Όπως σήμερα, στις 26 Φεβρουαρίου, γεννήθηκε Ευαγόρας ΠαλαικαρίδηςΟι Βρετανοί τον κρεμάσαν όταν ήταν μόλις 19 ετών.
Στο Τσάδα του Πάφος, γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 1938, Ευαγόρας Παλαικαρίδης.
Μεγαλώνοντας σε ηλικία 15 ετών, πρωταγωνίστησε σε διάφορα αντι-βρετανικά ράλι. Παρεμπιπτόντως, στις 2 Ιουνίου 1953 έπρεπε να στεφθεί η βασίλισσα Ελισάβετ. Στην Αγγλία, γίνονταν προετοιμασίες για το μεγάλο γεγονός σε όλες τις αποικίες. Η αγγλική σημαία φέρει στο Ιαπωνικό Γυμνάσιο της Πάφου, που προκαλεί μεγάλη ανησυχία στους μαθητές. Την παραμονή της στέψης, οι μαθητές της Πάφου և οι μαθητές του Κολλεγίου Λιάσιδιο διοργάνωσαν μια διαδήλωση, απαιτώντας την παρουσίαση της αγγλικής σημαίας, την εκκένωση του σταδίου τους από τους στρατιώτες և την αστυνομία. Στη συνέχεια, ο 15χρονος Ευαγόρας σκαρφαλώνει στον ιστό, τον χαμηλώνει και δακρύζει την αγγλική σημαία. Αυτό το γεγονός ήταν η ώθηση για κλιμάκωση των διαδηλώσεων.
Οι μαθητές και το πλήθος συγκρούονται με την αστυνομία, η οποία ενισχύεται από τους Τούρκους. Ο διοικητής διατάζει την αστυνομία να αποσυρθεί, καθώς το στέμμα της βασίλισσας δεν πρέπει να λεκιασθεί με αίμα. Έτσι, οι μαθητές παρενόησαν όλα όσα σχετίζονται με τη γιορτή της στέψης. Η Πάφος έγινε το μόνο μέρος όπου δεν γιορτάστηκε η στέψη. Ο Ευαγόρας συνελήφθη αλλά απελευθερώθηκε σε νεαρή ηλικία.
Δύο χρόνια αργότερα, σε ηλικία 17 ετών, ο Ευαγόρας Παλαικαρίδης εγκατέλειψε το σχολείο για να συμμετάσχει σε ομάδες ανταρτών της ΕΟΚΑ. Στις 17 Νοεμβρίου 1955, μαθητές γυμνασίου συγκέντρωσαν και οργάνωσαν μια γνωστή επίδειξη που διοργάνωσε η ΑΝΕ (Αλκίμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ως περισπασμό. Οι εισβολείς διατάχθηκαν να πυροβολήσουν αδιακρίτως στους διαδηλωτές. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και παραπέμπεται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα στις ταραχές. Ο Ευαγόρας παραδέχθηκε ότι δεν ήταν ένοχος για τις κατηγορίες και η δίκη του αναβλήθηκε έως τις 6 Δεκεμβρίου. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους. Μια μέρα πριν από τη δίκη, μπαίνει στο σχολείο, αφήνει ένα σημείωμα στην έδρα, το οποίο τελειώνει ως εξής: “Γεια σου, παλιοί συμμαθητές. Σας γράφω τις τελευταίες λέξεις σήμερα. Και όποιος θέλει να βρει τον χαμένο αδερφό του, τον παλιό του φίλο, αφήστε τον να ανέβει, αφήστε τον να πάει στο δρόμο για να βρει τις σκάλες προς την Ελευθερία. Έχοντας ελευθερία μαζί, μπορεί να με βρει επίσης. Αν ζει, θα με βρει εκεί. “
Τελικά, στις 18 Δεκεμβρίου 1956, με δύο αντιπάλους, μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από τη Λισό. Ήταν ξαφνικά αντιμέτωποι με μια αγγλική περιπολία. Οι δύο αντίπαλοι του Ευαγόρα κατάφεραν να ξεφύγουν, αλλά συνελήφθη. Είχε ένα λαδωμένο πολυβόλο του Μπρεν. Έτσι δεν ήταν έτοιμο για χρήση. Είχε 3 πλήρη περιοδικά.
Κατηγορήθηκε για κατοχή πυροβόλου όπλου, που διακίνησε, μεταφέρθηκε στη Λευκωσία, όπου η δίκη έχει οριστεί για τις 25 Φεβρουαρίου. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Παλικαρίδης δεν άφησε χώρο στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, γιατί παρά τις αντιρρήσεις τους, παραδέχτηκε την ενοχή του.
