Μετά την εμφάνιση του Ersin Tatar ως νέου ηγέτη της κατοχής, η πρόταση των «δύο κρατών» έγινε το στέμμα της τουρκικής πολιτικής επικοινωνίας.
Από τον Geadis Από τον Geadis
Πολιτικός επιστήμονας, ομιλητής του ELAM
Η τουρκική πρόταση που τέθηκε τεχνητά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προκάλεσε ένα κύμα πανικού στον κυπριακό πολιτικό κόσμο, ο οποίος επιμένει επίμονα στο μοντέλο λύσης DDO, το οποίο στην αρχή φαίνεται ανεπιτυχές.
ΔΔΟ:
Πρώτα απ ‘όλα, ως Κυπριακή Δημοκρατία, πρέπει να απομακρυνθούμε από τους διμερείς, ρατσιστικούς και αντι-λαϊκούς συμβιβασμούς του τύπου της Διμερής Ομοσπονδίας, καθώς αυτός ο διακανονισμός του Κυπριακού θέτει σε αντίθεση με τον Χάρτη του ΟΗΕ, παραβιάζοντας κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Για παράδειγμα, παραθέτω ένα μέρος του προοιμίου του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος επικυρώθηκε το 1945. Στις 27/29 Σεπτεμβρίου, το οποίο, ειδικότερα, αναφέρει: “Θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ίσα δικαιώματα για άνδρες, γυναίκες, έθνη μεγάλα και μικρά.”
Επιπλέον, μόνο το τρίτο σημείο του πρώτου κεφαλαίου περιγράφει τον στόχο των Ηνωμένων Εθνών να «αναπτύξει: να προωθήσει τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων և τις θεμελιώδεις ελευθερίες για όλους, ανεξάρτητα από τη φυλή, το φύλο, τη γλώσσα ή τη θρησκεία».
Το άρθρο 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων αναφέρει σαφώς ότι «απαγορεύεται κάθε διάκριση, ιδίως λόγω φυλής, χρώματος, εθνικής καταγωγής, γλώσσας ή θρησκείας. “Με την επιφύλαξη των ειδικών διατάξεών τους, απαγορεύεται κάθε διάκριση λόγω ιθαγένειας στο πλαίσιο της εφαρμογής των Συνθηκών.”
Επομένως, οι παραπάνω διατάξεις των χαρτών διεθνώς αναγνωρισμένων οργανισμών έρχονται σε αντίθεση με τη φιλοσοφία του ICC. Ταυτόχρονα, καταγγέλλουν τους ένθερμους υποστηρικτές του, καθώς η ρατσιστική διαίρεση του λαού σε δύο ζώνες με βάση την εθνικότητα ή τη θρησκεία έρχεται σε αντίθεση με οποιαδήποτε έννοια του νόμου, τις αρχές που υποστηρίζουν αυτές οι οργανώσεις.
Οι δύο πολιτείες
Είναι προφανές ότι η τουρκική διπλωματία και πολιτική, παρά την προσφορά «λύσης» στις δύο χώρες, δεν την αναζητούν πραγματικά.
Πρώτον, λαμβάνοντας υπόψη τις ενέργειες της Τουρκίας στη Λιβύη, τη Συρία, την Αρμενία κ.λπ. Τουλάχιστον θα ήμασταν αφελείς να φανταστούμε ότι η Τουρκία θα υποχωρήσει από την απαίτηση πεδίων φυσικού αερίου στο νότο της Κύπρου.
Δεύτερον, στην περίπτωση δύο κρατών, οι ενέργειες της Τουρκίας θα περιορίζονται σε ένα «κράτος» χωρίς το δικαίωμα επέμβασης ή ελέγχου του άλλου.
Εξάλλου, μια λύση δύο κρατών είναι πραγματικά προς το συμφέρον της Τουρκίας. Και δεδομένου ότι αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει, θα εκπλήσσει εύλογα τι επιτυγχάνει η τουρκική πλευρά επιδιώκοντας τα λεγόμενα δύο κράτη. Η απάντηση είναι ενεργή. Με αυτόν τον τρόπο, οι ελληνικές “κυπριακές κυβερνήσεις κυβερνώνται επιδέξια” τελικά βρίσκονται σε μια καταστροφική διμερή διευθέτηση, την οποία ορισμένοι θα παρουσιάσουν ως μια ελεύθερη ή αποκεντρωμένη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, ενώ, ως Συνομοσπονδία, είναι πάντα Σύμμαχος.
