Από τον Jamshed Baruah
GENEVA (IDN) – Τα περισσότερα κράτη του κόσμου μπορούν να γίνουν συμβαλλόμενα μέρη στη Συνθήκη των Ηνωμένων Εθνών για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Όπλων (TPNW) και να συμμορφωθούν με τη Συνθήκη χωρίς να κάνουν αλλαγές στις υπάρχουσες πολιτικές και πρακτικές τους, λέει ο Nuclear Weapons Ban Monitor (NWBM) ). Ωστόσο, 42 κράτη σε όλο τον κόσμο συμμετέχουν επί του παρόντος σε συμπεριφορές που δεν είναι συμβατές με τη νέα απαγόρευση πυρηνικών όπλων. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη ξεχωρίζει ως η περιοχή με τα περισσότερα κράτη που ενεργούν σε σύγκρουση με τη Συνθήκη των Ηνωμένων Εθνών.
Ιδρύθηκε το 2018, το NWBM παράγεται και δημοσιεύεται από τη Νορβηγική Λαϊκή Βοήθεια (NPA), μια συνεργαζόμενη οργάνωση του Νόμπελ Ειρήνης του 2017, της Διεθνούς Εκστρατείας για την Κατάργηση των Πυρηνικών Όπλων (ICAN).
Το Monitor αξιολογεί τις πολιτικές και τις πρακτικές που σχετίζονται με τα πυρηνικά όπλα καθεμιάς από τις 197 πολιτείες που μπορούν να γίνουν συμβαλλόμενα μέρη σε παγκόσμιες συνθήκες για τις οποίες ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών είναι ο θεματοφύλακας. Στα 197 κράτη περιλαμβάνονται και τα 193 κράτη μέλη του ΟΗΕ, τα δύο κράτη παρατηρητών του ΟΗΕ (η Αγία Έδρα και το κράτος της Παλαιστίνης), και δύο άλλα κράτη, οι Νήσοι Κουκ και η Νιούε.
Το Monitor στοχεύει να είναι μια προσιτή και αξιόπιστη μακροπρόθεσμη πηγή ακριβών πληροφοριών σχετικά με την πρόοδο στον πυρηνικό αφοπλισμό και την ανάλυση των βασικών προκλήσεων. Ο κεντρικός σκοπός του είναι να επισημάνει δραστηριότητες που βρίσκονται μεταξύ της διεθνούς κοινότητας και την εκπλήρωση ενός από τους πιο επείγοντες και παγκοσμίως αποδεκτούς στόχους της: την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων.
Χρησιμοποιώντας το TPNW ως μέτρο ως προς το οποίο μπορεί να μετρηθεί η πρόοδος προς έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα, το Nuclear Weapons Ban Monitor καταγράφει τις εξελίξεις που σχετίζονται με την οικουμενοποίηση της Συνθήκης.
Παρακολουθεί επίσης το καθεστώς όλων των κρατών σε σχέση με άλλες σχετικές συνθήκες και καθεστώτα που ασχολούνται με όπλα μαζικής καταστροφής, συμπεριλαμβανομένης της Συνθήκης για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων (NPT), των συνθηκών ζώνης χωρίς πυρηνικά όπλα (NWFZ), Περιεκτική συνθήκη απαγόρευσης των πυρηνικών δοκιμών (CTBT), η μερική συνθήκη απαγόρευσης των πυρηνικών δοκιμών (PTBT), συμφωνίες διασφάλισης και πρόσθετα πρωτόκολλα με τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ), τη Σύμβαση για τα βιολογικά όπλα (BWC) και τα χημικά όπλα Σύμβαση (CWC).
Το Monitor καθορίζει σαφείς ερμηνείες για καθεμία από τις απαγορεύσεις και τις θετικές υποχρεώσεις του TPNW και αξιολογεί το βαθμό στον οποίο τα παγκόσμια κράτη – είτε έχουν συναινέσει να δεσμευτούν από τη Συνθήκη είτε όχι – ενεργούν σύμφωνα με αυτές ή όχι. Αυτό γίνεται με σκοπό την παροχή καθοδήγησης σε κράτη που έχουν ήδη επικυρώσει ή προσχωρήσει στη Συνθήκη, σε εκείνα που εξετάζουν επί του παρόντος εάν θα το πράξουν και σε εκείνα που θα μπορούσαν να το πράξουν στο μέλλον.
