την ένταση και το μέγεθος.
Κινήσεις σε κατάγματα στον φλοιό της γης, που ονομάζονται βλάβες, αποτελούν σχεδόν όλους τους σεισμούς που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο.
ΕΠΕΚΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΛΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΗ “ΣΤΟ ΝΑΛΙ” ΓΥΡΩ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΜΟ ΩκεΑΝΟΥ
Η σεισμική ζώνη του Ειρηνικού, επίσης γνωστή ως «Ειρηνικός δακτύλιος της φωτιάς», είναι γνωστή ως η πιο έντονη σεισμική ζώνη. 90 τοις εκατό των σεισμών και 81 τοις εκατό των μεγάλων σεισμών συμβαίνουν σε αυτήν τη ζώνη.
Ο “Ειρηνικός δακτύλιος της φωτιάς”, ο οποίος έχει σχήμα “πέταλο” που περιβάλλει τη λεκάνη του Ειρηνικού Ωκεανού και περιέχει επίσης περίπου το 75% των ενεργών ηφαιστείων, συμπίπτει με τα όρια των πλακών του Ειρηνικού Ωκεανού που γειτνιάζουν με τις ασιατικές και αμερικανικές ηπείρους.
Αυτή η ζώνη εκτείνεται από τη Χιλή στα βόρεια έως τις ακτές της Νότιας Αμερικής, την Κεντρική Αμερική, το Μεξικό, τη δυτική ακτή των ΗΠΑ και από το νότο της Αλάσκας έως τα νησιά Aleutian, την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες, τη Νέα Γουινέα, τα νησιά του Νότιου Ειρηνικού και τα Νέα Εμφανίζεται η Ζηλανδία.
Το 2020, 7 από τους 9 μεγάλους σεισμούς με μέγεθος 7 ή περισσότερα σημειώθηκαν σε αυτήν τη ζώνη.
Ο σεισμός μεγέθους 9,5 στην περιοχή της Βαλδίβιας της Χιλής το 1960 καταγράφηκε ως ο πιο καταστροφικός σεισμός που έχει καταγραφεί ποτέ.
Η δεύτερη μεγαλύτερη σεισμική ζώνη, στην οποία το 5-6 τοις εκατό όλων των σεισμών και το 17 τοις εκατό των μεγάλων σεισμών συμβαίνουν σύμφωνα με το USGS, είναι η Ζώνη Σεισμού Alp-Himalayan. Αυτή η γενιά επίσης όπου ένα μεγάλο μέρος της Τουρκίας, ξεκινώντας από τα Ιμαλάια και την Ινδονησία εκτείνεται κατά μήκος της Μεσογείου έως τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Ένας από τους πιο καταστροφικούς σεισμούς εμφανίστηκε ποτέ σε μέγεθος 9,1 στη Σουμάτρα της Ινδονησίας το 2004.
Η τρίτη πυκνότερη ζώνη που εκτείνεται κατά μήκος του Ατλαντικού Ωκεανού είναι γνωστή ως ζώνη Ατλαντικού.
ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΝΟΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ
Το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Αξιολόγησης Κινδύνων Σεισμών (GSHAP) δημιούργησε τον παγκόσμιο χάρτη περιφερειακών σεισμικών ζωνών, ταξινομώντας τις σεισμικές ζώνες σύμφωνα με τις ηπείρους και τα μεγέθη του σεισμού, με τα δεδομένα να συλλέγονται από 20 κέντρα σε όλο τον κόσμο.
Μία από τις λίγες μεγάλες σεισμικές ζώνες στη Βόρεια Αμερική βρίσκεται στην κεντρική ακτή της Αλάσκας, βόρεια στο Άνκορατζ και στο Fairbanks.
Ένας άλλος τομέας δραστηριότητας είναι στην περιοχή κατά μήκος της ακτογραμμής από τη Βρετανική Κολομβία έως το Μπάχα του Μεξικού, όπου η πλάκα του Ειρηνικού τρίβει την πλάκα της Βόρειας Αμερικής.
Νότια από τα βουνά της Σιέρα των ΗΠΑ, η ενεργή σεισμική ζώνη στο Μεξικό εκτείνεται από την πόλη Puerta Vallarta έως τις ακτές του Ειρηνικού στα σύνορα με τη Γουατεμάλα. Η πλάκα Cocos και το όριο της Καραϊβικής, τα περισσότερα από τα δυτικά παράλια της Κεντρικής Αμερικής είναι σεισμικά ενεργά.
