Το βιβλίο του Σταύρου Χριστοδούλου “Τρία Στάδια της Ιστορίας” με γέμισε με ένα απαραίτητο υπόβαθρο θλίψης. Εννοώ την ανάγκη να έχουμε αυτό το αίσθημα συνεχούς, ανίατης πληγής, τη δέσμευσή μας για την ιστορία μας. Μια πληγή που, ανεξάρτητα από πόσα χρόνια, δεκαετίες, πόσο χρόνο μας δεσμεύει, ξέρουμε πάντα ότι υπάρχει, ότι αναγνωρίζουμε ξανά την παρουσία της με την πρώτη πινελιά, με το πρώτο φως της ημέρας. Στο σώμα και την ψυχή μας. Στο σώμα και την ψυχή της λεγόμενης Πατρίδας. Και εγώ, που συχνά επιμένει ότι η πατρίδα κάθε σκέψης πρέπει να είναι το μέλλον, το μέλλον ως γεωγραφική περιοχή, ταυτόχρονα πιστεύω ότι το μέλλον δεν είναι ποτέ ανεξάρτητο από το παρελθόν Αυτό που λέω είναι γραμμένο στο βιβλίο του Σταύρου Χριστοδούλου «Τρία βήματα στην ιστορία». Αντιθέτως, καταγράφει τι αισθάνεται κάθε Κύπριος για το δέρμα του.
Δεν είμαι αναλυτής βιβλίων, ούτε ανήκω σε κανέναν που μπορεί να γράψει μια αιτιολογημένη κριτική. Ο στόχος μου είναι να πω πόσο κοστίζει αυτό το έργο. Με την ικανότητα να γράφει το έργο ενός Κύπριου συνθέτη, το οποίο τον καθιστά έναν από τους λίγους κυρίους λόγου. Το “Three Stages of History” αφορά τον πόνο της τοπικής μας νεαρής γυναίκας, μέσω της οποίας περνά σχεδόν όλο τον πόνο της Κύπρου, καθώς μας έχει σημαδέψει όλους από το 1974.
Δεν θέλω απλώς να διαβάσω αυτό το έργο. Θέλω οι νέοι της Κύπρου να το διαβάσουν. Θέλω τα παιδιά μας να το διαβάσουν. Θέλω αυτή η θλίψη που ανέφερα στην αρχή να είναι μια συνεχής αφετηρία, μια διαρκής δήλωση της δέσμευσής μας για το μέλλον μας, το παρελθόν μας.
Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία του βιασμού ενός δεκαοχτάχρονου κοριτσιού από έναν Τούρκο στρατιώτη το καλοκαίρι του 1974. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Είναι αναγκαιότητα όταν η μνήμη αγγίζει, θολώνει, αν μπορώ να πω, όλα τα κακά που μας πλήττουν.
Προσωπικά, ευχαριστώ τον Σταύρο Χριστοδούλου που μου έδωσε την ευκαιρία να αγγίξω ξανά, με έναν νέο τρόπο, ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας μας.
* Πρώην ευρωβουλευτής