Μια ημερομηνία μπορεί να δοθεί με διαφορετικές προσεγγίσεις για την ημερομηνία έναρξης του Κυπριακού.
Όσον αφορά την ιστορία των διαπραγματεύσεων για σκοπούς επίλυσης, η συνάντηση των Ραούφ Ντενκτάς και Γλάκου Κληρίδη στη Βηρυτό το 1968 εκφράζεται ως κοινή γνώση ως αρχή των διαπραγματεύσεων.
Από εκείνη την ημέρα, οι διαπραγματεύσεις έχουν ονομαστεί INTER-COMMUNITY TALKS.
Οι προεδρικοί τίτλοι εκείνων που κάθονταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αποκλείστηκαν και τοποθετήθηκαν στο τραπέζι ως ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΙ Ηγέτες.
Οι περισσότεροι άλλοι ΟΗΕ χρησιμοποιούσαν πάντα τον ορισμό των «ηγετών δύο κοινοτήτων».
***
Όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις το 1968, οι διαπραγματεύσεις βασίστηκαν στην κατάσταση μετά τις 21 Δεκεμβρίου 1963.
Είναι επίσης γνωστό ότι μέχρι το 1974, η λύση ήταν πολύ κοντά.
Αυτό που αποδεχτήκαμε ως τουρκοκυπριακή πλευρά ήταν πολύ πίσω από αυτό που απαιτούμε σήμερα.
Αν και το τραπέζι των διαπραγματεύσεων ήταν πολύ κοντά στον συμβιβασμό, ο Μακάριος δεν αποδέχθηκε τον συμβιβασμό του διακανονισμού καθώς οι εγγυήσεις θα συνεχιστούν.
***
Μετά το 1974, η διζωνική, δικοινοτική δομή πραγματοποιήθηκε.
Φυσικά, στο βόρειο τμήμα του νησιού, οι Τουρκοκύπριοι θεσμοθέτησαν περαιτέρω τη διοίκησή τους και η ΤΔΒΚ, σήμερα 37 ετών, δηλώθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1983.
Ξεκινώντας με τις συμφωνίες αιχμής του 1977 και του 1979, υιοθετήθηκε ένα μοντέλο λύσης με δύο περιφέρειες, δύο κοινότητες και κατά μία έννοια, ένα κράτος δύο, που ονομάζεται ομοσπονδία.
Συχνά αποδεικνύεται ότι η ομοσπονδία είναι διαπραγματεύσιμη, γεγονός που προκαλεί την αποτυχία των διαπραγματεύσεων.
Η ακρίβεια του να δείξουμε την ομοσπονδία ως αιτία αποτυχίας είναι αμφισβητήσιμη.
Είναι χρήσιμο να αμφισβητήσετε την αποτυχία ή την αφερεγγυότητα κάνοντας μια νέα αποφασιστικότητα.
Ο πιο σημαντικός λόγος για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων είναι ότι οι διαπραγματεύσεις γίνονται μεταξύ των κοινωνιών.
Γιατί αυτό?
Ο λόγος είναι αρκετά ξεκάθαρος … Εκτός από τους Έλληνες, πολλά ξένα κέντρα δυσκολεύονται να αφομοιώσουν την πολιτική ισότητα του 30 τοις εκατό, με το 70 τοις εκατό. Η λύση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη όταν ο αρχικός τίτλος της πλειοψηφίας της γης στο Βορρά προστίθεται στους Έλληνες.
Δεν αρκεί να βλέπουμε τον εαυτό μας σωστά υπό αυτές τις συνθήκες… Η δικαιοσύνη μας πρέπει να είναι κατανοητή χωρίς εξαναγκασμό.
***
Εάν, με καλή πίστη, διακοπή και ξεκινώντας από το στάδιο προετοιμασίας του γάμου, όπως ένας λογαριασμός διαζυγίου, η διαπραγμάτευση δύο κρατών μπορεί να οδηγήσει σε ευκολότερο συμπέρασμα.
Το όνομα δεν έχει σημασία καθόλου… Είτε η ομοσπονδία είτε η συνομοσπονδία… Το ζήτημα είναι με ποια πρόθεση και πώς να το συμπληρώσετε…
Δεδομένου ότι θα υπάρχουν δύο κράτη υπό οποιαδήποτε προϋπόθεση, εάν οι διαπραγματεύσεις συνεχιστούν ως δύο κράτη, οι διαπραγματεύσεις μπορούν να γίνουν πολύ ευκολότερες και τα αποτελέσματα μπορούν να επιτευχθούν χωρίς μειονότητα ή πλειοψηφία.
***
Αυτό που στοχεύει είναι σημαντικό από μια λύση δύο κρατών.
Εάν εκφράζουμε τη λύση δύο κρατών ως ένδειξη TAKSIM, δεν μπορούμε να βρούμε εύκολη υποστήριξη από τη διεθνή κοινότητα.
Αντίθετα, εάν εξηγήσουμε πώς να διευκολύνουμε τη λύση, μπορούμε να βρούμε την πλειοψηφία εκείνων που θέλουν μια λύση μαζί μας.
Για να τονώσω τις σκέψεις, επιτρέψτε μου να το τονίσω για άλλη μια φορά, χωρίς να τερματίσω το άρθρο μου. Ο ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙ ΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΩΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΣΤΟΧΩΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ.