Δίπλα ήταν το “Once Upon a Time Çukurova”. Αν ήταν άλλη μέρα, δεν θα τραβήξει την προσοχή. Τα νοικοκυριά είπαν, “Έλαβαν ένα όνομα;” είπε αμέσως. Ας φτάσουμε στη σειρά … Με πήρε στα χρόνια του Basınköy. Ο Ibrahim Ibrahim, δημοσιογράφος της δεκαετίας του 60, είναι ο γείτονάς μας. Η μητέρα μου συνάντησε τη θεία Μπιλγκ, της οποίας η γυναίκα ήταν αργά. Ο μεγαλύτερος γιος του ahimbrahim Bey, Ateş, είναι φίλος μου. Ο συνάδελφός μου θα παρέμενε κυρία της εφημερίδας μας. Δεν μπορούσα να τα θυμάμαι. Πατέρα, έμαθα το όνομα του γαμπρού του Uluğ, στη συνέχεια, Turgut Bey, στην Κύπρο που αναφέρεται ως «Mujahideen». Ρώτησα την αγαπητή Uluğ. «Είχαν πολλά προβλήματα. Μόλις μας έστειλε τη θεία μου και δύο ανιψιά μας. Έμειναν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο ίδιος πολεμούσε εκεί », είπε. Σήμερα, σε ηλικία 85 ετών, ο Θεός μπορεί να δώσει μεγάλη διάρκεια ζωής. Ήταν πολύ στενός φίλος του Ντενκτάς. Αυτή η στιγμή μου ήρθε στο μυαλό ενώ το τρέιλερ της τηλεοπτικής σειράς Κύπρου μεταδόθηκε. Λοιπόν, ποια είναι η παράσταση;
Πρέπει να έχουν
Δεν είναι τηλεοπτική εκπομπή στην Κύπρο. Πρέπει να υπάρχουν σειριακές σειρές. Μπορούμε να πούμε ότι πόνοι, αγάπης, λήθη, απελπισία, αδελφότητα, δηλαδή, ό, τι έρχεται στο μυαλό για την ανθρωπότητα, δημιουργήθηκαν σε αυτό το νησί. Η σκηνή των παικτών της ΕΟΚΑ, που προχώρησαν στη σιωπηλή νύχτα της σειράς, ήταν εντυπωσιακή όπως η σιωπή πριν από την καταιγίδα. Τότε? Νοικοκυριό; “Οι σκηνές δεν μας αντικατοπτρίζουν αυτόν τον πόνο”, είπε.
Να ονειρεύομαι και να νιώθεις
Φυσικά φαντάζεστε και “Ποιος ξέρει τι συνέβη;” λες. Αλλά υπάρχει επίσης η δυνατότητα να ζήσουμε. Ωστόσο, η Κύπρος είναι ένα νησί που δεν σβήνει τα ίχνη εκείνων των ημερών με τους δρόμους, τα σπίτια και τον αέρα. Η κάμερα σας κάνει να το αισθάνεστε κατά καιρούς. Σε αυτήν τη σειρά φαίνεται ότι πρέπει να προχωρήσουμε πολύ σε εκδηλώσεις γεμάτες σκηνές δράσης. “Once Once a Time in Cyprus” εντύπωση του πρώτου επεισοδίου … Νομίζω ότι τα ακόλουθα επεισόδια χαλαρώνουν και ικανοποιούν το κοινό.
ΕΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Τα νοικοκυριά ενοχλήθηκαν από δυνατή μουσική. Η μεγαλύτερη αδυναμία των εγχώριων τηλεοπτικών σειρών είναι η μουσική για κάθε καρέ. Είναι σαν σιωπηλός κινηματογράφος (Αυτή η αναλογία έγινε από τον Murat Tolga Şen στο Medyaradar). Ο πιανίστας έπαιζε πιάνο στην εικόνα. Και όταν οι σκηνές είναι μεγάλες. Οι αναγκαστικές μελωδίες αρχίζουν να φθάνουν. Πάντα λέω, οι μουσικοί φίλοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα σε αυτό. Το σύστημα είναι έτσι!