Η έκδοση του Monitor 2020 – πριν από την έναρξη ισχύος του TPNW ως διεθνές δίκαιο στις 22 Ιανουαρίου 2021 – σημειώνει ότι “μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι γνωστές ότι σταθμεύουν πυρηνικά όπλα σε άλλες χώρες σήμερα (στο Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ιταλία, τις Κάτω Χώρες και Τουρκία αντίστοιχα), αλλά η Ρωσία και το Ηνωμένο Βασίλειο το έχουν πράξει και στο παρελθόν “.
Συνολικά πιστεύεται ότι 19 κράτη φιλοξένησαν προηγουμένως τέτοιες εγκαταστάσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς να το γνωρίζουν: Βέλγιο, Καναδάς, Τσεχοσλοβακία, Κούβα, Κύπρος, Δανία (Γροιλανδία), Γαλλία, Ανατολική Γερμανία και Δυτική Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ισλανδία, Ιταλία, Μογγολία, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο.
Ο αριθμός δεν περιλαμβάνει εδάφη που κατά τη διάρκεια της σχετικής περιόδου ήταν υπό την άμεση δικαιοδοσία ή διοίκηση ενός πυρηνικού οπλισμένου κράτους (Γκουάμ, Οκινάουα και Νήσοι Μάρσαλ).
Οι περισσότερες διευθετήσεις πυρηνικής φιλοξενίας τέθηκαν σε εφαρμογή στις δεκαετίες 1950 και 1960, και όλες εκτός από τις προαναφερθείσες πέντε υποθέσεις στην Ευρώπη πιστεύεται ότι έκτοτε έχουν διακοπεί.
Το 2020 Monitor επισημαίνει ότι έχουν γίνει πολλές προσπάθειες από τους ευρωπαίους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να αφαιρέσουν τα υπόλοιπα όπλα από το ευρωπαϊκό έδαφος. Για παράδειγμα, το 2005, η βελγική Γερουσία ενέκρινε ομόφωνα ψήφισμα που ζητούσε την απομάκρυνση των πυρηνικών όπλων από το βελγικό έδαφος.
Το 2009, η γερμανική κυβέρνηση συνασπισμού δεσμεύτηκε μέσω της πλατφόρμας της να αποσύρει τα υπόλοιπα πυρηνικά όπλα στη Γερμανία. Ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Guido Westerwelle, προώθησε την πρωτοβουλία με ενθουσιασμό για αρκετό καιρό, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες απάντησαν αρνητικά και η πρωτοβουλία ήρθε ήσυχα το επόμενο έτος.
Στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το 2018, οι σύμμαχοι δήλωσαν συλλογικά ότι η στάση αποτροπής του ΝΑΤΟ “βασίζεται στα πυρηνικά όπλα των Ηνωμένων Πολιτειών που αναπτύσσονται προς τα εμπρός στην Ευρώπη και τις δυνατότητες και την υποδομή που παρέχουν οι ενδιαφερόμενοι Σύμμαχοι”.
Η ανανεωμένη συζήτηση σχετικά με τον ρόλο της Γερμανίας στις συμφωνίες ανταλλαγής πυρηνικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ ξέσπασε το 2020, όταν ο Ρόλφ Μυτζένιτς, πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, ζήτησε την απόσυρση των αμερικανικών πυρηνικών όπλων από τη χώρα. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Τζενς Στόλτενμπεργκ, απάντησε γρήγορα ότι η υποστήριξη της Γερμανίας για την κοινή χρήση πυρηνικών ήταν «ζωτικής σημασίας για την προστασία της ειρήνης και της ελευθερίας».
Σαράντα δύο κράτη σε όλο τον κόσμο που επί του παρόντος εμπλέκονται σε συμπεριφορές που δεν είναι συμβατές με τη νέα απαγόρευση πυρηνικών όπλων περιλαμβάνουν εννέα πυρηνικά όπλα (Κίνα, Γαλλία, Ινδία, Ισραήλ, Βόρεια Κορέα, Πακιστάν, Ρωσία, Βρετανία και Ηνωμένες Πολιτείες) Κράτη). Κατέχουν περίπου 14.000 πυρηνικά όπλα, τα περισσότερα από τα οποία είναι πολύ πιο ισχυρά από την ατομική βόμβα που έπεσε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945.
Επιπλέον, υπάρχουν 33 κράτη που δεν διαθέτουν πυρηνικά όπλα. Είκοσι επτά από αυτά 27 είναι ευρωπαϊκά κράτη. Αλβανία, Λευκορωσία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Δανία, Εσθονία, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ισλανδία, Ιταλία, Λετονία, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μαυροβούνιο, Κάτω Χώρες, Βόρεια Μακεδονία, Νορβηγία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία , Διαπιστώθηκε ότι η Ισπανία και η Τουρκία συμμετείχαν στη βοήθεια και την ενθάρρυνση της συνέχισης της κατοχής πυρηνικών όπλων, η οποία απαγορεύεται βάσει του άρθρου 1 παράγραφος 1 στοιχείο ε) του TPNW.