Ένας άλλος τομέας δραστηριότητας στην ήπειρο σχηματίζει ένα τόξο (πιάτο της Καραϊβικής) από την Τζαμάικα στη Νοτιοανατολική Κούβα και μεταξύ της Αϊτής και της Δομινικανής Δημοκρατίας.
Οι πιο ενεργές σεισμικές ζώνες της Νότιας Αμερικής εκτείνονται κατά μήκος των συνόρων του Ειρηνικού της ηπείρου. Η δεύτερη μεγάλη σεισμική ζώνη εκτείνεται κατά μήκος της ακτής της Καραϊβικής της Κολομβίας και της Βενεζουέλας. Τέσσερις από τους 10 ισχυρότερους σεισμούς που καταγράφηκαν στον κόσμο σημειώθηκαν στη Νότια Αμερική.
ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ
Η σεισμική δραστηριότητα στην Ασία παρατηρείται πιο έντονα στην αυστραλιανή πλάκα που περιβάλλει το Ινδονησιακό αρχιπέλαγος και την Ιαπωνία, η οποία βρίσκεται ανάμεσα στις τρεις ηπειρωτικές πλάκες.
Ένας μεγάλος αριθμός σεισμών καταγράφεται επίσης κάθε χρόνο σε χώρες όπως η Ινδονησία, τα Φίτζι και τα νησιά της Τόνγκα (ανατολικά της Αυστραλίας).
Η δραστηριότητα βλαβών στην Κεντρική Ασία, μια από τις μεγαλύτερες σεισμικές ζώνες του κόσμου, πραγματοποιείται σε μια περιοχή που εκτείνεται από τις ανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας έως το Ιράν και το Πακιστάν, κατά μήκος των νότιων ακτών της Κασπίας Θάλασσας.
Η Βόρεια Ευρώπη βρίσκεται μακριά από μεγάλες σεισμικές ζώνες, με εξαίρεση την ενεργή ηφαιστειακή ζώνη της Ισλανδίας. προς την Τουρκία και τις ακτές της Μεσογείου, η επέκταση της νοτιοανατολικής γενιάς (ζώνη των Άλπεων-Ιμαλαΐων) αυξάνει τον κίνδυνο σεισμικής δραστηριότητας.
ΑΦΡΙΚΗ
Η Αφρική έχει λιγότερες σεισμικές ζώνες σε σύγκριση με άλλες ηπείρους επειδή είναι ένα παλιό σώμα. Η δραστηριότητα σεισμού καταγράφεται στη Σαχάρα, στο κεντρικό τμήμα της ηπείρου. Ωστόσο, οι ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, ειδικά ο Λίβανος, όπου η αραβική πλάκα συνορεύει με τις ευρασιατικές και αφρικανικές πλάκες, ξεχωρίζει ως οι πιο ενεργές περιοχές. Η περιοχή κοντά στο Κέρας της Αφρικής (γύρω από τον Κόλπο του Άντεν) είναι μια άλλη ενεργή περιοχή στην ήπειρο.
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ
Η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία είναι γνωστές ως σεισμικά αντιτιθέμενες χώρες. Ενώ ο κίνδυνος σεισμού είναι γενικά χαμηλός ή μέτριος στην ήπειρο της Αυστραλίας, το μικρό νησιωτικό γείτονα της Νέας Ζηλανδίας βρίσκεται πάνω από μία από τις ενεργές σεισμικές ζώνες στον κόσμο.
ANTARCTICA
Σε σύγκριση με τις άλλες έξι ηπείρους, η Ανταρκτική έχει το λιγότερο σεισμικό κίνημα. Αυτό συμβαίνει επειδή πολύ λίγες από τις χερσαίες μάζες στα σύνορα της ηπείρου ή βρίσκονται κοντά στις ηπειρωτικές πλάκες. Η μόνη εξαίρεση είναι η περιοχή της Νότιας Αμερικής γύρω από το Tierra del Fuego, όπου η πλάκα της Ανταρκτικής (Νότιος Πόλος) συναντά τη Σκοτιανή πλάκα.