Η Τουρκία αναμένει να λάβει το πρώτο αμφίβιο επίθετο πλοίο LHD (Landing Helicopter Dock) στα μέσα του 2021. Η Τουρκία έχει τώρα ένα νέο, και ένα νέο, σχέδιο σχετικά με τον τρόπο χρήσης αυτού του πλοίου. Η κατασκευή ξεκίνησε το 2016 αφού η Τουρκία αποφάσισε, στα τέλη του 2013 να αγοράσει ένα LHD από την Ισπανία. Η Τουρκία ακολουθούσε το παράδειγμα της Αυστραλίας, η οποία, το 2007, διοργάνωσε διαγωνισμό προμηθευτή LHD και επέλεξε επίσης το σχέδιο LHD της Ισπανικής Navantia. Πρόκειται για πλοίο 27.000 τόνων που μοιάζει πολύ με το LPD κατηγορίας του Σαν Αντόνιο των ΗΠΑ. Τόσο τα LHD όσο και τα LPD φαίνονται παρόμοια. Η κύρια διαφορά είναι ότι οι LHD έχουν σχεδιαστεί περισσότερο για να προσγειώνονται στρατεύματα μέσω ελικοπτέρου, ενώ οι LPD δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στη χρήση σκαφών προσγείωσης. Και οι δύο κατηγορίες πλοίων μπορούν να πραγματοποιήσουν προσγειώσεις με ελικόπτερο και παραλία.
Η τουρκική LHD, που ονομάζεται Anadolu (Anatolia) είναι βασικά το σχέδιο Navantia με μια σημαντική διαφορά. Το Anadolu μπορεί γρήγορα να αναδιαμορφωθεί ώστε να λειτουργεί ως μεταφορά στρατευμάτων ή ως μεταφορέας αεροσκαφών. Το Navantia έχει μήκος 230 μέτρα (713 πόδια), έχει πλήρωμα περίπου 240 και μπορεί να μεταφέρει 1.100 στρατεύματα, 100 οχήματα, σκάφη προσγείωσης και έως και 12 ελικόπτερα. Τα σκάφη προσγείωσης περιλαμβάνουν συχνά δύο LCVP (κυρίως για μεταφορά περίπου 40 πεζικού) και τέσσερα LCM (μπορούν να μεταφέρουν 80 πεζικά ή δεξαμενή ή δύο μικρότερα οχήματα) και αρκετές δεκάδες AAV (μεταφορείς πεζικού). Υπάρχει επίσης ένα νοσοκομείο 40 κλινών.
Το Navantia διαθέτει ένα κατάστρωμα πτήσης σκι-άλμα που θα του επιτρέψει να χρησιμοποιεί κάθετα αεροσκάφη απογείωσης όπως το Harrier ή το F-35B, τα οποία μπορούν να μεταφέρουν περισσότερες πτήσεις από το κατάστρωμα άλματος σκι αντί να απογειώνονται ευθεία. Το οπλισμό συνήθως αποτελείται από τέσσερα 20 mm autocannon και τέσσερα πολυβόλα 12,7 mm. Το Anadolu είναι εξοπλισμένο με πέντε autocannon 25mm, δύο Phalanx 20mm CIWS (κοντά σε σύστημα όπλων) για την άμυνα πυραύλων και RAM (Rolling Airframe Missiles) για αντιπυραυλική και αντικλεπτική άμυνα.
Στη διαμόρφωση του αερομεταφορέα, η Τουρκία σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει δώδεκα αεροσκάφη F-35B STOVL (σύντομη απογείωση και κατακόρυφη προσγείωση) και δώδεκα ελικόπτερα. Οι τροποποιήσεις ήταν λίγες και η κυριότερη επέτρεπε την γρήγορη επέκταση του καταστρώματος υπόστεγων (κάτω από τα 5.440 τετραγωνικά μέτρα) από 990 τετραγωνικά μέτρα για να συμπεριλάβει το παρακείμενο κατάστρωμα φορτίου 1.880 τετραγωνικών μέτρων. Το κατάστρωμα φορτίου είναι επίσης δίπλα στην πλημμυρισμένη αποβάθρα στο πίσω μέρος του πλοίου, το οποίο κρατά έως και τέσσερα σκάφη προσγείωσης για τη μεταφορά στρατευμάτων ή οχημάτων, συμπεριλαμβανομένων έως 29 δεξαμενών ή μεγαλύτερου αριθμού μικρότερων θωρακισμένων οχημάτων ή φορτηγών.
Η συγχώνευση αυτών των δύο χώρων επιτρέπει στο LHD να χειρίζεται δώδεκα F-35B και δώδεκα ελικόπτερα. Μετά το 2019, όταν η Τουρκία αφαιρέθηκε από τη λίστα αγοραστών F-35 επειδή αγόρασε ένα ρωσικό σύστημα αεροπορικής άμυνας S400 και άλλες κινήσεις που θεωρούνται επιβλαβείς για το ΝΑΤΟ, η Τουρκία έπρεπε να επανεξετάσει πώς να χρησιμοποιήσει το LHD της. Μια λύση συμφωνήθηκε στις αρχές του 2021 και περιελάμβανε την ταχεία ανάπτυξη και κατασκευή μιας βελτιωμένης έκδοσης του υπάρχοντος τουρκικού Bayraktar TB2 για χρήση ως UAV μάχης σε έναν αερομεταφορέα.
