Η νέα σειρά του TRT. Παρακολουθώ, θα προσέχω παρά.
Γιατί, αν ρωτάς ασταμάτητα, ενώ παρακολουθώ, ξαναεμφανίστηκε ο θυμός και η θλίψη μου.
Ο Μπαμπακίμ ήταν στρατιώτης στην πρώτη επιχείρηση στην Κύπρο. Έκανε δύο μήνες επιπλέον στρατιωτική θητεία, εκτός αποθεματικού.
Δεν είμαι ακόμα στον κόσμο.
Στην ειρηνευτική επιχείρηση της Κύπρου το 1974, ήμουν παιδί.
Παρόλο που ήμουν παιδί, δεν ξέχασα ποτέ πώς ο μεγάλος θείος μας Dinçer Brain, ο οποίος πέθανε από την κορώνα, μεταφέρθηκε από το σπίτι του παππού μας από αστυνομικούς.
Ο θείος Dinçer είχε επιστρέψει ως βετεράνος μάχης.
Εργάσιμη ημέρα, οι ειδήσεις που αποστέλλονται από το φωνητικό ραδιόφωνο της Τουρκίας σκάβουν επίσης στο μυαλό μου για πάντα.
Δεν νομίζω ότι ούτε θα το ξεχάσω ποτέ.
Θεωρώ ότι αυτό το έργο είναι σημαντικό και συγχαίρω ιδιαίτερα την TRT.
Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της ΤΔΒΚ κ. Ersin Tatar παρακολούθησε προσωπικά τη γκαλά υπογραμμίζει προσωπικά αυτήν τη σημασία με παχιά γραμμή.
Δυστυχώς, για όσους είναι τριάντα και κάτω, την περίοδο που ζούμε, η άνεση και τα πλεονεκτήματα αυτής της περιόδου είναι πολύ κοινές και συνηθισμένες.
Αυτό ισχύει για χιλιάδες φορές για την Τουρκία, δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και για τους νέους στην Κύπρο!
Και κάποιος πρέπει να πει την πρόσφατη ιστορία μας σε αυτήν τη γενιά.
Ως μάθημα σε σχολεία ή με τηλεοπτικές σειρές σαν αυτό.
Η υπενθύμιση όλων των δεινών, της σκληρότητας και της καταπίεσης είναι εθνικό καθήκον.
Μόνο για τα τουρκικά αυλάκια, κάποιος μας θυμίζει χιλιάδες ανθρώπους που εκτέθηκαν σε σφαγές, παρόλο που ήταν ανυπεράσπιστοι και άοπλοι.
“Τι είναι ο ΕΟΚ, ποιος είναι;”, “Τι είναι ο ΕΝΟΣΙΣ;”, “Ποιος είναι ο Μακάριος;” Ναι, κάποιος πρέπει να τους υπενθυμίσει.
Αν υπάρχουν εκείνοι που έχουν ξεχάσει τα αληθινά πρόσωπα της ελληνοκυπριακής πλευράς, που κατέφυγαν στην αγκαλιά της ΕΕ και ξέχασαν τα αληθινά πρόσωπα της ελληνοκυπριακής πλευράς και της Ελλάδας, που πήραν τις θέσεις τους για αυτούς, και οι Βρετανοί που προστάτευαν και τους παρακολούθησαν, αφήστε τους να διαβάσουν ξανά το ιστορικό, να παρακολουθήσουν τέτοιες παραγωγές και να μάθουν.
Εν ολίγοις, υπάρχουν ακόμα μερικοί από εμάς που προσπαθούν να τους κάνουν να φαίνονται χαριτωμένοι.
Υπάρχει ακόμη και ένα άγαλμα του σκληρού ιερέα Μακάριου.
Ποιος είναι ο φίλος, ποιος είναι ο εχθρός, αυτοί που εκπλήσσονται από αυτό, κρέμονται ανάμεσά μας.
Ωστόσο, η Κύπρος δεν είναι η τελευταία αμαρτία της σκληρής Δύσης, δεν υπάρχει πλέον τέλος σε αυτήν.
Σομαλία, Βοσνία, Τσετσενία, Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ.
Η δίωξη της Δύσης δεν τελειώνει, δεν θα τελειώσει.
Δεν είναι η Ελλάδα που η ΕΕ ονόμασε FRONTEX, την υποτιθέμενη προηγμένη ένωση συνοριοφυλακής, στην πραγματικότητα, με τις αιματηρές ορδές δολοφονίας – κάθε μέρα – στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, σκοτώνοντας πρόσφυγες!
Και ποιος το κάνει αυτό μπροστά στην παγκόσμια κοινή γνώμη;
Και όμως, δεν είναι η ΕΕ, η Τουρκία είχε κάθε ευκαιρία να «χειριστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία»;
Έλα εκεί.
Ποιος είσαι ανθρώπινα δικαιώματα, ποιος είναι ανθρωπισμός;
Όλα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας.
Τελειώνει, αλλά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αυτές τις δύο πλευρές στο έθνος μας, είναι καλό;
Υπάρχουν ακόμα εκείνοι που βλέπουν την Ευρώπη ως σύγχρονο πολιτισμό, ακόμη και λατρευτές.
Δεν ξέρουν ότι ο πολιτισμός της Δύσης είναι απλώς για παράσταση.
Στα κύρια χαρακτηριστικά τους, υπάρχουν γενοκτονίες, αγριότητα, σφαγές και η δύναμή τους προέρχεται από την αποικιοκρατία.
Ναι, θα το προσέχω παρά.
Να θυμηθω.
Να θυμόμαστε τους αθώους μάρτυρες σε κάθε γωνιά του νησιού.
Να θυμόμαστε τους κομάντο μας που μαρτύρησαν κατά την κατάβαση στα βουνά Five Finger.
Για εκείνους που δεν αντέχουν τη δίωξη και χάνουν το μυαλό τους.
Για να θυμάστε τα μωρά που πυροβολήθηκαν στη μήτρα.
Η Κύπρος είναι στρατηγικής σημασίας για την Τουρκία να κινηθεί ξανά πώς σκέφτεται.
Ναι, η Κύπρος δεν είναι απλώς ένα μέρος για διακοπές το καλοκαίρι, για καζίνο.
Η Κύπρος είναι επίσης ένα μέρος όπου ο Μακάριος και ο ΕΟΚ πραγματοποίησαν απερίγραπτες διώξεις και σφαγές στο όνομα του ENOSİS, δηλαδή για την ενοποίηση του νησιού με την Ελλάδα.
Το κουτάβι δεν είναι η πατρίδα, η ουσία της Τουρκίας.
Για πολύ καιρό, ίσως για πρώτη φορά, θα γράψω μια προσωπική πρόταση σε αυτήν τη στήλη.
Είθε ο Αλλάχ να ευλογεί και να δοξάζει τον Τούρκο!
Σε ένα άλλο άρθρο, ελπίζουμε να συναντηθούμε και να προσευχηθούμε με το Vesselam