Ξέρω ότι θα με κρεμάσεις. Ό, τι έκανα, έκανα ως Ελληνοκύπριος, ζητώντας την Ελευθερία του. Τίποτα άλλο.
Την επομένη της καταδίκης του Παλαικαρίδη, οι μαθητές του Λυκείου Πάφου διαμαρτυρήθηκαν και έστειλαν τηλεγράφημα στον Χάρτινγκ ζητώντας του να συγχωρήσει τον Ευαγόρα. Όλοι προσπαθούν να σώσουν τον νεαρό μαθητή. Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει την εκτέλεση του. Η κυπριακή αδελφότητα της Αθήνας ζήτησε την προσωπική παρέμβαση του Βασιλιά Παύλου. Το Ελληνικό Κοινοβούλιο στέλνει τηλεγραφήματα στη Βουλή των Κοινοτήτων և ΟΗΕ. Ο Αρχιεπίσκοπος Δωρόθεος, ο Αρχιεπίσκοπος Σαλαμίνας Γεννάδιος, Δήμαρχος Λευκωσίας, κ. Ντέρδης, 40 Βρετανοί βουλευτές Εργασίας, Συντεχνίες, Αρχιεπίσκοπος Νικόδημος της Νότιας Αφρικής, Γερουσιαστής των ΗΠΑ, Fulton, απλοί πολίτες προσπαθούν να τον ανατρέψουν. Αλλά η βρετανική διπλωματία του Χάρτινγκ αρνείται να συγχωρήσει.
Στην τελευταία του επιστολή, ο Ευαγόρας αναφέρει:
Θα ακολουθήσω με τόλμη το πεπρωμένο μου. Ίσως αυτή είναι η τελευταία μου επιστολή. Αλλά και πάλι, αυτό δεν έχει σημασία. Δεν μετανιώνω τίποτα. Επιτρέψτε μου να χάσω τα πάντα. Κάποιος πεθαίνει. Θα περπατήσω ευτυχώς στο τελευταίο σπίτι μου. Τι είναι σήμερα αυτό που αύριο Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό να πεθάνει κάποιος για την Ελλάδα. 7:30 Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μην ρωτάτε γιατί.
Τελικά απαγχονίστηκε το 1957. Στις 14 Μαρτίου, ήταν ο νεότερος πολεμιστής που απαγχονίστηκε από τους Βρετανούς, ενώ, όπως έγραψε ο Χριστόδουλος Ιαλ γιαουρίδης, «ένας νεαρός έφηβος, ο μαθητής Ευαγόρας Παλικαρίδης, δίδαξε ότι για πολλούς, ο θάνατος είναι καθήκον να θυσιάσει για ελευθερία» κάθε άτομο που έχει τις ιστορικές ρίζες της παράδοσης φροντίδας του πολιτισμού. Αυτός ο αγώνας απέτυχε επειδή στην περίπτωση της Κύπρου, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, αποκλειστικά λόγω της γεωπολιτικής αξίας της Κύπρου հզոր λόγω των ισχυρών δυνάμεων της εποχής, κυρίως των βρετανικών συμφερόντων, εμπόδισε την εφαρμογή του νόμου, αλλά ανάγκασε την εφαρμογή της πολιτικής. Έτσι, η Συμφωνία Ουρ Γιούριχ-Λονδίνου καθιέρωσε την Κυπριακή Δημοκρατία ως ένα δικοινοτικό σύστημα διακυβέρνησης, άνευ προηγουμένου στην μεταπολεμική Ευρώπη, καθώς δεν επιτρέπεται στον Κυπριακό λαό να ενεργήσει εντός της εσωτερικής του διακυβέρνησης. , ένα δημοκρατικό δικαίωμα ενός ατόμου, μία ψήφος.
Ταυτόχρονα, ο αναχρονιστικός և, όπως περιγράφεται από τον αείμνηστο Ηλία Ηλιού στο ελληνικό κοινοβούλιο, ήταν μια κρατική διοίκηση “εξαιρετικά επικίνδυνη για το μέλλον της ελευθερίας της Κύπρου”, η οποία εξαρτιόταν από το σύστημα εγγυήσεων των τριών κρατών που αποτελούσαν η Δημοκρατία της Αρμενίας. Ελλάδα, Τουρκία և Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτό το σύστημα εγγυήσεων ությունը η εξάρτηση της Κύπρου από αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες παρενέβησαν στην πολιτική ζωή της πρωτεύουσας από το εξωτερικό, προκάλεσαν επανειλημμένα αναταραχές, εμποδίζοντας τη ρύθμιση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του νεοσύστατου κράτους, καθώς και την ένταξη των μειονοτήτων . Το Σύνταγμα մեկ σε ένα πολιτικό σύνολο που υπερασπίζεται το κοινό κράτος. “