Το 650 kg Bayraktar TB2 εισήχθη το 2014 ως μη οπλισμένο σύστημα παρακολούθησης UAV. Θα μπορούσε να είναι οπλισμένο και σύντομα ήταν με έως και 100 κιλά πυραύλων με καθοδήγηση με λέιζερ. Το TB2 είχε μέγιστο ωφέλιμο φορτίο 150 κιλών, πράγμα που σήμαινε ότι οι βιντεοκάμερες και ο σχεδιαστής λέιζερ θα μπορούσαν επίσης να μεταφερθούν για να βρουν και να στοχεύουν τους ελαφρούς πυραύλους με καθοδήγηση με λέιζερ που παράγει η Τουρκία. Το TB2 έχει άνοιγμα φτερών 12 μέτρων (39 πόδια), τελική ταχύτητα 220 χιλιομέτρων την ώρα, αλλά κρουαζιέρες στα 130. Η μέγιστη οροφή είναι 8.200 μέτρα (27.000 πόδια) και η αντοχή είναι 27 ώρες. Η μέγιστη εμβέλεια ελέγχου είναι 150 χιλιόμετρα.
Το Bayraktar TB2 έχει αποδειχθεί πολύ αποτελεσματικό στη μάχη τα τελευταία χρόνια. Τα TB2 Bayraktar έχουν χρησιμοποιηθεί στη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ και την Αρμενία. Ο κατασκευαστής εργαζόταν ήδη σε μια αναβάθμιση, το TB3 που διαθέτει έναν πιο ισχυρό και αξιόπιστο κινητήρα που παρέχει επίσης περισσότερη ηλεκτρική ενέργεια για εξοπλισμό επί του σκάφους. Το Bayraktar TB3 ήταν αρκετά κοντά στην παράδοση για να προταθεί ως ναυτική μάχη UAV για το νέο LHD. Εάν το TB3 συνοδεύεται από πτυσσόμενα φτερά εκτός από τη διάβρωση του θαλασσινού νερού, θα είναι έτοιμο για φορέα. Περίπου. Το LHD θα μπορούσε να μεταφέρει και να λειτουργήσει πάνω από τριάντα από αυτά. Το πρόβλημα με το TB2 / 3 είναι ότι δεν έχει ικανότητα ωφέλιμου φορτίου για τη μεταφορά πυραύλων κατά του πλοίου ή του αέρα προς αέρα και ένα πιο ισχυρό ραντάρ για στόχευση και έλεγχο πυρκαγιάς. Προφανώς τα 700 kg TB3, με τις ίδιες διαστάσεις και δυνατότητες του TB2 είναι το μεγαλύτερο UAV από ό, τι μπορεί να απογειωθεί και να προσγειωθεί χρησιμοποιώντας το κατάστρωμα ράμπας Anadolu.
Υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο UAV στην ανάπτυξη, το Bayraktar Akinci. Πρόκειται για αεροσκάφος διπλού κινητήρα 5,5 τόνων με άνοιγμα φτερών 20 μέτρων και ωφέλιμο φορτίο 1,35 τόνων με 65% αυτού που μεταφέρεται εσωτερικά. Η ταχύτητα κρουαζιέρας είναι 220 χιλιόμετρα την ώρα, η μέγιστη οροφή είναι 12.200 μέτρα (40.000 πόδια) και η αντοχή είναι 24 ώρες, η Akinci χρησιμοποιεί δορυφορικές επικοινωνίες για τον χειριστή και ένα εύρος που περιορίζεται από την αντοχή του. Το Akinci είναι πολύ μεγάλο για να προσγειωθεί και να απογειωθεί από το Anadolu, οπότε το TB3 είναι ο φαινομενικά ο μόνος ικανός αερομεταφορέας που έχει οι Τούρκοι για τώρα και η λειτουργία του στο Anadolu μπορεί να είναι πιο δύσκολο από το αναμενόμενο.
Οι αυστραλιανές εκδόσεις του Navantia, της κατηγορίας Canberra 27.800 τόνων, κόστισαν περίπου 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια το καθένα. Το πρώτο από τα δύο τουρκικά LHD θα πρέπει να είναι πλήρως λειτουργικό μέχρι τα μέσα του 2021 και να είναι έτοιμο για πειράματα UAV έως το τέλος του έτους. Η Τουρκία έχει την επιλογή να αγοράσει ένα LHD από τον Ισπανό κατασκευαστή «κατ ‘απαίτηση». Με άλλα λόγια, όταν οι Τούρκοι έχουν κάποια εμπειρία με το Anadolu και μια λίστα αλλαγών που μπορεί να αντέξει, το δεύτερο πλοίο θα παραγγελθεί. Και οι δύο LHD δίνουν στην Τουρκία τη δυνατότητα να στείλει γρήγορα στρατεύματα σε οποιοδήποτε καυτό σημείο της γειτονιάς. Αυτό κάνει μερικούς από τους γείτονες της Τουρκίας (όπως η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ) νευρικούς λόγω των τεταμένων διπλωματικών σχέσεων.