Άρνηση և Θεμελιώδεις διαφορές
Το φερόμενο αίτημα της τουρκικής πλευράς προς τις δύο χώρες, σε συνδυασμό με τη δήλωση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ ότι ήταν έτοιμος να “ακούσει όλες τις απόψεις των πέντε κομμάτων”, παρά το γεγονός ότι “εκπλήρωσε το ICRC του Συμβουλίου Ασφαλείας”, αρνείται αυτό. φορές όμορφα և τονίζει με ακραία «σοφία» ότι η βάση για λύση στο Κυπριακό δεν μπορεί να αλλάξει.
Η βάση για συζητήσεις για την επίλυση του Κυπριακού μπορεί να αλλάξει. Σε τελική ανάλυση, σύμφωνα με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο ρόλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν είναι να επιβάλει, αλλά να μεσολαβεί μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών για την ειρηνική επίλυση των διαφορών.
Ωστόσο, ενώ ορισμένοι θα πουν ότι όπως μπορούμε να απαιτήσουμε αλλαγή στη βάση των διαπραγματεύσεων, το ίδιο και η τουρκική πλευρά, πρέπει να διευκρινίσω ότι υπάρχει αισθητή διαφορά.
Τα «δύο κράτη», το ΔΠΔ, όπως το ARF Dashnaktsutyun, είναι μια προσπάθεια της Τουρκίας να νομιμοποιήσει τα επιτεύγματα που θέλει να επιβάλει με τη βία μετά την παράνομη εισβολή και τη συνεχή κατοχή της χώρας μας από το 1974.
Επιτρέψτε μου απλώς να σας υπενθυμίσω ότι ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών δηλώνει σαφώς ότι όλα τα κράτη πρέπει να απέχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας, ενώ ταυτόχρονα δεν δίνουν σε κανένα κράτος το δικαίωμα να “παρέμβει σε θέματα που εμπίπτουν στην εσωτερική αρμοδιότητα οποιουδήποτε κράτους”.
Επιπλέον, η “απέλαση ή ο αναγκαστικός εκτοπισμός” σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκε από την Τουρκία με απειλή το 1974, αναγκάζοντας τους Τουρκοκύπριους να μετακινηθούν μαζικά στο βόρειο τμήμα του νησιού και να απελαθούν. Ελληνοκύπριοι από χωριά, από τα σπίτια των προγόνων τους.
Επομένως, αυτός ο κανονισμός ΔΕΝ μπορεί να γίνει αποδεκτός από τον ΟΗΕ, ειδικά από εμάς, επειδή παραβιάζει οποιαδήποτε έννοια του νόμου.
Η μόνη λύση είναι η απελευθέρωση
Αντιθέτως, η μόνη βιώσιμη, λειτουργική, δημοκρατική λύση που μπορεί να εφαρμοστεί είναι η λύση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η πολιτική ηγεσία της Κύπρου, οι αρμόδιες κυβερνήσεις, καθώς και η Ελλάδα, που είναι ο φυσικός μας σύμμαχος, πρέπει να απαλλαγούν από το σύνδρομο υποταγής, αφήνοντας κατά μέρος την πολιτική του κατευνασμού. Πρέπει επιτέλους να σηκωθούν και να απαιτήσουν αυτό που ιστορικά και νομικά ανήκει στον Κυπριακό Ελληνισμό, δηλαδή την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται ένα όραμα, αλλά πρωτίστως, μια νέα εθνική στρατηγική. Υπάρχουν τρόποι. Δυστυχώς, ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει πολιτική βούληση του ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο βρέθηκε σε έναν φαύλο κύκλο λαθών και παραχωρήσεων, στο οποίο πέφτει σταδιακά.