Βοηθούν και συντηρούν τη διατήρηση πυρηνικών όπλων από τα πυρηνικά όπλα με διάφορους τρόπους, από τη φιλοξενία πυρηνικών όπλων στην επικράτειά τους έως τη συμμετοχή σε ασκήσεις πυρηνικής απεργίας, υλικοτεχνική και τεχνική υποστήριξη, επιτρέποντας τη δοκιμή πυραύλων με πυρηνική ικανότητα ανάπτυξη, παραγωγή και συντήρηση βασικών συνιστωσών για πυρηνικά όπλα, και έγκριση δογμάτων, πολιτικών και δηλώσεων πυρηνικών όπλων.
Εκτός της Ευρώπης, τα μόνα μη πυρηνικά οπλισμένα κράτη που επί του παρόντος βοηθούν και ενθαρρύνουν την κατοχή πυρηνικών όπλων με διαφορετικούς τρόπους είναι η Αρμενία, η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα στην Ασία. Καναδάς στην Αμερική και την Αυστραλία και τα Νησιά Μάρσαλ στην Ωκεανία.
Τα 42 κράτη ουδόλως εμποδίζονται να προσχωρήσουν στη Συνθήκη. Αλλά θα πρέπει να κάνουν διαφορετικούς βαθμούς αλλαγών στις πολιτικές και τις πρακτικές τους εάν θέλουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του TPNW », λέει ο συντάκτης του Monitor 2020, ανώτερος σύμβουλος του NPA Grethe Lauglo Østern.
Σύμφωνα με την Παρακολούθηση Απαγόρευσης Πυρηνικών Όπλων, η υποστήριξη του TPNW είναι υψηλή σε όλες τις περιοχές εκτός από την Ευρώπη, όπου 31 από τα 47 κράτη είναι σήμερα αντίθετα στην ένταξη στη Συνθήκη. Δύο εβδομάδες πριν από την έναρξη ισχύος της Συνθήκης, ακριβώς το 70 τοις εκατό – ή 138 από τα κράτη του κόσμου – υποστήριξαν το TPNW.
51 κράτη είναι ήδη συμβαλλόμενα μέρη στη Συνθήκη και 37 έχουν υπογράψει αλλά δεν την έχουν επικυρώσει ακόμη. “Έτσι πλησιάζουμε γρήγορα σε μια κατάσταση όπου τα μισά από όλα τα κράτη θα έχουν αποδεχθεί δεσμευτικές υποχρεώσεις στο διεθνές δίκαιο βάσει του TPNW”, λέει ο Østern.
Το Nuclear Weapons Ban Monitor έχει καταγράψει 50 ακόμη πολιτείες ως “άλλοι υποστηρικτές”. Πολλές από αυτές τις ομάδες έχουν ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία προσχώρησης στη Συνθήκη, συμπεριλαμβανομένων της Ανδόρας, της Ερυθραίας, της Μογγολίας, της Νέας Γουινέας και της Σιέρρα Λεόνε.
17 κράτη που απλώνονται σε όλες τις περιοχές είναι αναποφάσιστα για τη Συνθήκη, συμπεριλαμβανομένων των δύο κρατών που έχουν διευθετήσει εκτεταμένη πυρηνική αποτροπή με τη Ρωσία – την Αρμενία και τη Λευκορωσία. Συνολικά 42 κράτη αντιτίθενται στη Συνθήκη. Ορισμένες από τις αντιτιθέμενες πολιτείες είναι πιο συγκρουόμενες στο TPNW από άλλες, ωστόσο. Η συζήτηση σχετικά με τα πλεονεκτήματα της νέας Συνθήκης συνεχίζεται σε πολλές από αυτές. [IDN-InDepthNews – 13 January 2021]
Πιστωτική εικόνα: Παρακολούθηση απαγόρευσης πυρηνικών όπλων
Η IDN είναι η ναυαρχίδα του μη κερδοσκοπικού International Press Syndicate.
Επισκεφθείτε μας στο Facebook και Κελάδημα.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύεται στο Creative Commons Attribution 4.0 Διεθνής άδεια. Είστε ελεύθεροι να μοιραστείτε, να κάνετε remix, να τροποποιήσετε και να το αναπτύξετε μη εμπορικά. Παρακαλώ δώστε τη δέουσα πίστωση.